ILPB1/4511-1-870/15-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 czerwca 2015 r. (data wpływu 12 czerwca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 8 września 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 12 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 sierpnia 2015 r. znak ILPB1/4511-1-870/15-2/TW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 31 sierpnia 2015 r., a w dniu 8 września 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 września 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem, które od 1990 r. nieprzerwanie zapewnia kompleksową obsługę branży rolno-spożywczej w obszarze zaopatrzenia w środki do produkcji rolnej, sprzedaży i serwisu maszyn rolniczych, obrotu płodami rolnymi.

Wnioskodawca należy do największych autoryzowanych dystrybutorów środków ochrony roślin, nawozów, sprzętu rolniczego oraz materiału siewnego w kraju.

Wnioskodawca ma bardzo wysoką pozycję w kontaktach handlowych zarówno z przemysłem młynarskim i paszowym, jak i również z przetwórstwem roślin oleistych.

Wnioskodawca zamierza zorganizować imprezę integracyjno-szkoleniową dla wszystkich swoich pracowników z osobami towarzyszącymi, a także dla kontrahentów z którymi współpracuje. Zasadniczym celem przedmiotowych szkoleń jest podnoszenie kwalifikacji pracowników Spółki, a także zwiększenie poziomu integracji i motywacji pracowników oraz podnoszenie efektywności pracy zespołów, a przez to wzrost przychodów osiąganych przez Spółkę.

W związku z organizowanymi szkoleniami Spółka ponosi wydatki związane z wynajmem pomieszczeń, transportem, zakwaterowaniem, wyżywieniem, przygotowaniem materiałów szkoleniowych i częścią integracyjno-rozrywkową. Udział w imprezie będzie co do zasady dobrowolny. Biorąc pod uwagę liczebność załogi zatrudnionej oraz zaproszonych gości Wnioskodawca nie będzie w stanie prowadzić listy obecności. W imprezie nie będą uczestniczyć ci pracownicy, którzy przebywają na zwolnieniach lekarskich, urlopach wypoczynkowych lub z innych usprawiedliwionych przyczyn nie będą obecni w pracy.

Spółka w ramach prowadzonej działalności współpracuje głównie z rolnikami i pozostałymi przedsiębiorstwami wspomagającymi działalność rolniczą. Zaproszeni goście nie są pracownikami Spółki lecz osobami, które działają w ramach podnoszenia sprzedaży jednostki i co do zasady generują przychody.

Wnioskodawca nie jest w stanie stwierdzić, ile zaproszonych gości przyjdzie na taką imprezę szkoleniowo-integracyjną i czy wszyscy pracownicy będą z osobami towarzyszącymi. Impreza będzie finansowana ze środków bieżących Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy fakt uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjno-szkoleniowej będzie stanowić dla niego dodatkowy przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.) i jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca powinien pobrać zaliczkę na ten podatek.

2. Czy fakt uczestnictwa osób towarzyszących pracowników w imprezie integracyjno-szkoleniowej będzie stanowić dla pracowników dodatkowy przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.) i jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca powinien pobrać zaliczkę na ten podatek.

3. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie 2 czy fakt uczestnictwa osób towarzyszących pracowników w imprezie integracyjno-szkoleniowej będzie stanowić dla tych osób dodatkowy przychód z innych źródeł bądź świadczeń, o których mowa w art. 10, art. 11 i art. 12 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.) i jako płatnik Wnioskodawca powinien pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych za uczestnictwo w imprezie integracyjno-szkoleniowej.

Pytania wynikają z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 1 i 2, w związku z powyższym po stronie pracowników jak i osób towarzyszących nie powstanie przychód do opodatkowania z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z artykułem 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opinii Zainteresowanego należy również zwrócić uwagę na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie) i w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) oraz które przyniosły korzyść pracownikowi w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. Jednocześnie korzyść ta powinna być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, a nie dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Należy wówczas przyjąć, że gdy dokonanie nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników, czy też osób towarzyszących leży wyłącznie w interesie Zainteresowanego (czyli pracodawcy) nie generuje u pracowników przychodu z nieodpłatnych świadczeń, a także nie zobowiązuje Wnioskodawcy do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania 3, w związku z uzasadnieniem odpowiedzi do pytania 1 i 2, zdaniem Zainteresowanego, nie wystąpi przychód z innych źródeł czy świadczeń do opodatkowania z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej osób towarzyszących, a także nie wystąpi obowiązek pobrania przez Wnioskodawcę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32, 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Własne stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.).

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (...).

W świetle powyżej cytowanych przepisów wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie" ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy". W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia "innych nieodpłatnych świadczeń" - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)."

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym czy szkoleniu zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż (...) nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Zatem - mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy - nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika, bez ustalonej za nie zapłaty, jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (przykładem tego rodzaju świadczenia jest zaoferowanie pracownikowi przez pracodawcę udziału w spotkaniu integracyjnym lub wzięcie w nim udziału).

W świetle powyższego uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę imprezy integracyjno-szkoleniowej, nie stanowi dla pracowników oraz osób towarzyszących nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie są bowiem spełnione kryteria, o których mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Tym samym, wzięcie udziału w imprezie, zorganizowanej przez pracodawcę, nie będzie prowadzić do powstania przychodu u ww. osób.

Podsumowując, w rozpatrywanej sprawie, fakt uczestnictwa pracownika w imprezie integracyjno-szkoleniowej nie będzie stanowić dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca nie powinien dokonać poboru zaliczki na podatek dochodowy.

Także fakt uczestnictwa osób towarzyszących pracowników w imprezie integracyjno-szkoleniowej nie będzie stanowić dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca nie powinien dokonać poboru zaliczki na ten podatek dochodowy.

Ponadto tut. Organ wskazuje, że z uwagi na uznanie, iż uczestnictwo pracowników oraz osób towarzyszących w imprezie integracyjno-szkoleniowej nie stanowi dla tych osób nieodpłatnego świadczenia odstąpiono od udzielenia odpowiedzi na kwestię objętą zapytaniem oznaczonym nr 3, gdyż stała się ona bezprzedmiotowa.

Za prawidłowe należy zatem uznać stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.