ILPB2/415-1176/12-4/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 grudnia 2012 r. (data wpływu 31 grudnia 2012 r.), uzupełnionym w dniach 11 i 15 marca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 31 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 oraz 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 7 marca 2013 r. nr ILPB2/415-1176/12-2/WM, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia - w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania - braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 7 marca 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 11 marca 2013 r.), zaś w dniach 11 i 15 marca 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (daty odpowiednio: uiszczenia brakującej opłaty oraz wpływu pisma nadanego w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego dnia 13 marca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 24 listopada 1948 r. na podstawie aktu notarialnego - umowy zbycia została wywłaszczona działka geodezyjna. Działka została wywłaszczona na rzecz Gminy Miasta, bezpłatnie, na cele rozbudowy miasta w szczególności urządzenie ulicy (...). Właścicielką działki przed wywłaszczeniem była babka Wnioskodawcy.

Ww. zmarła dnia 1 sierpnia 1971 r. Dnia 27 kwietnia 2006 r. spadkobiercy babki Zainteresowanego, w tym Wnioskodawca, złożyli do Prezydenta Miasta wniosek o zwrot wywłaszczonej części nieruchomości, tj. wspomnianej działki.

W wyniku postępowania administracyjnego i sądowego decyzją z dnia 15 października 2010 r. Wojewoda orzekł na rzecz ww. wymienionych zwrot wspomnianej nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 3 marca 2011 r., który stał się prawomocny dnia 27 kwietnia 2011 r., oddalił skargę Miasta na decyzję Wojewody.

Na tej podstawie założono dla wspomnianej działki nową księgę wieczystą i wpisano m.in. Wnioskodawcę jako współwłaściciela.

Na skutek zgodnego wniosku współwłaścicieli, sąd rejonowy dokonał zniesienia współwłasności wspomnianej nieruchomości w taki sposób, że własność wspomnianej nieruchomości przyznano w całości Zainteresowanemu. Postanowienie stało się prawomocne w dniu 16 listopada 2011 r.

Następnie Wnioskodawca złożył do urzędu skarbowego stosowne zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych (SD-Z2) zawiadamiając o nieodpłatnym zniesieniu współwłasności w drodze prawomocnego orzeczenia sądu. Decyzją ostateczną Wojewody z dnia 12 grudnia 2011 r. nieruchomość ponownie stała się własnością Miasta.

Podstawą tej decyzji były: art. 12 ust. 4a, 4f, 5 oraz art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Art. 12 ust. 4a ww. ustawy, stanowi, że decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomość wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4f tej ustawy, odszkodowanie przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości. Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 5 ustawy do ustalenia wysokości i wypłaty odszkodowania stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Odszkodowanie wypłacono na podstawie art. 4 pkt 9, art. 129 ust. 5 pkt 3, art. 130 ust. 2, art. 132 ust. 1a, 2 i 5 oraz art. 134 ust. 1 ww. ustawy. Do ustalenia wartości działki powołano biegłego, który ustalił wartość działki na kwotę 59 711,00 zł. Ponadto na kwotę 5 014,00 zł oszacowana została wartość nakładów budowlanych na przedmiotowej działce. Wartość znajdujących się na działce krzewów ozdobnych ustalono na kwotę 6 510,00 zł. Na tej podstawie określono wysokość odszkodowania na łączną kwotę 71 235,00 zł. Decyzję w tej sprawie wydano w dniu 11 września 2012 r.

Odszkodowanie wypłacono, zaś nieruchomość zajęto na budowę drogi.

Prezydent Miasta decyzją z dnia 31 sierpnia 2011 r., sprostowaną postanowieniem z dnia 5 marca 2012 r., zezwolił na realizację inwestycji drogowej. Decyzją ostateczną z dnia 12 grudnia 2011 r. Wojewoda utrzymał decyzję prezydenta Miasta z dnia 31 sierpnia 2011 r. i tym samym, zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, nieruchomość stała się własnością Miasta.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany wskazał, iż postępowanie co do zniesienia wspólności było postępowaniem odrębnym, zainicjowanym przed uzyskaniem przez Wnioskodawcę informacji o prowadzeniu inwestycji drogowej, następstwem którego Miasto przejęło na własność część przedmiotowej nieruchomości objętej uprzednio sfinalizowanym postępowaniem o zniesienie współwłasności, co miało spowodować ostateczne przyłączenie przedmiotowej działki do działki sąsiedniej, na której posadowiony jest budynek, a od której ta działka była odłączona.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłacone odszkodowanie w kwocie 71 235,00 zł jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, wypłata wspomnianego odszkodowania w kwocie 71 235,00 zł jest zwolniona w całości z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W opinii Zainteresowanego, część przepisu - która mówi o tym, iż zwolnienie dotyczy przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o którym mowa w zdaniu pierwszym przepisu nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu - nie ma tutaj zastosowania, z uwagi na fakt, iż na gruncie badanej sprawy nie mamy do czynienia z odpłatnym zbyciem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie natomiast z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment jej nabycia.

Z analizy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż dnia 24 listopada 1948 r. babka Zainteresowanego została wywłaszczona z działki gruntu na rzecz Gminy Miasta na cele rozbudowy miasta - w szczególności na urządzenie ulicy (...). Dnia 1 sierpnia 1971 r. zmarła babka Wnioskodawcy. Spadkobiercy - w tym Zainteresowany - złożyli wniosek o zwrot części wywłaszczonej ww. nieruchomości. Decyzją z dnia 15 października 2010 r., której prawidłowość potwierdził wojewódzki sąd administracyjny wyrokiem z dnia 3 marca 2011 r., Wojewoda orzekł zwrot ww. nieruchomości na rzecz spadkobierców - w tym Zainteresowanego. W konsekwencji powyższego, dla przedmiotowej nieruchomości założono księgę wieczystą, w której wpisano Wnioskodawcę, jako współwłaściciela nieruchomości.

Następnie, w drodze postanowienia sądu rejonowego, które stało się prawomocne z dniem 16 listopada 2011 r., dokonano nieodpłatnego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości, w wyniku czego Zainteresowany stał się wyłącznym jej właścicielem.

Decyzją ostateczną z dnia 12 grudnia 2011 r. własność przedmiotowej działki została ponownie przeniesiona na rzecz Miasta. Podstawą tej decyzji były przepisy ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami. Z tytułu przeniesienia prawa własności na rzecz Miasta Zainteresowany otrzymał stosowne odszkodowanie.

W przedmiotowej sprawie istotna jest więc kwestia, czy zwrot nieruchomości w trybie przedstawionym przez Wnioskodawcę stanowi nabycie nieruchomości w myśl powołanego uprzednio art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

Zaznaczyć należy, iż wywłaszczenie nieruchomości jest instytucją, za pomocą której państwo wkracza w sferę indywidualnych praw obywateli dla osiągnięcia celów o szczególnej doniosłości publicznej. W drodze decyzji dochodzi, m.in. do pozbawienia dotychczasowego właściciela prawa własności nieruchomości, z drugiej zaś strony przejścia prawa własności na rzecz Skarbu Państwa lub gminy. Jednocześnie ww. ustawa zawiera swoistą gwarancję, że wywłaszczona nieruchomość będzie wykorzystywana wyłącznie zgodnie z celem, na który dokonano wywłaszczenia. Gwarancją tą jest instytucja zwrotu nieruchomości, w przypadku, kiedy nieruchomość stała się zbędna z punktu widzenia celu na jaki dokonano wywłaszczenia.

Stosownie do art. 136 ust. 2 ww. ustawy, w razie powzięcia zamiaru użycia wywłaszczonej nieruchomości lub jej części na inny cel niż określony w decyzji o wywłaszczeniu, właściwy organ zawiadamia poprzedniego właściciela lub jego spadkobiercę o tym zamiarze, informując równocześnie o możliwości zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Poprzedni właściciel lub jego spadkobierca mogą żądać zwrotu wywłaszczonej nieruchomości lub jej części, jeżeli, stosownie do przepisu art. 137, stała się ona zbędna na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu. Z wnioskiem o zwrot nieruchomości lub jej części występuje się do starosty, wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej, który zawiadamia o tym właściwy organ. Warunkiem zwrotu nieruchomości jest zwrot przez poprzedniego właściciela lub jego spadkobiercę odszkodowania lub nieruchomości zamiennej stosownie do art. 140 (art. 136 ust. 3 ww. ustawy).

W świetle przytoczonych przepisów stwierdzić należy, iż decyzja o zwrocie nieruchomości powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, jednakże nie kreuje tego prawa; przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż nie następuje nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie zwrotu nieruchomości. Ma miejsce restytucja stosunków sprzed wywłaszczenia, tj. zwrot prawa własności do nieruchomości na rzecz poprzedniego właściciela lub jego spadkobierców.

Zwrot nieruchomości dla spadkobierców skutkuje tym, że w spadku nabywają nie roszczenie, lecz prawo własności nieruchomości.

Zgodnie bowiem z art. 922 ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 ww. Kodeksu, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 926 Kodeksu cywilnego). Natomiast stosownie do z art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego prawomocne postanowienie sądu stwierdza jedynie nabycie spadku przez spadkobiercę.

Zgodnie z art. 1035 ustawy - Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. Jednak zgodnie z art. 1036 ww. ustawy istnieje możliwość rozporządzenia przez spadkobierców prawem lub rzeczą należącą do spadku, mimo istnienia współwłasności, jeśli następuje to za zgodną wolą wszystkich spadkobierców.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, w której spadek przypada kilku spadkobiercom. Dochodzi wówczas do powstania wspólności majątku spadkowego. Wspólność ta nie jest tożsama ze wspólnością w częściach ułamkowych w rozumieniu art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego, gdyż jej przedmiotem jest spadek, a nie rzecz. Wspólnością objęte są wszystkie prawa majątkowe podlegające dziedziczeniu i istniejące w chwili otwarcia spadku, a więc także prawa z istoty swej podzielne.

W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom, stosownie do wielkości ich udziałów, przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Umowa o dział spadku lub prawomocne orzeczenie sądowe o dziale spadku stanowią tytuł własności rzeczy, które w dziale przypadły poszczególnym spadkobiercom i nie zmieni tego fakt, że dział spadku jest czynnością wtórną do nabycia spadku. Natomiast jednym ze sposobów zniesienia współwłasności jest fizyczny podział rzeczy wspólnej między współwłaścicielami. W rezultacie w wyniku zniesienia współwłasności dochodzi do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie temu prawu cechy wspólności. Następuje to w drodze przyznania każdemu ze współwłaścicieli wyodrębnionej (podzielonej) rzeczy wspólnej. Wartość przyznanych rzeczy powinna odpowiadać wielkości (wartości) udziału we współwłasności.

Zniesienie współwłasności i dział spadku nie stanowi nabycia rzeczy, jeżeli mieści się w ramach udziału jaki przypadał byłym współwłaścicielom w rzeczy wspólnej i odbyło się bez spłat i dopłat. Za datę nabycia nieruchomości lub prawa - w przypadku ich zbycia, które przypadły danej osobie w wyniku działu spadku lub zniesienia współwłasności, należy zatem przyjąć datę ich pierwotnego nabycia, jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości lub prawa w wyniku działu spadku i zniesienia współwłasności mieści się w udziale, jaki przysługuje tej osobie w majątku objętym współwłasnością oraz dział spadku i zniesienie współwłasności zostało dokonane bez spłat i dopłat. Gdy w wyniku działu spadku i zniesienia współwłasności udział danej osoby ulega powiększeniu mamy do czynienia z nabyciem, gdyż zwiększa się stan jej majątku osobistego.

Tak więc, co do zasady, dział spadku i zniesienie współwłasności jest formą nowego nabycia tylko wówczas, gdy w wyniku tego działu spadku i zniesienia współwłasności podatnik otrzymuje nieruchomość, której wartość po dokonanym podziale przekracza wartość udziału jaki pierwotnie podatnikowi przysługiwał. Zauważyć należy, iż z taką sytuacją mamy do czynienia na gruncie analizowanej sprawy, bowiem w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności Wnioskodawca stał się wyłącznym właścicielem przedmiotowej nieruchomości.

Mając zatem na uwadze poczynione powyżej spostrzeżenia, stwierdzić należy, iż Zainteresowany nabył przedmiotową nieruchomość w dwóch etapach:

* w dacie śmierci babki, tj. w 1971 r., oraz

* w dacie zniesienia współwłasności, tj. w 2011 r.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż otrzymane przez Zainteresowanego odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia nieruchomości w celu realizacji inwestycji drogowej - w części nabytej w drodze spadkobrania - nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, tj. od 1971 r.

Natomiast odnosząc się do kwestii opodatkowania przedmiotowej nieruchomości - w części nabytej w drodze zniesienia współwłasności - stwierdzić należy, iż zastosowanie znajdują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Wskazać bowiem należy, iż ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

Tym samym, zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Po myśli art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

W myśl art. 19 ww. ustawy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Do kosztów odpłatnego zbycia, pomniejszających wartość nieruchomości wyrażoną w cenie określonej w umowie, zaliczyć można wydatki, które są niezbędne, aby transakcja zbycia doszła do skutku.

Za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn (art. 22 ust. 6d ww. ustawy).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2009 r., po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Jednakże, w myśl art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Aby zatem skorzystać z ww. zwolnienia nie wystarczy wyłącznie fakt, że nieruchomość zostanie wywłaszczona na cele publiczne. Z analizy tego przepisu wynika bowiem, że przedmiotowe zwolnienie nie będzie przysługiwało, jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

* nabycie nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem,

* cena jej nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania lub ceny zbycia.

W sytuacji, gdy spełniony zostanie tylko jeden z ww. warunków albo żaden z nich, wówczas uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia.

Dodatkowo należy podkreślić, że z treści cytowanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy wynika, że odpłatne zbycie nieruchomości musi nastąpić na podstawie przepisów o gospodarce nieruchomościami.

Zauważyć należy, iż na gruncie badanej sprawy przeniesienie prawa własności do przedmiotowej nieruchomości rzecz Miasta nastąpiło przed upływem dwóch lat od nabycia w drodze.

Jak wskazano powyżej, Zainteresowany nabył przedmiotową nieruchomość w dwóch etapach - w drodze spadkobrania oraz w ramach zniesienia współwłasności. Zarówno pierwsza, jak i druga forma nabycia miała charakter nieodpłatny.

Zatem stwierdzić, iż w realiach analizowanej sprawy nie wystąpiła sytuacja, w której cena nabycia nieruchomości będzie niższa niż 50% ceny zbycia. Oznacza to, że nie są spełnione oba warunki wyłączające przedmiotowe zwolnienie. Ponadto, nabycie nastąpiło w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie z tytułu wywłaszczenia nieruchomości w celu realizacji inwestycji drogowej - w części nabytej w drodze zniesienia współwłasności - stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże, po myśli art. 21 ust. 1 pkt 29 ww. ustawy, przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku.

Reasumując, stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego zarysowanego na kanwie przedmiotowej sprawy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.