ILPB2/415-1091/13-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Urzędu Miejskiego przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2013 r. (data wpływu 13 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zarządzeniem burmistrza miasta powołano miejską komisję rozwiązywania problemów alkoholowych, której członkowie otrzymują wynagrodzenie za uczestnictwo w powyższej komisji ustalone uchwałą rady miejskiej w sprawie uchwalenia programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych dla gminy miejskiej. Wynagrodzenie to jest opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych stawką 18%.

Jeden z członków komisji uczestniczył w szkoleniu w zakresie instruktora terapii uzależnień. W związku z tym, że szkolenie jest związane z zakresem pełnionych obowiązków społecznych, burmistrz miasta pokrył koszty szkolenia. Rachunek za szkolenie został wystawiony na gminę miejską i zapłacony z budżetu miasta.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy urząd miejski (Zainteresowany) powinien od członka miejskiej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych uczestniczącego w szkoleniu pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18% po pomniejszeniu przychodu o koszty uzyskania w kwocie 111,25 zł.

2. Czy koszt szkolenia będzie stanowić przychód z działalności wykonywanej osobiście określonej w art. 13 ust. 5, czy należy go potraktować jako przychód uzyskany z innych źródeł określonych w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Jak wykazać ten przychód w PIT-11.

4. Czy możliwe jest niepobranie przez urząd miejski zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od zrealizowanego świadczenia, a jedynie wykazanie go w PIT-11 jako przychód.

Zdaniem Wnioskodawcy urząd miejski (Zainteresowany) powinien pobrać od członka miejskiej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych uczestniczącego w szkoleniu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18% przychodu pomniejszonego o koszty uzyskania w kwocie 111,25 zł. Natomiast przychód ten powinien potraktować jako przychód z innych źródeł wykazanych w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wykazać w PIT-11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2 tej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy wynika, że jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 13 ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

* pkt 5 - przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7;

* pkt 6 - przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Natomiast z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 9 wynika, że odrębnym źródłem przychodów są tzw. "inne źródła".

Z kolei, w myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 182), do zadań własnych gminy o charakterze obowiązkowym należy m.in. opracowanie i realizacja gminnej strategii rozwiązywania problemów społecznych ze szczególnym uwzględnieniem programów pomocy społecznej, profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych i innych, których celem jest integracja osób i rodzin z grup szczególnego ryzyka.

Stosownie natomiast do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1356), organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego są obowiązane do podejmowania działań zmierzających do ograniczania spożycia napojów alkoholowych oraz zmiany struktury ich spożywania, inicjowania i wspierania przedsięwzięć mających na celu zmianę obyczajów w zakresie sposobu spożywania tych napojów, działania na rzecz trzeźwości w miejscu pracy, przeciwdziałania powstawaniu i usuwania następstw nadużywania alkoholu, a także wspierania działalności w tym zakresie organizacji społecznych i zakładów pracy.

W myśl art. 41 ust. 1 zd. 1 ww. ustawy, prowadzenie działań związanych z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych oraz integracji społecznej osób uzależnionych od alkoholu należy do zadań własnych gmin.

W ramach realizacji powyższych zadań, na podstawie art. 41 ust. 3 cytowanej ustawy, wójtowie (burmistrzowie, prezydenci miast) powołują gminne komisje rozwiązywania problemów alkoholowych, w szczególności inicjujące działania w zakresie określonym w ust. 1 oraz podejmujące czynności zmierzające do orzeczenia o zastosowaniu wobec osoby uzależnionej od alkoholu obowiązku poddania się leczeniu w zakładzie lecznictwa odwykowego.

W skład gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych wchodzą osoby przeszkolone w zakresie profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych (art. 41 ust. 4 powołanej ustawy).

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że zarządzeniem burmistrza miasta powołano miejską komisję rozwiązywania problemów alkoholowych, której członkowie otrzymują wynagrodzenie za uczestnictwo w powyższej komisji ustalone uchwałą rady miejskiej w sprawie uchwalenia programu profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych dla gminy miejskiej. Jeden z członków komisji uczestniczył w szkoleniu w zakresie instruktora terapii uzależnień. W związku z tym, że szkolenie jest związane z zakresem pełnionych obowiązków społecznych, burmistrz miasta pokrył koszty szkolenia. Rachunek za szkolenie został wystawiony na gminę miejską i zapłacony z budżetu miasta.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że uczestnictwo w szkoleniu przy jednoczesnym nieponoszeniu wydatków z tego tytułu stanowi dla członka miejskiej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych nieodpłatne świadczenie, którego otrzymanie skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten należy ustalić według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ww. ustawy.

Ponieważ beneficjentem świadczenia był członek miejskiej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych należy uzyskany z tego tytułu przychód zakwalifikować do przychodów z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, o których mowa w art. 13 pkt 6 cytowanej ustawy. Od uzyskiwanych przez tę osobę ww. nieodpłatnego świadczenia Wnioskodawca - jako płatnik - jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy.

Obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego świadczenia wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Natomiast z przepisu art. 42 ust. 1a ww. ustawy wynika, że w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru (PIT-4R). Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11).

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 - w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca - jako płatnik - zobowiązany jest pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. przychodu uzyskanego przez członka komisji rozwiązywania problemów alkoholowych. Przy obliczaniu zaliczki powinien zaś uwzględnić koszty uzyskania przychodu według zasad określonych w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 7 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli przedmiotem świadczeń, o których mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 nie są pieniądze, podatnik jest obowiązany wpłacić płatnikowi kwotę zaliczki lub należnego zryczałtowanego podatku przed udostępnieniem wygranej (nagrody) lub świadczenia.

Ustawodawca nie unormował jednak technicznego sposobu rozliczeń płatnika z podatnikiem, a zatem w sytuacji, gdy na członku komisji rozwiązywania problemów alkoholowych ciąży obowiązek wpłacenia zaliczki w związku z otrzymaniem przedmiotowego świadczenia, sposób dokonania zapłaty pozostaje w gestii uzgodnienia stron.

Reasumując: na gruncie przedstawionego stanu faktycznego koszt nieodpłatnego szkolenia członka miejskiej komisji rozwiązywania problemów alkoholowych stanowi dla tegoż członka przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca - jako płatnik - jest obowiązany naliczyć i odprowadzić z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych stosując najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 ww. ustawy, z uwzględnieniem dyspozycji art. 41 ust. 1 i ust. 7 tejże ustawy. W sytuacji zatem, gdy rzeczony członek komisji nie otrzymuje żadnych środków pieniężnych, jest wówczas obowiązany wpłacić z własnych środków kwotę zaliczki na konto lub do kasy Wnioskodawcy.

Przy obliczaniu zaliczki należy uwzględnić koszty uzyskania przychodu zgodnie z zasadami określonymi w art. 22 ust. 9 pkt 4 cyt. ustawy podatkowej.

Jednocześnie, na Zainteresowanym ciąży obowiązek przesłania członkowi komisji oraz właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy w roku podatkowym (PIT-11) w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym z wykazanym w tejże informacji analizowanym przychodem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.