ILPB2/415-1256/10-4/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Gimnazjum nr xx przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2010 r. (data wpływu 8 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia źródła przychodu.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 3 stycznia 2011 r. nr ILPB2/415-1256/10-2/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 3 stycznia 2011 r. (skutecznie doręczono dnia 5 stycznia 2011 r.), zaś w dniu 13 stycznia 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego - 11 stycznia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Co roku, z okazji Dnia Nauczyciela odbywa się spotkanie integracyjne pracowników Wnioskodawcy z emerytami - związanych uprzednio z pracodawcą służbowym stosunkiem pracy. Spotkanie to nie jest w całości finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Zwykle składa się ono z części artystycznej (występu chóru), wręczenia życzeń oraz obiadu i kawy.

Przed spotkaniem udostępniona jest lista, na którą wpisują się pracownicy i emeryci, którzy chcą wziąć udział w spotkaniu. Pozwala to na szacunkowe złożenie zamówienia w restauracji. Wnioskodawca podaje, iż często jest tak, że ilość osób na tej liście jest różna od liczby porcji wykazanych przez restauratora na fakturze. Nie wszystkie osoby, które zapisały się na listę przychodzą na spotkanie (np. z uwagi na chorobę) lub odwrotnie - w ostatniej chwili decydują się i przychodzą te osoby, które nie zdążyły wpisać się na listę.

Zainteresowany nadmienia, iż restauracja nie podaje porcji jedzenia na osobnych talerzach, ale na wspólnych półmiskach, z których każdy z uczestników sam nakłada sobie porcję na talerz.

Restaurator wystawiając fakturę podaje liczbę porcji, cenę za porcję i wartość. Różnice między porcjami zamówionymi a zapłaconymi są niewielkie i dotyczą tylko kilku osób. Trudno jest dokładnie określić, kto ile zjadł, tym bardziej, że na tak uroczystym spotkaniu trzeba by było sprawdzić jeszcze raz obecność osób znajdujących się na liście oraz ją zweryfikować.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy konsumpcję na spotkaniu integracyjnym pracowników z emerytami należy uznać za przychód i opodatkować stawką podatku odpowiednio: 18% - w przypadku pracowników oraz 10% - w przypadku emerytów.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie typu konsumpcja na imprezie integracyjnej organizowanej przez pracodawcę częściowo: ze środków pracownika i ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: zfśs) nie posiada charakteru świadczenia rzeczowego ani świadczenia pieniężnego. Mieści się ono w pojęciu usługi, a zatem nie można tu skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 i 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji - w opinii Wnioskodawcy - świadczenia te należałoby opodatkować. Zainteresowany wskazuje, na trudności dotyczące ustalenia wielkości przychodu na każdą osobę. Nie wiadomo bowiem, ile kawałków mięsa, czy ciasta zjadła dana osoba. Wnioskodawca wskazuje, iż jedzenie było wyłożone na ogólnie dostępnych półmiskach. Restaurator wystawiając fakturę za usługę podaje cenę za porcję, ilość porcji i wartość usługi, gdyż są to dane, na podstawie których przygotował potrzebną ilość jedzenia. Tak jak sporządzona wcześniej lista osób chcących wziąć udział w imprezie jest tylko szacunkowym określeniem liczby osób.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nie można opodatkować pracowników i emerytów, ponieważ niemożliwe jest ustalenie wielkości przychodu na każdą osobę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 tej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Zatem ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Stąd też, przychód ze stosunku pracy powstaje w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią te rodzaje świadczeń, które zostały wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Na gruncie analizowanej sprawy, najistotniejszą kwestią jest zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania przez pracownika/emeryta.

Świadczeniem nieodpłatnym dla pracownika/emeryta jest udział w imprezie integracyjnej sfinansowanej przez pracodawcę. Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych pracowników/emerytów w imprezie. Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię trudności w ustaleniu dokładnej listy pracowników/emerytów uczestniczących w niektórych imprezach integracyjnych, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Jeżeli odpłatności za zorganizowanie imprezy dokonano ryczałtowo, koszt całkowity należy podzielić przez liczbę wszystkich pracowników/emerytów (jeśli impreza miała charakter obowiązkowy) lub przez liczbę pracowników/emerytów, którzy deklarowali chęć wzięcia w niej udziału, a następnie przypisania tak obliczonej kwoty do przychodu uczestników imprezy. Zgodzić się należy z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, w którym stwierdzono, iż "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego."

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż nie ma przeszkód w ustaleniu wartości nieodpłatnego świadczenia otrzymanego przez pracowników/emerytów z tytułu uczestnictwa w poszczególnych, organizowanych przez Wnioskodawcę spotkaniach integracyjnych.

Podkreślić również należy, iż na wysokość przychodu pracownika/emeryta powstałego w związku z jego uczestnictwem w imprezie integracyjnej nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiszczał pracodawca za zorganizowanie imprezy nie była uzależniona od stopnia "skonsumowania" tych atrakcji przez pracowników/emerytów. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest, ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik/emeryt, jak również czy brał udział i w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas imprezy.

Powołany przepis art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy podatkowej dotyczy świadczeń otrzymywanych wyłącznie przez pracowników na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) związanych z wypoczynkiem.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu oraz zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie ustalanym zgodnie z art. 27 ust. 1 albo z art. 30 ust. 5 ustawy o związkach zawodowych. Pracodawca, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, uzgadnia regulamin z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów (art. 8 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl postanowień art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych działalność socjalną stanowią usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Jeśli źródłem finansowania imprezy integracyjnej jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, finansowanie musi uwzględniać sytuację dochodową pracowników. Oznacza to, że dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych będzie różne dla poszczególnych pracowników, gdyż musi uwzględniać kryteria socjalne określone w regulaminie tego funduszu. w takiej sytuacji zastosowanie może znaleźć cytowany wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy.

Wobec powyższego, należy uznać, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są określone w regulaminie świadczeń socjalnych i sfinansowane (dofinansowane) z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych świadczenia pracodawcy związane z finansowaniem działalności socjalnej w tym udziału w imprezie integracyjnej i usług gastronomicznych - o łącznej wartości nieprzekraczającej 380 zł w roku podatkowym. Natomiast kwota dofinansowania przekraczająca ww. limit, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego płatnik ma obowiązek obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do sytuacji prawnopodatkowych emerytów biorących udział w spotkaniu integracyjnym, pod kątem zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, wskazać należy co następuje.

Zgodnie z ww. przepisem, wolne od podatku dochodowego są: świadczenia rzeczowe lub ekwiwalenty pieniężne w zamian tych świadczeń otrzymywane przez emerytów i rencistów w związku z łączącym ich poprzednio z zakładami pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy oraz od związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

W związku z tym, aby świadczenie korzystało z powyższego zwolnienia, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

* świadczenie ma być świadczeniem rzeczowym lub ekwiwalentem pieniężnym w zamian tych świadczeń,

* świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,

* świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy lub od związków zawodowych,

* kwota świadczenia nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 2 280 zł.

Zatem, stwierdzić należy, iż wyżej cytowany przepis dotyczy wyłącznie świadczeń rzeczowych lub ekwiwalentów pieniężnych w zamian tych świadczeń. w konsekwencji w jego zakresie przedmiotowym nie mieszczą się świadczenia z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej i związane z nią usługi gastronomiczne. Zatem płatnik, tj. Wnioskodawca dokonując takiego świadczenia na rzecz emerytów zobowiązany jest do poboru 10% zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.