ILPB2/415-1020/14-2/TR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanej przez pełnomocnika - doradcę podatkowego Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 października 2014 r. (data wpływu 17 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 17 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, w związku z prowadzoną przez siebie działalnością, organizuje różnego rodzaju imprezy i eventy o charakterze integracyjnym dla swoich pracowników. Działanie takie ma na celu integrację zespołu w celu poprawy warunków i atmosfery w pracy, co w opinii Wnioskodawcy, przekłada się na osiąganie lepszych wyników w pracy. Udział w wydarzeniach tego rodzaju zawsze ma charakter dobrowolny. Pracownicy deklarują w ustalonym przez Wnioskodawcę czasie dział w danym wydarzeniu. Uprzednie uzyskanie informacji o planowanej liczbie uczestników danego wydarzenia jest niezbędne ze względów organizacyjnych i logistycznych. Jest bowiem oczywistym, że każde ze spotkań, aby było przygotowane w należyty i rozsądny sposób musi opierać się na pewnych realnych założeniach co do liczby uczestników. Wnioskodawca nie wyciąga jakichkolwiek konsekwencji w stosunku do pracowników, którzy w ogóle nie zadeklarowali chęci udziału w danym przedsięwzięciu, jak i wobec pracowników, którzy co prawda złożyli deklarację udziału w konkretnym wydarzeniu, ale ostatecznie nie wzięli w nim udziału. Wnioskodawca nigdy nie podejmuje jakichkolwiek działań w celu wyjaśnienia przyczyn nieobecności i pracownik nie ponosi z tego tytułu żadnych konsekwencji.

Wydarzenia o charakterze integracyjnym są organizowane w czasie wolnym od pracy i nie kolidują w żadnej mierze z obowiązkami służbowymi pracowników. Pracownicy z odpowiednim wyprzedzeniem są informowani o wydarzeniu i wszelkich szczegółach z nim związanych (miejscu, godzinach, szczegółowym programie, atrakcjach, itp.). Organizacja wydarzeń jest finansowana w całości lub części ze środków Wnioskodawcy (w pozostałym zakresie, w przypadku współfinansowania, ze środków z ZFŚS).

W związku z powyższym Wnioskodawca organizuje:

1. Dla pracowników i ich rodzin tzw. X. Wydarzenie jest organizowane 1 raz w roku w dzień wolny od pracy, tj. w sobotę lub niedzielę. Spotkanie jest adresowane dla pracowników Wnioskodawcy i członków ich rodzin. W trakcie wydarzenia, które zazwyczaj jest zaplanowane na cały dzień mają miejsce różne atrakcje dostosowane do wieku uczestników. Poszczególne atrakcje są organizowane i prowadzone przez animatorów, firmy zewnętrzne. Pracownicy otrzymują również poczęstunek.

2. Projekt "Y" adresowany w głównej mierze (ale nie wyłącznie) do kobiet zatrudnionych u Wnioskodawcy - cykl 5 szkoleń, w trakcie których pod okiem trenera rozwoju osobistego oraz stylistki, uczestnicy poszczególnych szkoleń pracują na zwiększeniem efektywności osobistej poprzez pracę nad lepszym poznaniem samego siebie. W ramach aktualnie prowadzonego cyklu szkoleń przedmiotem spotkań było/jest, m.in.:

a. Potencjał - czyli jak zdefiniować przestrzeń do zmiany myślenia;

b. Zdrowe ciało - czyli jak zmienić styl życia na zdrowszy;

c. Styl - czyli jak być szykowną i mieć swój styl;

d. Emocje i mądrość - czyli jak osiągnąć równowagę emocji i intelektu,

e. Szczęście - czyli jak budować harmonijne relacje w pracy i domu.

3. Dla pracowników różne spotkania/poczęstunki okolicznościowe, w tym:

4. Różne eventy dla pracowników, np. wspólne wyjście na bilard, wspólny kulig, ognisko, zawody sportowe. itp. Wydarzenie, w zależności od charakteru, jest adresowane albo do ogółu pracowników, albo też, w razie chęci integracji określonego zespołu, do pracowników danego działu. Również w tym wypadku udział zawsze jest dobrowolny. Decyzja o organizacji określonego wydarzenia jest podejmowana na podstawie wniosku pracowników lub szefa działu albo też, jeśli zarząd Wnioskodawcy, uzna to za stosowne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udziałem pracowników Wnioskodawcy w organizowanych przez Wnioskodawcę spotkaniach/eventach/poczęstunkach pracownik uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia z godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. W przypadku innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według następujących zasad:

* wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania;

* wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W pierwszej kolejności wskazać wypada, że świadczenia, o których mowa w przedstawionym powyżej stanie faktycznym służą w głównej mierze interesom Wnioskodawcy. Jest bowiem oczywistym, że pracownik, działający w zgranym, dobrze sobie znanym zespole jest bardziej wydajny i kreatywny. Dlatego też, w opinii Wnioskodawcy, ostatecznym beneficjentem organizowanych przez niego spotkań czy poczęstunków okolicznościowych, spotkań o charakterze integracyjnym jest właśnie Wnioskodawca, a nie pracownik, któremu Wnioskodawca stwarza jedynie potencjalną możliwość skorzystania z określonego rodzaju świadczenia. Wnioskodawca, angażując się w organizację poszczególnych eventów nie kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi, lecz koniecznością stworzenia zgranego, dobranego zespołu pracowników, w którym to zespole współdziałanie, wspólna realizacja projektów i/lub poszczególnych zadań będzie przebiegała bez zbędnych nieporozumień. Wzajemna znajomość pracowników współpracujących ze sobą na co dzień i realizujących wspólne zadania i to znajomość nie tylko od strony zawodowej, ale również prywatnej, pozwala na odpowiedni dobór kadry do realizacji poszczególnych zadań i prawidłowe kształtowanie polityki zatrudnienia. Dodatkowo, pracownicy znając siebie nawzajem, również pod kątem działań i aktywności niezwiązanych z czynnościami służbowymi, szybciej i łatwiej współpracują ze sobą, co wprost przekłada się na wzrost ich wydajności, kreatywności, itp. Niejednokrotnie w czasie spotkań o charakterze integracyjnym podejmowane są również tematy związane pośredni lub bezpośrednio z realizowanymi lub planowanymi w ramach stosunku pracy projektami.

W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, korzyści z organizacji spotkań o charakterze integracyjnym uzyskuje w pierwszej kolejności Wnioskodawca.

Trudno jednoznacznie wskazać, jakie korzyści majątkowe z tytułu udziału w takich spotkaniach odnosi pracownik. Bez wątpienia dzięki udziałowi w tego typu spotkaniach poznaje bliżej swoich współpracowników, co przekłada się na lepszą atmosferę w pracy.

Wnioskodawca ma jednak wątpliwości, czy udział w przedmiotowych spotkaniach powoduje uzyskanie konkretnej, realnej korzyści majątkowej.

Podkreślenia wymaga, że co do zasady konkretny pracownik biorący udział w danym spotkaniu/evencie/poczęstunku nie ma przypisanych do siebie konkretnych świadczeń i atrakcji, z jakich może korzystać. W trakcie spotkań i wydarzeń, o których mowa w przedstawionym powyżej stanie faktycznym, pracownik co do zasady, ma jedynie możliwość korzystania z określonych świadczeń (poczęstunek, atrakcje, rozrywki, itp.). Wnioskodawca nie rozlicza poszczególnych pracowników z faktycznego skorzystania z konkretnych świadczeń. Wnioskodawca prosi o deklarację uczestnictwa w danym wydarzeniu wyłącznie ze względów organizacyjnych. Każde z wydarzeń powinno być przygotowane w należyty i rozsądny sposób, a co się z tym wiąże, Wnioskodawca musi opierać się na pewnych realnych założeniach co do liczby uczestników.

Dodatkowo zauważyć wypada, że nie sposób wskazać jednoznacznie, czy pracownik, gdyby Wnioskodawca nie umożliwił mu udziału w zaplanowanych przez Wnioskodawcę atrakcjach w ramach konkretnego eventu/spotkania/poczęstunku, poniósłby dobrowolnie, we własnym zakresie, taki wydatek. Nie sposób odpowiedzieć na pytanie, czy pracownik miałby w ogóle ochotę na zapewnienie sobie, czy swojej rodzinie, określonych atrakcji w warunkach, okolicznościach i na zasadach proponowanych przez Wnioskodawcę. W konsekwencji, nie sposób także wskazać jednoznacznie, że udział w określony przedsięwzięciu o charakterze integracyjnym powoduje jakiekolwiek rzeczywiste "zaoszczędzenie wydatków" na zorganizowanie takiego przedsięwzięcia we własnym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, odwołać należy się do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym jednoznacznie podkreślono, że przychód pracownika powstaje jedynie wówczas, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. W przedmiotowym wyroku wskazano, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie takie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika, które spełniają łącznie następujące warunki:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W przywołanym wyżej orzeczeniu Trybunał wskazał, że: Obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie "kursokonferencja" organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

Analogiczną interpretację przepisów zaprezentował również w swoim wyroku z dnia 1 sierpnia 2014 r. w sprawie II FSK 1970/12 Naczelny Sąd Administracyjny, który odnosi się co prawda do świadczeń o zupełnie innym charakterze (pakiety medyczne), ale w uzasadnieniu przedmiotowego wyroku wskazano jednoznacznie, że każdorazowa analiza charakteru nieodpłatnych świadczeń pracodawcy realizowanych bądź proponowanych pracownikom winna następować w oparciu o przedstawione powyżej kryteria (wynikające z przywołanego wyżej wyroku TK).

Podobnie w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 20 sierpnia 2014 r. wydanym wy sprawie I SA/Wr 1674/14 - Sąd uchylił wydaną uprzednio interpretację podatkową dotyczącą uznania jako nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika podlegające opodatkowaniu udział pracowników w imprezach i spotkaniach świątecznych, integracyjnych, wycieczkach czy szkoleniach. W ustnym uzasadnieniu do przedmiotowego wyroku Sąd również odwołał się do interpretacji przepisów regulujących kwestię opodatkowania nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników zaprezentowaną w przywołanym powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Trzy kolejne orzeczenia NSA, jakie zostały wydane po wyroku Trybunału Konstytucyjnego odnosiły się już wprost do udziału pracowników w imprezach integracyjnych i ewentualnego przychodu z tego tytułu. We wszystkich trzech wyrokach (tekst jedn.: w sprawie II FSK 2353/12 z dnia 30 września 2014 r. w sprawie o syn. akt II FPS 6/14 dnia 13 października 2014 r. oraz w sprawie o sygn. akt II FPS 7/14 z dnia 13 października 2014 r.) NSA zgodnie zajął stanowisko, że po stronie pracownika nie powstaje przychód z tytułu jego udziału w imprezach, wyjazdach czy spotkaniach integracyjnych i okolicznościowych. Tak więc firmowe spotkanie dla pracowników nie jest nieodpłatnym świadczeniem, które podlega opodatkowaniu. NSA we wszystkich trzech wyrokach odwołał się do treści ww. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i wskazał jednoznacznie, że imprezy integracyjne spełniają tylko pierwszą ze wskazanych powyżej przesłanek uznania określonego świadczenia za przychód pracownika, tj. dobrowolność. Tymczasem wszystkie trzy wskazane powyżej przesłanki zdefiniowane w wyroku Trybunału Konstytucyjnego winny być spełnione łącznie, aby określone świadczenie mogło być uznane za przychód pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe orzeczenia, zdaniem Wnioskodawcy udział w organizowanych przez niego okolicznościowych spotkaniach, spotkaniach o charakterze integracyjnym czy okolicznościowe poczęstunki, nie powodują powstania przychodu pracowników podlegającego opodatkowaniu. Co prawda, pracownicy biorą udział w poszczególnych wydarzeniach dobrowolnie, ale nie sposób uznać, że udział w danym wydarzeniu powoduje uzyskanie przez nich wymiernych korzyści materialnych. Nie sposób również uznać, że organizacja poszczególnych wydarzeń leży w interesie pracowników. Jak to wskazano powyżej, nadrzędnym celem, dla którego konkretne wydarzenia są organizowane jest interes Wnioskodawcy, a konkretnie, chęć zwiększenia efektywności pracowników i uzyskiwania coraz lepszych wyników przez pracowników, co ma bezpośredni związek z wynikami finansowymi Wnioskodawcy.

W konsekwencji, ze względów wskazanych powyżej uznać należy, że świadczenia Wnioskodawcy polegające na umożliwieniu udziału pracownikom w spotkaniach integracyjnych/eventach nie stanowią dla nich przychodu podlegającemu opodatkowaniu. Podobnie zapewnienie pracownikom poczęstunku okolicznościowego w postaci kolacji wigilijnej, pączków, czy rogali świętomarcińskich nie stanowią przychodu pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (...).

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, iż za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

W przywołanym wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych - są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są "otrzymane", co ma wskazywać na bezwzględnie #8722; w odniesieniu do tego przychodu #8722; wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast #8722; w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń #8722; bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Zatem podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie spotkań - imprez integracyjnych dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, że imprezy takie sprzyjają polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników, lecz także dla pracodawcy. Impreza integracyjna jest spotkaniem, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów.

W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Natomiast w odniesieniu do nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, jak w szczególności: organizowanie spotkań i wyjazdów integracyjnych, należy zauważyć, że w tych przypadkach również są podejmowane przedsięwzięcia w interesie pracodawcy, ale nie wynikają one z istoty stosunku pracy i nie stanowią o organizacji wymaganych warunków pracy, chociaż bezspornie służą podniesieniu jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku - tworzeniu zysku pracodawcy. Te świadczenia mogą mieć dla pracowników inne znaczenie w postrzeganiu przez nich wartości tych świadczeń z punktu widzenia konkretnego dla nich przysporzenia majątkowego z tego powodu, że nie są wpisane w treść obowiązków pracowniczych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy - gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę - w przedstawiony we wniosku sposób - spotkań/eventów/poczęstunków, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć bowiem należy, że w przypadku organizowania spotkań/eventów/poczęstunków, na które zostaną zaproszeni pracownicy i członkowie ich rodzin nie można mówić o przychodzie ze świadczenia nieodpłatnego. Spotkania/eventy/poczęstunki organizowane przez pracodawcę nie spełniają kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści), gdyż po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie spotkania/eventy/poczęstunki organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w spotkaniach/eventach/poczęstunkach organizowanych przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Reasumując: na gruncie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz przywołanych przepisów prawa uznać należy, że udział pracowników w spotkaniach/eventach/poczęstunkach nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, na Zainteresowanym nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek z rzeczonego tytułu na zasadach określonych w art. 31 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.