ILPB1/4511-1-88/16-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniach 18 i 21 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 1 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 10 marca 2016 r., znak ILPB1/4511-1-88/16-2/TW na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 marca 2016 r. Wniosek uzupełniono w dniu 18 marca 2016 r. (data dokonania wpłaty) i w dniu 21 marca 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wraz z małżonką, z którą łączy go wspólność majątkowa, nabył z rynku wtórnego w dniu 12 maja 2008 r., do majątku wspólnego samodzielny lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Wnioskodawca posiada również wypis aktu notarialnego, na mocy którego lokal mieszkalny został nabyty przez poprzednich właścicieli na podstawie umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i sprzedaży z dnia 21 grudnia 2001 r. Od tego czasu, do czasu nabycia lokalu przez Wnioskodawcę, lokal był przez nich zamieszkiwany. Z obu dokumentów wynika jednoznacznie, że lokal był zamieszkiwany przed nabyciem go przez Wnioskodawcę przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Zakup lokalu przez Wnioskodawcę i jego małżonkę był sfinansowany w 100% kredytem hipotecznym waloryzowanym (indeksowanym) do waluty obcej (franków szwajcarskich). Kredyt został rozdzielony i początkowo spłacany w złotówkach, a wysokość kredytu w umowie jest określona również w złotówkach. Przeliczenie na walutę obcą nastąpiło w dniu wypłaty, według kursu z dnia wypłaty.

W związku z wejściem w życie ustawy antyspreadowej, Wnioskodawca zaczął spłacać ów kredyt na podstawie aneksu do urnowy kredytowej z dnia 15 lutego 2012 r., bezpośrednio we frankach szwajcarskich - (kupując owe franki w kantorze). Aneks nie zmienił definicji udzielonego kredytu, mówi on, iż "...spłata udzielonego Kredytobiorcy kredytu indeksowanego do waluty obcej, następowała będzie w walucie obcej CHF, do której kredyt jest indeksowany". Do 2015 r. Wnioskodawca mieszkał w ww. mieszkaniu. W dniu 8 września 2015 r., zawarta została umowa najmu, na mocy której przedmiotowy lokal został po raz pierwszy oddany w najem osobom trzecim, a najemca uiszcza z tego tytułu czynsz (po raz pierwszy czynsz ten został zapłacony we wrześniu 2015 r.).

Wnioskodawca wraz z małżonką zamierzają wynajmować wspomniany lokal mieszkalny w okresie dłuższym niż rok. Wnioskodawca ani jego małżonka nie prowadzą działalności gospodarczej. Przedmiotowy lokal mieszkalny nie jest wynajmowany w ramach działalności gospodarczej, stanowiąc tzw. najem prywatny. Lokal mieszkalny nie stanowi składnika majątku związanego z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca ani jego małżonka nie dokonali wyboru opodatkowania przychodów (dochodów) w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Tym samym. dochody te będą opodatkowane przez Wnioskodawcę oraz jego małżonkę w całości, na zasadach ogólnych (zgodnie ze skalą podatkową), we wspólnym rozliczeniu PIT.

Lokal mieszkalny został oddany w najem w miesiącu wrześniu 2015 r. W miesiącu tym wnioskodawca założył dla lokalu ewidencję środków trwałych, do której lokal mieszkalny, jako środek trwały, został ujęty. Wartość początkowa lokalu mieszkalnego została przyjęta według wartości nabycia.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, ustalona została indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% a odpisy amortyzacyjne będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ze źródła przychodów jakim jest najem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym wyżej stanie faktycznym Wnioskodawca może ustalić indywidualnie stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla celów amortyzacji środka trwałego będącego opisanym we wniosku lokalem mieszkalnym.

2. Czy odsetki od kredytu bankowego zaciągniętego na nabycie lokalu mieszkalnego, który jest obecnie wynajmowany, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu ze źródła przychodu jakim jest najem. Po jakim kursie przeliczać zapłacone odsetki na PLN.

3. Czy część kapitałowa raty kredytu waloryzowanego w walucie obcej możne być w jakiejś części (i przy zachowaniu określonych warunków) wliczana w koszty uzyskania przychodów z najmu. Po jaki kursie przeliczać takie koszty z waluty obcej na PLN.

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1 (tekst jedn.: w zakresie amortyzacji środka trwałego). Natomiast wniosek w zakresie kosztów uzyskania przychodów (pytania oznaczone we wniosku jako nr 2 i 3) został rozstrzygnięty w dniu 28 kwietnia 2016 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-88/16-5/TW.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad. 1.

Przyspieszona amortyzacja.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (załącznik Nr 1 do ustawy o PIT) i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o PIT, lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT podatnicy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) nie może być krótszy niż 10 lat.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT, środki trwałe w postaci m.in. ww. lokalu mieszkalnego uznaje się za używane m.in. wówczas, "Jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem byty wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy".

Skoro więc lokal mieszkalny stanowiący odrębną własność, po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, znajduje się w budynku z roku 2001, jak również wiadomo, że lokal ten był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli przez okres co najmniej 60 miesięcy, możliwe jest więc ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, która nie może w opisanym stanie faktycznym przekroczyć 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór (...).

Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali mieszkalnych wynosi 1,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego jakim jest lokal mieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

* dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

W myśl art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Podkreślić należy, że w podanej w art. 22j ust. 3 ww. ustawy definicji występują m.in. dwa istotne sformułowania: pojęcie "przed nabyciem", które oznacza, iż chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie "wykorzystania", bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres wynoszący minimum 60 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca wraz małżonką, z którą łączy go wspólność majątkowa, nabył z rynku wtórnego w dniu 12 maja 2008 r., do majątku wspólnego samodzielny lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Wnioskodawca posiada również wypis aktu notarialnego, na mocy którego lokal mieszkalny został nabyty przez poprzednich właścicieli na podstawie umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu i sprzedaży z dnia 21 grudnia 2001 r. Od tego czasu, do czasu nabycia lokalu przez Wnioskodawcę, lokal był przez nich zamieszkiwany. Z obu dokumentów wynika jednoznacznie, że lokal był zamieszkiwany przed nabyciem go przez Wnioskodawcę przez okres przekraczający 60 miesięcy.

Zatem mając na względzie opis sprawy jak i powołane przepisy stwierdzić należy, że dla środka trwałego (nabytego lokalu mieszkalnego) dopuszczalne było ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej - w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - z tym, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji wynosi 10% przez okres 10 lat, czyli do czasu zrównania sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową tych lokali. Lokal jako środek trwały - w rozumieniu art. 22a ust. 1 ww. ustawy - zostały bowiem pierwszy raz wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy a przed dniem jego nabycia był wykorzystywany przez poprzedniego właściciela przez okres dłuższy niż 60 miesięcy (5 lat).

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, Wnioskodawca może ustalić indywidualnie stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% dla celów amortyzacji środka trwałego będącego opisanym we wniosku lokalem mieszkalnym.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.