ILPB2/415-1234/14-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2014 r. (data wpływu 12 grudnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 5 marca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia mieszkania - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia mieszkania.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 27 lutego 2015 r. nr ILPB2/415-1234/14-2/JK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 27 lutego 2015 r., natomiast w dniu 5 marca 2015 r. (data nadania 4 marca 2015 r.) wpłynęło pismo stanowiące uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 8 września 2014 r. Wnioskodawca sprzedał mieszkanie za kwotę 125.000 zł. Z otrzymanych pieniędzy Zainteresowany dokonał zapłaty na rzecz 1, 2, 3 po 16.000 zł - łącznie 48.000 zł.

Z kwoty 125.000 zł pozostało Wnioskodawcy 77.000 zł.

Mieszkanie, które Zainteresowany otrzymał w spadku po ojcu, sprzedał przed upływem pięciu lat od nabycia. Z powyższego tytułu Zainteresowany musi zapłacić 19% podatku. Jednak z przychodu ze sprzedaży mieszkania Wnioskodawca miał zasądzoną przez sąd spłatę osób trzecich.

Zainteresowany spłaty dokonał i przychód ze sprzedaży pomniejszył się o tę sumę.

Na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 8 lutego 2013 r. spadek po 4 nabył w całości, na mocy rozporządzenia testamentowego, syn 5.

4 był wdowcem. Do grona spadkobierców ustawowych po 4 oprócz 5 należeli także: 6, 7 i spadkobiercy zmarłego 8.

Przysługuje im prawo do zachowku po zmarłym 4. Roszczenie to jest wymagalne i dotychczas nie zostało zaspokojone.

5 zobowiązał się do dobrowolnej spłaty na rzecz pominiętych w testamencie spadkobierców.

W skład spadku po 4 wchodził lokal mieszkalny nr 13, stanowiący odrębną nieruchomość, położony na siódmej kondygnacji w budynku, składający się z trzech pokoi, kuchni, łazienki, przedpokoju i wc o łącznej powierzchni użytkowej 59,76 mkw.

Z własnością lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, który stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia niesłużące wyłącznie do użytku właścicieli lokali wynoszący 227323/100000000 części.

Właścicielowi lokalu przysługuje również wyłączne prawo do korzystania z piwnicy numer 22/13 o powierzchni 2.19 mkw, położonej w podziemiu budynku, która nie stanowi części składowej lokalu i należy do części wspólnych budynku.

Innych składników majątku spadkowego nie było.

Spadek obciążały długi spadkowe. Długi spadkowe wynikały z wymagalnych i niezaspokojonych przez spadkodawcę 4 roszczeń wobec spadkobierców jego zmarłej żony 9 z tytułu wniesionego wkładu mieszkaniowego.

Spadkobiercy 9: mąż 4, synowie: 1, 2 i 3 zostali ustaleni na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 26 maja 2006 r.

Spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, o którym mowa powyżej, nabył 10 (pierwszy mąż 9 i ojciec 1, 2 i 3).

Po jego śmierci w dniu 15 marca 1984 r. spółdzielcze prawo lokatorskie przeszło na żonę zmarłego - 9 (później 9).

Zgodnie z obowiązującymi przepisami, w braku odmiennych postanowień zawartych w statucie spółdzielni, spadkobiercom 8 przysługiwało żądanie zapłaty określonej sumy pieniężnej tytułem oddziedziczonego udziału we wkładzie mieszkaniowym, wniesionym przez zmarłego członka spółdzielni mieszkaniowej. Żądanie to nie uległo przedawnieniu i nie zostało zaspokojone.

W dniu 25 kwietnia 1987 r. 9 zawarła związek małżeński z 4. Po jej śmierci w dniu 6 marca 2006 r. spółdzielcze prawo lokatorskie przeszło na męża zmarłej - 4, ale wkład mieszkaniowy podlegał dziedziczeniu na zasadach ogólnych.

4 nie spłacił spadkobierców 9. Roszczenia z tytułu odziedziczonego udziału we wkładzie mieszkaniowym, które przysługiwały 1, 2 i 3 nie uległy przedawnieniu i były wymagalne.

4 w drodze umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu nabył własność przedmiotowego lokalu.

Po śmierci 4 w dniu 30 stycznia 2012 r. spadek po nim nabył 5.

1, 2 i 3 wystąpili na drogę postępowania sądowego przeciwko 5 z żądaniem zapłaty z tytułu odziedziczonych udziałów we wkładzie mieszkaniowym.

W dniu 3 kwietnia 2014 r. przed Sądem Rejonowym została zawarta ugoda sądowa, na mocy której 5 zobowiązał się do zapłaty na rzecz każdego z wnioskodawców po 16.000 zł w terminie do 4 października 2014 r. Łączna kwota do spłaty wynosiła 48.000 zł.

5, będąc osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku, nie miał możliwości finansowych zadośćuczynienia żądaniom wnioskodawców w tak krótkim czasie. Nie miał także zdolności kredytowej. Jedynym sposobem na spłatę odziedziczonych długów spadkowych była sprzedaż nabytego w drodze dziedziczenia lokalu mieszkalnego.

W dniu 8 września 2014 r. 5 sprzedał lokal mieszkalny za kwotę 125.000,00 zł.

Z otrzymanych pieniędzy 5 w dniu 22 września 2014 r. dokonał zapłaty na rzecz 1, 2 i 3 po 16.000,00 zł. Łącznie 48.000,00 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Z jakiej kwoty Wnioskodawca musi się rozliczyć.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 922 § 1 kodeksu cywilnego "Prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej".

Do długów spadkowych oprócz obowiązków majątkowych zmarłego należą także koszty pogrzebu, koszty postępowania sądowego, obowiązek zaspokojenia roszczeń o zachowek oraz obowiązek wykonania zapisów zwykłych i poleceń, a także inne obowiązki przewidziane w przepisach Kodeksu cywilnego.

Niewątpliwie do długów spadkowych po 4 należały obowiązki majątkowe wynikające z dotychczas niezaspokojonych roszczeń wobec 1, 2 i 3 z tytułu odziedziczonych po ich rodzicach (9 i 10) udziałów we wkładzie mieszkaniowym.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.

Uszczegółowieniem tego przepisu jest art. 7 ust. 3 u.p.s.d, zgodnie z którym do długów i ciężarów zalicza się również koszty ostatniej choroby spadkodawcy, jeżeli nie zostały pokryte za jego życia i z jego majątku, koszty pogrzebu spadkodawcy, łącznie z nagrobkiem, w takim zakresie, w jakim koszty te odpowiadają zwyczajom przyjętym w danym środowisku, koszty postępowania spadkowego, wynagrodzenie wykonawcy testamentu, obowiązki wykonania zapisów oraz poleceń testamentowych, wypłaty z tytułu zachowku oraz inne obowiązki wynikające z przepisów kodeksu cywilnego dotyczących spadków.

Ponadto, ani ww. przepis, ani sama ustawa nie zawęża pojęcia długu, zawartego w przepisach prawa cywilnego. Jest on odpowiednikiem wierzytelności - oba te pojęcia składają się na zobowiązanie w rozumieniu art. 353 § 1 kodeksu cywilnego.

Zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Sama możliwość, na podstawie art. 991 § 2 kodeksu cywilnego, żądania zachowku przez uprawnionego przesądza o istnieniu długu, a co za tym idzie dług ten powinien być, stosownie do art. 7 ust. 1 u.p.s.d., odliczony od podstawy opodatkowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 września 1993 r. III SA 713/93 ONSA 1994/4 poz. 133).

Pamiętać przy tym należy, że z chwilą zapłaty zachowku zobowiązanie to wygasa, a tym samym wygasa dług spadkowy. Jednak i w takiej sytuacji nie wyłącza to możliwości odliczenia od podstawy opodatkowania. Jak stanowi bowiem art. 7 ust. 3 u.p.s.d. do długów i ciężarów zalicza się również, między innymi, wypłaty z tytułu zachowku.

Reasumując - zachowek w każdym przypadku, obojętnie czy wypłacony czy nie, stanowi dług spadku i jako taki podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania.

Tym samym koszty postępowania sądowego, dokonana spłata na rzecz 1, 2 i 3 w kwocie 48.000,00 zł, a także żądania z tytułu zachowku, pominiętych w testamencie spadkobierców ustawowych 4, powinny być odliczone od podstawy opodatkowania spadku odziedziczonego przez 5.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabył w spadku po zmarłym w dniu 30 stycznia 2012 r. ojcu mieszkanie, powstałe z przekształcenia przez ojca Zainteresowanego spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu w prawo odrębnej własności. 1, 2 i 3 wystąpili na drogę postępowania sądowego przeciwko 5 z żądaniem zapłaty z tytułu odziedziczonych udziałów we wkładzie mieszkaniowym po zmarłej 9 - żonie ojca Wnioskodawcy. W dniu 3 kwietnia 2014 r. przed Sądem Rejonowym została zawarta ugoda sądowa, na mocy której Zainteresowany zobowiązał się do zapłaty na rzecz każdego z wnioskodawców (1, 2 i 3) po 16.000 zł w terminie do 4 października 2014 r. Łączna kwota do spłaty wynosiła 48.000 zł. W dniu 8 września 2014 r. Wnioskodawca sprzedał lokal mieszkalny za kwotę 125.000,00 zł. Z otrzymanych pieniędzy Zainteresowany w dniu 22 września 2014 r. dokonał zapłaty na rzecz ww. osób trzecich po 16.000,00 zł. Ponadto Wnioskodawca zobowiązał się do dobrowolnej spłaty (z tytułu zachowku) na rzecz pominiętych przez ojca w testamencie spadkobierców.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Z kolei zachowek jest to wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego uprawnienie żądania określonego świadczenia pieniężnego od spadkobiercy lub spadkobierców, a jego celem jest ochrona interesów najbliższej rodziny spadkodawcy, w sytuacji gdy spadkodawca pominął ich w testamencie.

Biorąc pod uwagę powyższe i dokonując oceny skutków prawnych przedstawionego opisu stanu faktycznego należy uznać, że sprzedaż mieszkania nabytego w drodze spadku w dniu 30 stycznia 2012 r., dokonana w dniu 8 września 2014 r. stanowi źródło przychodu, w rozumieniu powołanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W myśl art. 30e ust. 1 ww. ustawy od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 4 cytowanej ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

Natomiast zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 cytowanej ustawy).

Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 cytowanej ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć np.:

* koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,

* prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,

* koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,

* wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej,

* koszty i opłaty sądowe związane ze sprzedażą, o ile były poniesione przez zbywcę.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 6d ww. ustawy za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Odnosząc przywołane wyżej uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że przychód, który Wnioskodawca uzyskał z odpłatnego zbycia mieszkania nabytego w spadku po zmarłym w 2012 r. ojcu, zgodnie z dyspozycją zacytowanego powyżej art. 22 ust. 6d ustawy, może zostać pomniejszony wyłącznie o udokumentowane nakłady na to mieszkanie zwiększające jego wartość oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanego mieszkania przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W związku z powyższym poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek związany z wypłatą zachowku stanowiącego osobiste zobowiązanie Wnioskodawcy nie stanowi kosztu odpłatnego zbycia, jak również nie mieści się w ustawowych kryteriach kosztu uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości. Wypłata zachowku musiałaby nastąpić bez względu na fakt czy Wnioskodawca sprzedałaby mieszkanie, czy też nie. Nadto zachowek nie jest nakładem na mieszkanie zwiększającym jego wartość.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że brak jest podstaw prawnych, aby zachowek zaliczyć do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości, jak również kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto wskazać należy, że długi obciążające masę spadkową nie stanowią żadnej z kategorii wskazanych w art. 22 ust. 6d, a zatem nie mogą zostać uwzględnione przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw nabytych w drodze spadku.

Zauważyć należy, że długi spadkowe jakkolwiek wpływają na wysokość podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, pozostają bez wpływu na ustalenie tej podstawy w podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku sprzedaży nieruchomości lub praw nabytych w drodze spadku.

Spłata wierzycieli nie jest nakładem zwiększającym wartość nieruchomości. Obowiązek spłaty wierzycieli jest, na skutek przyjęcia spadku, zobowiązaniem Wnioskodawcy, które musi uregulować.

Nie można od przychodu odjąć wszystkich wydatków, które miały jakikolwiek związek ze spadkobraniem. Ustawodawca enumeratywnie wymienił bowiem co może być kosztem uzyskania przychodu w wypadku sprzedaży nieruchomości nabytej w spadku, a spłata długów nie została wymieniona w art. 22 ust. 6d ustawy. Z samej swej istoty długi nie mogą pomniejszać przychodu do opodatkowania, bo długi nie służą nigdy uzyskaniu przychodu, przychód często jest natomiast wydatkowany na spłatę długów, które obciążają spadkobiercę skoro nie odrzucił spadku.

Wynika to z faktu, że w dniu śmierci spadkodawcy posiadane przez niego zobowiązania automatycznie stały się, wyrażonym w polskiej nomenklaturze prawnej długiem spadkowym, do spłaty którego zobligowani są spadkobiercy przyjmujący spadek.

Należy zaznaczyć, że spłata takiego zadłużenia ciążyłaby na Wnioskodawcy (i innych spadkobiercach) bez względu na to czy sprzedałby mieszkanie, czy też nie. Skoro tak, to nie jest to wydatek poniesiony w związku z odpłatnym zbyciem przedmiotowego mieszkania. Zapłata długów spadkowych nie ma żadnego wpływu na uzyskany przychód ze sprzedaży, gdyż wynika z samego faktu dziedziczenia.

Nadmienić przy tym też należy, że istniejące długi spadkowe obciążające całą masę spadkową nie muszą być zaspokojone ze sprzedaży składników majątku otrzymanego w drodze spadku. Mogą być zaspokojone z innych źródeł, np. dochodów własnych spadkobiercy. W ten sposób spadkobierca też może uwolnić się od zobowiązań wobec wierzycieli. Przyjmując spadek spadkobierca zawsze będzie zobowiązany do uregulowania długów spadkodawcy. Taki sam obowiązek ciążyłby na Wnioskodawcy nawet gdyby nie nabył w spadku nieruchomości, a np. inne rzeczy.

Zatem, wartość długów spadkowych (spłata 48.000 zł na rzecz 1, 2 i 3a) nie stanowi na gruncie art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "kosztu uzyskania przychodu" nieruchomości, nabytej przez Wnioskodawcę tytułem spadku. Tym samym ww. kwota nie będzie miała wpływu na wysokość podatku z tytułu zbycia mieszkania.

Wskazać również należy, że wpływu na wysokość opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu uzyskanego ze zbycia mieszkania nabytego w spadku nie będą miały koszty postępowania sądowego poniesione z tytułów, o których mowa we wniosku. Koszty te nie mieszczą się bowiem w kategorii kosztów, o których mowa w ww. art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kosztami mającymi wpływ na wysokość przedmiotowego opodatkowania byłyby ewentualnie poniesione - wskazane w uzasadnieniu niniejszej interpretacji - koszty i opłaty sądowe związane ze sprzedażą mieszkania (jako mieszczące się w katalogu kosztów odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że rozliczając się z urzędem skarbowym z tytułu odpłatnego zbycia mieszkania nabytego w spadku po zmarłym ojcu, Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać cały uzyskany z tej sprzedaży przychód, pomniejszony jedynie o koszty odpłatnego zbycia, stanowiące niezbędne wydatki, aby transakcja zbycia mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością) oraz koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie może pomniejszyć uzyskanego przychodu o wskazany we wniosku zachowek, długi spadkowe (spłata 48.000 zł na rzecz 1, 2 i 3) oraz koszty postępowania sądowego, ponieważ - jak wskazano powyżej - wydatki te nie są ani kosztem odpłatnego zbycia, ani kosztem uzyskania przychodu w rozumieniu ww. przepisu.

Należy wskazać, że przywołane w treści wniosku orzeczenie sądu nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że zdaniem tut. Organu podatkowego, teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Ponadto zauważyć należy, że wskazany judykat dotyczy kwestii poruszonych ustawą o podatku od spadków i darowizn, a nie ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, będącą przedmiotem niniejszej interpretacji.

Końcowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu informuje, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały weryfikacji i analizie w ramach postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.