ILPB1/4511-1-932/15-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2015 r. (data wpływu 26 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2011 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - świadczy usługi księgowe (PKD 69.20.Z). Z podatku dochodowego rozlicza się na zasadach ogólnych prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W listopadzie 2014 r. Wnioskodawczyni nabyła do małżeńskiego majątku wspólnego samochód osobowy, jako że w jej związku panuje ustrój wspólnoty majątkowej. Mąż nie prowadzi działalności gospodarczej, a zakupiony samochód służy w zdecydowanej większości zaspokajaniu potrzeb prywatnych. Wnioskodawczyni planuje, aby wartość nielicznych jazd służbowych polegających na wyjazdach do klientów (Zainteresowana przewiduje, że będzie to średnio 1-2 razy w miesiącu) była zaewidencjonowana w kosztach uzyskania przychodów do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przyszłości w przypadku sprzedaży tego samochodu powstanie u Wnioskodawczyni przychód z działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku odpłatnego zbycia samochodu nie powstanie u niej przychód wymieniony w art. 10 ust. 1 pkt 3. Nie będzie to w ogóle przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie znajdzie do niego zastosowania żadna z przesłanek wymieniona w art. 10 ust. 1, w tym ta, o której mowa w pkt 8, jako że od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie już w chwili składania niniejszego wniosku upłynęło pół roku.

Artykuł 14 ust. 2 pkt 1 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Dotyczy to zarówno składników, które z uwagi na przewidywany okres ich użytkowania krótszy niż rok, nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, jak i składników, których podatnik - pomimo takiego obowiązku - nie ujął w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Tymczasem art. 23 ust. 1 pkt 46 zezwala na obciążanie kosztami eksploatacji samochodu osobowego, w tym stanowiącego własność lub współwłasność podatnika, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych do wysokości limitu wynikającego z liczby przejechanych kilometrów i stawki za k.m. Ponieważ samochód zakupiony był z zamiarem wykorzystywania go na cele prywatne, a w razie potrzeby - planuje się odbycie jazdy lokalnej lub zamiejscowej i zaprowadzenie ewidencji przebiegu, Wnioskodawczyni nie uznaje za zasadne przyjmować go do używania jako środek trwały w rozumieniu art. 22 ust. 1, więc nie ma potrzeby ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż w ewidencji tej powinny znaleźć się składniki majątku wykorzystywane przede wszystkim (przeważnie) do działalności gospodarczej. Natomiast przepisy dotyczące sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej powinny mieć zastosowania do takich, których charakter w zasadzie eliminuje prywatne używanie, np. maszyna do prac ziemnych, ciągnik siodłowy, maszyna do pakowania art. spożywczych. W przeciwnym razie mogłoby dojść do sytuacji, gdzie koszty uzyskania przychodów mogłyby zostać w ewidentny sposób zawyżone. Wszak obecnie nierzadko zdarza się, że w małżeństwie czy rodzinie użytkuje się kilka samochodów osobowych. Osoba prowadząca działalność gospodarczą przesiadając się z jednego w drugi i wyjeżdżając w celach służbowych, miałaby nie tylko prawo, ale i obowiązek wprowadzenia wszystkich trzech do ewidencji środków trwałych oraz poddania ich odpisom amortyzacyjnym stanowiącym koszty uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozróżnia się poszczególne źródła przychodów. Takimi źródłami są m.in.:

* pozarolnicza działalność gospodarcza (pkt 3);

* odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany (pkt 8).

Przy czym, jak stanowi art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą. W 2014 r. Zainteresowana nabyła do małżeńskiego majątku wspólnego samochód osobowy. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, a zakupiony samochód służy w zdecydowanej większości zaspokajaniu potrzeb prywatnych. Wnioskodawczyni planuje, aby wartość nielicznych jazd służbowych polegających na wyjazdach do klientów była zaewidencjonowana w kosztach uzyskania przychodów do wysokości limitu wynikającego z prowadzonej ewidencji przebiegu pojazdu.

W związku z tym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość dotyczącą tego, czy przychody ze sprzedaży samochodu osobowego należy kwalifikować do przychodów z działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Tut. Organ zauważa, że art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy odnosi się do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Definicja środka trwałego zawarta jest w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środkami trwałymi są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Definicję tę może spełniać również samochód osobowy, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy powoływanej ustawy.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 cyt. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Jeżeli samochód osobowy wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą spełnia definicję środka trwałego, przychód z jego odpłatnego zbycia podlega regulacjom art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a oraz 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od tego czy podatnik ujął go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, czy też nie, a koszty eksploatacji rozliczał w ramach tzw. kilometrówki.

Co więcej w niniejszej sprawie należy również zwrócić uwagę na treść art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. c ww. ustawy, który wskazuje, że do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych.

Na podstawie ww. regulacji sprzedaż samochodu osobowego, który ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie został zaliczony do środków trwałych, a był wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, skutkuje powstaniem przychodu z działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem art. 10 ust. 2 pkt 3 cyt. ustawy.

Zatem na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a i c) należy wskazać, że zbycie składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej skutkuje, z zastrzeżeniem art. 10 ust. 2 pkt 3, powstaniem przychodu z działalności gospodarczej. Dotyczy to składników, które z uwagi na przewidywany okres ich używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych, jak również tych składników, które spełniają definicję środka trwałego, a podatnik nie ujął ich w ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy wskazać, że w niniejszej sprawie sprzedaż samochodu osobowego, tj. składnika majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie skutkowała powstaniem po stronie Wnioskodawczyni przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, z uwzględnieniem warunków wskazanych w art. 10 ust. 2 pkt 3 tej ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.