ILPB2/415-1031/09-4/WS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2009 r. (data wpływu 26 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 stycznia 2010 r. (data wpływu 14 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 października 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym, wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 30 grudnia 2009 r., skutecznie doręczono dnia 6 stycznia 2010 r., zaś w dniu 14 stycznia 2010 r. (data nadania 11 stycznia 2010 r.) do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawca uzupełnił braki formalne określone w art. 14 § 4 Ordynacji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W miesiącu marcu 2004 r. Wnioskodawca dokonał naliczenia wynagrodzenia za miesiąc marzec 2004 r. składającego się z wynagrodzenia za czas przepracowany i zasiłku chorobowego obciążającego pracodawcę oraz ekwiwalentu za pranie odzieży. Postawiona do dyspozycji pracownika należność obejmowała:

W dniu 19 marca 2004 r. pracownik zmarł. Do dnia wystąpienia z niniejszym wnioskiem, do pracodawcy nie zgłosił się żaden spadkobierca po odbiór należnego wynagrodzenia, jak i należną (ewentualnie) odprawę pośmiertną.

Pracodawcy nieoficjalnie wiadomo, że były pracownik nie pozostawił żadnych osób uprawnionych do dziedziczenia, na co wskazuje m.in. fakt pogrzebu na koszt gminy, jak też przejęcia przez gminę mieszkania po zmarłym, które stanowiło jego własność.

Przedmiotowe zobowiązanie figurujące jako niepodjęte wynagrodzenie w kwocie netto plus ekwiwalent oraz zobowiązanie wobec budżetu z tytułu podatku dochodowego stały się wymagalnymi od dnia 10 kwietnia 2004 (wynikający z zakładowego UZP termin wypłaty wynagrodzeń).

W miesiącu czerwcu br. na podstawie art. 291 § 1 Kodeksu pracy Wnioskodawca uznał zobowiązanie jako przedawnione za przychody wyczerpujące postanowienia art. 12 ust. 1 pkt 3a) ustawy o PIT.

Do przychodów zaliczono poza ekwiwalentem za odzież, wynagrodzenie w naliczonej kwocie brutto, likwidując całkowicie zobowiązanie tak wobec pracownika, jak też budżetu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Tutejszy organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pierwsze z wyżej przedstawionych pytań, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pozostałych pytań zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia, i tak:

Zdaniem Wnioskodawcy w zakresie pytania 1, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikiem podatku dochodowego PIT jest pracownik otrzymujący wynagrodzenie, a skoro w przedstawionej sytuacji nie został zrealizowany dla pracownika przychód, nie mógł też powstać obowiązek podatkowy, bowiem brak jest w ogóle podatnika i nie było go też w momencie powstania obowiązku podatkowego, który przypadał na dzień 20 kwietnia 2004 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu z 2004 r. - z uwagi na to, że przychód dla pracownika powstał w roku 2004) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl powyższego należy stwierdzić, iż przychód powstaje w momencie otrzymania lub postawienia do dyspozycji pracownika pieniędzy i wartości pieniężnych.

Otrzymanie przychodu może polegać na wręczeniu pracownikowi pieniędzy i wartości pieniężnych lub postawieniu ich do jego dyspozycji. Wobec braku w przepisach podatkowych definicji pojęcia "postawienie do dyspozycji" należy posłużyć się definicją słownikową. "Mieć coś do dyspozycji" oznacza "mieć możność posługiwania się, rozporządzania czymś w danej chwili". Przez "postawione do dyspozycji" należy zatem rozumieć takie środki pieniężne, których pracownik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość objęcia, czyli skorzystania z tych pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej środki do dyspozycji.

W świetle wyżej cytowanych przepisów, nie ma znaczenia brak inicjatywy ze strony pracownika do odbioru zaległej wypłaty. Jeżeli środki zostały postawione do dyspozycji jest to równoznaczne z powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy, w związku z powyższym na pracodawcy będzie ciążył obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego oraz złożenia wymaganych przepisami prawa deklaracji podatkowych.

Powyższy obowiązek wynika z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca postawił do dyspozycji pracownika wynagrodzenie za miesiąc marzec.

W tej sytuacji nie ma znaczenia okoliczność, czy pracownik odebrał czy też niepostawioną do jego dyspozycji kwotę wynagrodzenia. Sam fakt, iż kwota ta została postawiona do dyspozycji jest wystarczającą podstawą do uznania, iż wchodzi ona do podstawy opodatkowania, co wynika z art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca miał obowiązek prawidłowego obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od postawionego do dyspozycji pracownika wynagrodzenia. w związku z tym, iż Zainteresowany tego nie uczynił, należna zaliczka na podatek dochodowy stanowi zaległość podatkową płatnika podatku dochodowego i winna być uiszczona wraz z należnymi odsetkami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.