ILPB2/415-1116/11-2/WM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Instytutu, przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu 16 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z opłaceniem dodatkowej składki ubezpieczeniowej dla pracownika i wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z opłaceniem dodatkowej składki ubezpieczeniowej dla pracownika i wynikających z tego tytułu obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Instytut jest jednostką naukową (...). Pracownik jednostki został skierowany na delegację zagraniczną na Białoruś. Na wyżej wymieniony wyjazd obowiązkowe było wykupienie dodatkowego ubezpieczenia cudzoziemców czasowo przebywających na terenie Białorusi w wysokości 60 zł (pracownik opłacił ubezpieczenie i otrzymał zwrot kosztów ubezpieczenia). Wyjazd (bez dodatkowego ubezpieczenia) jest refundowany przez Biuro Zagraniczne (...).

Instytut zwrócił się w tej samej kwestii do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i otrzymał odpowiedź, że wartość obowiązkowego ubezpieczenia osoby czasowo przebywającej na Białorusi stanowi przychód ze stosunku pracy, a także podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota 60 zł na wykupienie dodatkowego ubezpieczenia rodzi obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatników w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymywanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wartość wykupionego ubezpieczenia stanowi podstawę do naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się stosunek pracy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Stosownie do art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać jako pracownik. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że pracownik Wnioskodawcy został skierowany w delegację zagraniczną na Białoruś. Na wyżej wymieniony wyjazd obowiązkowe było wykupienie dodatkowego ubezpieczenia dla osób czasowo przebywających na terytorium Białorusi. Pracownik opłacił ubezpieczenie i otrzymał zwrot kosztów ubezpieczenia.

W tym miejscu należy wskazać, iż w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

#8722; do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 13 ww. ustawy przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Definicję pojęcia "podróż służbowa" zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Stosownie do tej regulacji, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Uszczegółowieniem tej regulacji i jednocześnie odrębnymi przepisami, do których odwołuje się art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy jest m.in. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.).

Stosownie do postanowień § 2 tego rozporządzenia, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Przepis § 2 pkt 2 lit. c stanowi podstawę prawną do zwrotu pracownikowi innych wydatków, niż określone taksatywnie w przepisach § 4-12 rozporządzenia, których poniesienie przez pracownika było uzasadnione specyfiką lub warunkami konkretnej podróży służbowej.

Biorąc pod uwagę brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, w którym ustawodawca odwołując się do diet i innych należności z tytułu podróży służbowej pracownika, zwalnia je od podatku do wysokości określonej w odrębnych przepisach, należy uznać, iż w zakresie zwolnienia mieszczą się kwoty zwróconych podatnikowi kosztów związanych z podróżą służbową, w tym poniesionych przez niego wydatków na zakup dodatkowego ubezpieczenia.

Zwrot wydatków, których poniesienie przez pracownika było zatwierdzone przez pracodawcę jako uzasadnione specyfiką lub warunkami podróży służbowej, wynika wprost z brzmienia § 2 pkt 2 lit. c przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz prawny należy stwierdzić, że zwrot (uprzednio opłaconej przez pracownika skierowanego na delegację zagraniczną) składki na dodatkowe ubezpieczenie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji powyższego zwrócona kwota 60 zł na wykupienie dodatkowego ubezpieczenia nie rodzi obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.