ILPB2/415-1231/14-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 grudnia 2014 r. (data wpływu 11 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 11 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka akcyjna Oddział w Polsce (Wnioskodawca, Zainteresowany) oddelegowała swojego pracownika do pracy w siedzibie we Francji (na rzecz A).

Oddelegowany pracownik pozostaje zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej z Wnioskodawcą. Na czas delegowania w umowie o pracę, jako miejsce wykonywania pracy została wskazana Francja.

Oddelegowany pracownik otrzymuje wynagrodzenie za pracę od Wnioskodawcy.

Jednocześnie w czasie oddelegowania pracownika do Francji, na podstawie odrębnego oświadczenia A z siedzibą we Francji, podmiot ten zobowiąże się wobec oddelegowanego pracownika do zwrotu na jego rzecz kosztów zakwaterowania oraz kosztów dojazdów. Zainteresowany, jako pracodawca, nie będzie miał wpływu na treść wskazanego oświadczenia, ani też nie będzie bezpośrednio ani pośrednio obciążany kosztami zakwaterowania i dojazdu zwróconymi pracownikowi przez A.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kwoty uzyskane przez delegowanego pracownika z tytułu wydatków na zakwaterowanie i dojazdy, pokrywane przez A na podstawie odrębnego oświadczenia tego podmiotu, będą stanowiły dla tego pracownika przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, łączącego tego pracownika z Wnioskodawcą.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty uzyskane przez delegowanego pracownika z tytułu wydatków na zakwaterowanie i dojazdy, pokrywane przez A, nie będą stanowiły dla pracownika przychodów ze stosunku pracy łączącego tego pracownika z Wnioskodawcą, gdyż pracodawca - tj. Wnioskodawca - nie będzie w sposób bezpośredni ani pośredni finansował tych świadczeń. W konsekwencji w stosunku do tych przychodów Wnioskodawca nie będzie pełnił roli płatnika.

Za przychody ze stosunku pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o PIT, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wartość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy o PIT).

Użyty w przepisie zapis: "w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów osiąganych ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są wymienione jedynie przykładowo, dla lepszego zobrazowania przychodów z tego źródła. Przychodem ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia powodujące przysporzenie majątkowe u podatnika, a mające swoje źródło w łączącym podatnika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepisy ustawy o PIT wskazują zatem na stosunkowo szerokie rozumienie pojęcia przychodów ze stosunku pracy, tym niemniej kwalifikacja do tego źródła przychodów powinna się opierać na uzasadnionych prawnie oraz faktycznie kryteriach.

Ustalenie, czy dane świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, czy np. przychodem z innych źródeł, o których mowa w art. 20 ustawy o PIT jest bardzo istotne, gdyż od tego zależy nie tylko określenie odpowiednich kosztów uzyskania przychodów, ale również obliczenie i pobranie należnego podatku przez pracodawcę lub innego płatnika.

Uwzględniając wymogi ustawodawcy, należy podkreślić, że pojęcie przychodów ze stosunku pracy można odnosić wyłącznie do takich przychodów, których źródłem jest stosunek prawny pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Powyższe rozumienie nie wyłącza z zakresu pojęcia "przychody ze stosunku pracy" takich wypłat bądź świadczeń, które wprawdzie pracownik otrzymuje od innego niż pracodawca podmiotu, ale ich finansowanie w istocie obciąża pracodawcę. W tym przypadku bowiem, mimo pośrednictwa innego podmiotu należy uznać, że źródłem tych wypłat na rzecz pracownika jest stosunek pracy, a świadczenie pośrednika wynika z odrębnego stosunku prawnego jaki łączy go z pracodawcą, a nie z samym pracownikiem.

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy poza stosunkiem pracy, pozostają takie wypłaty bądź świadczenia otrzymywane przez osoby będące pracownikami od podmiotu trzeciego (niebędącego pracodawcą), których źródłem nie jest stosunek pracy, ponieważ pracodawca nie jest stroną w przekazywaniu takich świadczeń. Przesłanką zakwalifikowania przychodu do źródła określonego, jako "stosunek pracy" jest bowiem to, aby przychód stanowił wynagrodzenie w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, czyli musi wiązać się z wykonywaniem określonej pracy na rzecz podmiotu wypłacającego to świadczenie. Świadczenie, które nie wynika ze stosunku pracy, otrzymane od osoby trzeciej (w przedmiotowej sprawie spółki z siedzibą we Francji), nie może stanowić podstawy do uznania takiego świadczenia jako pochodzącego ze stosunku pracy, gdyż Wnioskodawca jako pracodawca nie ma wpływu na wypłatę tego świadczenia i nie ponosi jego kosztów.

W celu potwierdzenia swojego stanowiska, Zainteresowany przywołał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 czerwca 2009 r., sygn. IPPB4/415-325/09-4/MO oraz interpretację indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 lutego 2014 r., sygn. IPPB2/415-1020/12-2/ MG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.