ILPB2/415-1052/10/13-S/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Po 255/11 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2022/11 - stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2010 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 14 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z tytułu likwidacji Pracowniczego Planu Emerytalnego - jest prawidłowe.

W dniu 2 września 2010 r. Pani złożyła do Urzędu Skarbowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń z tytułu likwidacji Pracowniczego Planu Emerytalnego. Pismem z dnia 9 września 2010 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego-działając na podstawie art. 170 § 1 i art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja Podatkowa - przesłał wniosek Pani zgodnie z właściwością miejscową do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił - w drodze ww. rozporządzenia - dyrektorów czterech izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji jest Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa pismem z dnia 7 grudnia 2010 r. nr ILPB2/415-1052/10-2/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem przez Zainteresowaną nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 7 grudnia 2010 r., skutecznie doręczone zostało w dniu 9 grudnia 2010 r. Natomiast w dniu 14 grudnia 2010 r. (data nadania 11 grudnia 2010 r.) do tut. organu wpłynęła odpowiedź na wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od dnia 17 stycznia 1994 r. Wnioskodawczyni jest pracownikiem firmy "A" Sp. z o.o. należącej do Grupy "Ax".

Jedna ze spółek z Grupy "Ax" z siedzibą w Szwajcarii założyła w 1992 r. Fundację Pracowniczego Planu Emerytalnego, której celem było gromadzenie środków pieniężnych w celu zapewnienia w przyszłości pracownikom poszczególnych spółek z Grupy świadczeń z tytułu starości, choroby lub inwalidztwa. W dniu rozpoczęcia pracy w "A" Sp. z o.o. Zainteresowana została objęta tym Pracowniczym Planem Emerytalnym.

W ostatnim okresie podjęto decyzję o likwidacji Pracowniczego Planu Emerytalnego, w związku z czym wszystkie środki pieniężne zgromadzone przez Fundację przeniesiono na wyodrębniony rachunek bankowy w banku mającym siedzibę na terytorium Szwajcarii.

Jako pracownikowi jednej ze spółek z Grupy "Ax" ("A" Sp. z o.o.), uprawnionemu do otrzymania środków zlikwidowanego Pracowniczego Planu Emerytalnego, w dniu 14 czerwca 2010 r. przelano je Zainteresowanej na Jej rachunek bankowy w Polsce.

Wnioskodawczyni wskazuje, że firma "A" Sp. z o.o. należąca do grupy koncernu "E" znajduje się na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i wypłaca wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce. Składki - wpłaty na Pracowniczy Plan Emerytalny były dokonywane przez spółkę z grupy koncernu "E" - spółkę, która założyła fundację w Szwajcarii. Firma ta złożyła zobowiązanie emerytalne i opłacała należne składki.

Pracowniczy Plan Emerytalny prowadzony był w ramach szwajcarskiego systemu emerytalnego w formie fundacji zakładowej prowadzonej przez bank. Spełniał on wymogi prawa szwajcarskiego w zakresie pracowniczych planów emerytalnych (II filar szwajcarskiego systemu emerytalnego - zakładowe plany emerytalne), tj. np. środki podlegały wypłacie po przekroczeniu progu wiekowego (65 lat) lub w przypadku śmierci osoby uposażonej (pracownika "A").

Wnioskodawczyni wskazuje następujące akty prawne jako odnoszące się do sprawy:

1. prawo Szwajcarii:

o ustawa federalna z dnia 20 grudnia 1964 r. o emeryturach i ubezpieczeniach rodzinnych,

o ustawa federalna z dnia 6 października 2000 r. o ubezpieczeniach społecznych,

o ustawa federalna z dnia 25 czerwca 1982 r. o emeryturach i rentach ze względu na wiek/czas pracy, niepełnosprawność,

2. przepisy Unii Europejskiej dotyczące zakazu ograniczeń w przemieszczaniu kapitału pomiędzy krajami Unii Europejskiej oraz krajami spoza Unii Europejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane środki z tytułu likwidacji Pracowniczego Planu Emerytalnego zwolnione są z podatku lub czy podlegają opodatkowaniu jako fundusze kapitałowe.

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymane środki z tytułu likwidacji Pracowniczego Planu Emerytalnego zwolnione są z podatku, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 20 grudnia 2010 r. interpretację indywidualną, nr ILPB2/415-1052/10-4/JK, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 29 grudnia 2010 r. (data wpływu: 30 grudnia 2010 r.).

Pismem z dnia 24 stycznia 2011 r., nr ILPB2/415W-3/11-2/AM, stanowiącym odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu podtrzymał stanowisko prezentowane w wydanej interpretacji.

W dniu 24 lutego 2011 r. wpłynęła do tut. Organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Po 255/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację.

Wobec powyższego, tut. Organ wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną z dnia 6 lipca 2011 r.

Powyższa skarga kasacyjna została oddalona na mocy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2022/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2011 r., sygn. akt I SA/Po 255/11 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2022/11, oddalającym skargę kasacyjną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, działającego w imieniu Ministra Finansów, od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu - stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a wyżej powołanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W świetle art. 4a ww. ustawy powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była objęta Pracowniczym Planem Emerytalnym działającym w oparciu o przepisy prawa szwajcarskiego. W związku z likwidacją ww. Planu Zainteresowana otrzymała w dniu 14 czerwca 2010 r. wypłatę środków.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie dnia 2 września1991 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsce zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 18 umowy polsko-szwajcarskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniej pracy najemnej, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Z powyższego przepisu wynika, że Polska ma wyłączne prawo do opodatkowania dochodu z tytułu wypłat świadczeń ze szwajcarskiego programu emerytalnego (drugi filar) osobie mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Pracowniczy Plan Emerytalny prowadzony był w ramach szwajcarskiego systemu emerytalnego w formie fundacji zakładowej prowadzonej przez bank. Spełniał on wymogi prawa szwajcarskiego w zakresie pracowniczych planów emerytalnych (II filar szwajcarskiego systemu emerytalnego - zakładowe plany emerytalne), tj. np. środki podlegały wypłacie po przekroczeniu progu wiekowego (65 lat) lub w przypadku śmierci osoby uposażonej (pracownika "A").

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni otrzymywała świadczenia ze szwajcarskiego pracowniczego programu emerytalnego.

W Polsce wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym korzystają ze zwolnienia wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści ww. przepisu, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r., wolne od podatku dochodowego są wypłaty środków zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym dokonane na rzecz uczestnika lub osób uprawnionych do tych środków po śmierci uczestnika.

Wyżej cytowany przepis, mówiący o środkach zgromadzonych w pracowniczym programie emerytalnym, nie zawęża tego określenia tylko do pracowniczych programów emerytalnych w rozumieniu ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.)

Ustawa o pracowniczych programach emerytalnych dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia między innymi dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.Urz.UE.L 235 z 23 września 2003 r.). Takie odniesienie zawarto w tytule tej ustawy, realizując dyspozycję art. 22 ust. 1 zdanie drugie ww. dyrektywy. Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 21 ust. 1, każde z państw członkowskich zapewnić ma w odpowiedni sposób jednolite stosowanie tej dyrektywy.

W myśl art. 9 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 z późn. zm.) określenie "program emerytalny" może być używane wyłącznie do określenia programów uregulowanych w tej ustawie. Przepis ten w istocie ma na celu zapobieganie wprowadzaniu w błąd potencjalnych klientów przez nieuprawnione sugerowanie im poprzez użycie zastrzeżonego określenia, że dany "program" spełnia kryteria przewidziane dla programów emerytalnych, mimo że takim nie jest. Służy on zatem ochronie adresatów (odbiorców) poszczególnych programów, dając im informację, że jeśli program jest programem emerytalnym, to tym samym działa on według zasad przewidzianych w ustawie o pracowniczych programach emerytalnych.

Zauważyć jednak należy, że art. 9 cytowanej ustawy nie stanowi jednak definicji programów emerytalnych na użytek ustawy podatkowej.

Mając na uwadze powyższe ustawowe uregulowania, zasadnym jest stwierdzenie, że przedmiotowe zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b dotyczy wypłat środków zgromadzonych zarówno w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i działającym w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych, jak i w pracowniczym programie emerytalnym utworzonym i prowadzonym w innym Państwie Członkowskim Unii Europejskiej w oparciu o przepisy właściwe tym Państwom.

Zastosowanie do Szwajcarii przepisów unijnych dotyczących zabezpieczenia społecznego wynika z umowy regulującej stosunki między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi a Konfederacją Szwajcarską (umowa z dnia 21 czerwca 1999 r. o swobodnym przepływie osób), która od dnia 1 kwietnia 2006 r. wiąże również Polskę.

W związku z powyższym, mając na uwadze zaprezentowane stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że otrzymana w 2010 r. wypłata środków ze Szwajcarii z II filaru pracowniczego programu emerytalnego stanowi dochód zwolniony od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 58 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu do 31 grudnia 2010 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.