ILPB2/415-1193/13-2/AJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2013 r. (data wpływu 19 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 grudnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi biuro usług płatniczych od 10 kwietnia 2007 r. Od samego początku główna siedziba firmy Zainteresowanej i miejsce prowadzenia działalności to (...). Lokal ten Wnioskodawczyni podnajmowała od osoby, która była głównym najemcą - właścicielem lokalu jest spółdzielnia mieszkaniowa. Wnioskodawczyni nigdy nie zalegała z czynszem wobec głównego najemcy. Natomiast główny najemca, o czym Zainteresowana dowiedziała się we wrześniu 2013 r., zalegał z tytułu czynszu dla spółdzielni mieszkaniowej na kwotę 48.909,60 zł. Spółdzielnia mieszkaniowa wypowiedziała głównemu najemcy umowę najmu co było jednoznaczne z rozwiązaniem umowy z Wnioskodawczynią i wystawieniem lokalu na przetarg. Było bardzo dużo chętnych na ten lokal - głównie banki, więc Wnioskodawczyni na pewno straciłaby źródło dochodu, a Jej pracownicy pracę. Po rozmowach w spółdzielni mieszkaniowej doszło do porozumienia, że lokal zostanie przepisany na Zainteresowaną, ale tylko pod warunkiem jednorazowej spłaty całego zadłużenia. Główny najemca nie spłaci Wnioskodawczyni tego długu ponieważ, krótko po tym zmarł zostawiając swoim spadkobiercom ogromnie długi w wielu instytucjach, bankach i firmach. Spłata tego zadłużenia była jedynym ratunkiem dla firmy Zainteresowanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy spłata zadłużenia za osobę, od której Wnioskodawczyni podnajmowała lokal jest kosztem uzyskania przychodów w roku 2013.

Zdaniem Wnioskodawczyni kwota... zł jest kosztem uzyskania przychodu w dniu jego poniesienia, tj. zapłaty. Poniesiony koszt jest nierozerwalnie związany z osiągnięciem przychodów. Tego typu koszty nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako koszty niestanowiące kosztu uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

W przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku.

Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi firmę, której główna siedziba i miejsce prowadzenia działalności znajduje się w będącym własnością spółdzielni mieszkaniowej lokalu podnajmowanym od osoby (głównego najemcy). Zainteresowana nigdy nie zalegała z czynszem wobec głównego najemcy, który natomiast zalegał z tytułu czynszu dla spółdzielni mieszkaniowej. Spółdzielnia mieszkaniowa wypowiedziała głównemu najemcy umowę najmu co było jednoznaczne z rozwiązaniem umowy z Wnioskodawczynią i wystawieniem lokalu na przetarg. Po rozmowach w spółdzielni mieszkaniowej doszło do porozumienia, że lokal zostanie przepisany na Zainteresowaną, ale tylko pod warunkiem jednorazowej spłaty całego zadłużenia. Spłata tego zadłużenia była jedynym ratunkiem dla firmy Zainteresowanej.

Wątpliwości Wnioskodawczyni budzi kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które Zainteresowana poniosła na spłatę zadłużenia za osobę od której podnajmowała lokal, w którym prowadziła działalność gospodarczą.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych przez Wnioskodawczynię wydatków należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy. Ocena prawna danego wydatku wymaga, bowiem uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet, jeśli ponoszone są w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Z przywołanego przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że jakkolwiek podmioty gospodarcze mogą dowolnie i swobodnie podejmować decyzje finansowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to jednak kwalifikacja wydatków do kosztów podatkowych winna opierać się na przepisach prawa podatkowego. Nie każdy wydatek z racji tylko samego jego poniesienia jest kosztem podatkowym. Aby tak było, wydatek musi spełniać wskazane kryteria ustawowe. Nie ma w tym względzie dowolności i uznaniowości podyktowanej pozaustawowymi kryteriami.

Wobec powyższego możliwość zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez Wnioskodawczynię na spłatę zadłużenia za osobę od której podnajmowała lokal musi wynikać z przepisów prawa.

Przedmiotowe zadłużenie - jak wskazała Wnioskodawczyni - nie jest objęte zakresem zastosowania art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyjaśnić należy, że sam fakt nie objęcia ustawowym wykazem wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest wystarczający do podatkowej kwalifikacji kosztu. Brak takiego wydatku w katalogu kosztów negatywnych, nie skutkuje automatycznym przyjęciem, że stanowi on koszt podatkowy.

Dokonując zestawienia przyczyny poniesienia przez Wnioskodawczynię przedmiotowych wydatków z ogólną definicją kosztów zyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie sposób - w ocenie Organu - znaleźć powiązania tego wydatku z normatywną przesłanką działania "w celu", czy też osiągnięcia przychodów, czy to zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Rozważając celowość poniesienia tego wydatku, należy podkreślić, że Wnioskodawczyni nie poniosła wydatku związanego z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą bowiem dokonana spłata zadłużenia nie dotyczyła zaległego czynszu z tytułu najmu przez Zainteresowaną lokalu. Spłata ta została dokonana w celu zwolnienia głównego najemcy z długu, a więc osoby trzeciej (czyli dotyczy spłaty zobowiązania innego podmiotu).

Celem wydatków na spłatę zobowiązania innej osoby jest więc jedynie wykonanie stosunku zobowiązaniowego przez Wnioskodawczynię, nie zaś uzyskanie przychodu przez Zainteresowaną z tytułu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Z oczywistych, więc względów, tego rodzaju wydatki nie mogą pozostawać w jakimkolwiek związku z przesłankami działania, które można by uznać za ukierunkowane na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła.

Analizowane wydatki nie spełniają zatem jednej z podstawowych cech definiujących kategorię podatkową "kosztów uzyskania przychodów" - nie są ponoszone w celu uzyskania przychodów ani w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdaniem Organu, uznanie przez Wnioskodawczynię, że spłata za głównego najemcę zadłużenia było jedynym ratunkiem dla firmy Zainteresowanej, nie może zmieniać dokonanej powyżej kwalifikacji tego wydatku jako niepodlegającego zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że spłata zadłużenia za osobę od której Wnioskodawczyni podnajmowała lokal, nie spełnia przesłanek zaliczenia go do kategorii kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.