ILPB1/4511-1-657/16-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2016 r. (data wpływu 21 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 21 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej jako: "Spółka", "A") wypełniając obowiązki nałożone na pracodawcę na podstawie przepisu art. 226 i 227 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (dalej jako: "Kodeks pracy") wprowadził dla pracowników Spółki zajmujących stanowisko menadżerów i kierowników specjalistyczny program zdrowotny mający na celu zmniejszenie ryzyka zawodowego występującego u tych grup pracowników związanego z pracą w warunkach dużego stresu.

Pracownicy Spółki zajmujący stanowiska kierowników i menadżerów narażeni są na duże obciążenia psycho-fizyczne związane z odpowiedzialnością, koniecznością podejmowania szybkich i trudnych decyzji, stresem oraz obciążeniem wzroku i układu szkieletowo-kostnego.

W ramach programu pracownicy narażeni na powyższe obciążenia kierowani są przez Spółkę na dwutygodniowe pobyty w specjalistycznym ośrodku, w trakcie których uczestniczą w zajęciach antystresowych takich jak: hatha joga, pilates, masaże, porady dietetyków. Ponadto, w trakcie pobytu w specjalistycznym ośrodku oprócz zajęć antystresowych pracownicy poddawani są szczegółowym badaniom medycznym i laboratoryjnym, aby uaktualnić ich stan zdrowia.

Pobyt pracowników w specjalistycznym ośrodku trwa z reguły 2 tygodnie z czego jeden tydzień traktowany jest przez Spółkę jako realizowany w ramach czasu pracy pracownika, a drugi tydzień pracownik pokrywa urlopem wypoczynkowym.

Objęcie pracowników pobytem w specjalistycznych ośrodkach ma na celu redukcję stresu stanowiącego ryzyko zawodowe u tych grup pracowników jak również ma odnieść skutek w postaci poznania oraz nabycia umiejętności zastosowania przez pracowników technik antystresowych stanowiących niezbędny środek profilaktyczny zmniejszający ryzyko zawodowe, co w efekcie może stanowić istotny element zmniejszający występowanie/powstawanie u tej grupy pracowników chorób psychosomatycznych, zmian w układzie krążenia, nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej, zawałów serca, zatorów mózgowych, czy też zmęczenia i przemęczenia.

Ponadto, przeprowadzane badania medyczne i laboratoryjne umożliwiają uzyskanie pracownikom kompleksowej wiedzy o ich aktualnym stanie zdrowia i wdrożenie właściwych dla poszczególnych pracowników środków profilaktyki zdrowotnej.

Powyższe działania Spółki mają na celu, oprócz zmniejszenia ryzyka zawodowego u opisanych powyżej grup pracowników, poprawę ich kondycji psychofizycznej, a w konsekwencji podniesienie jakości i wydajności ich pracy oraz zmniejszenie absencji.

Mając na względzie przepis art. 226, 227, 229 § 6 Kodeksu pracy oraz przepis § 39 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Spółka jako pracodawca pokryje koszt pobytu oraz zajęć i badań medycznych skierowanych przez Spółkę do specjalistycznych ośrodków pracowników. Koszty te zostaną pokryte ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy w powyżej opisanym stanie faktycznym w związku ze skierowaniem przez Spółkę jej pracowników na pobyty w specjalistycznym ośrodku w celu zmniejszenie ryzyka zawodowego tych grup pracowników związanego z pracą w warunkach dużego stresu u pracowników Spółki wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 i 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ("ustawa o PIT"), od którego Spółka działając jako płatnik PIT byłaby zobowiązana zgodnie z przepisem art. 31 ustawy o PIT pobrać zaliczkę na podatek PIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Jednakże w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13 należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

Konieczność rozumienia pojęcia nieodpłatnych świadczeń przy uwzględnieniu kryteriów wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt K 7/13 została potwierdzona w indywidualnych interpretacjach wydawanych przez Ministra Finansów (np. interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 23 lipca 2015 r. o sygn. akt DD3.8222.2265.2015.CRS)

Zdaniem Spółki, skierowanie przez Spółkę jej pracowników na pobyty w specjalistycznym ośrodku, których celem jest zmniejszenie ryzyka zawodowego występującego u tych grup pracowników nie stanowi dla pracowników Spółki nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT, a w konsekwencji na Spółce jako płatniku nie będzie ciążyć obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od sfinansowanych pracownikom przez Spółkę pobytów w specjalistycznych ośrodkach, uczestnictwa w zajęciach antystresowych oraz przeprowadzonych badań medycznych.

Skorzystanie przez pracowników z powyższych świadczeń następować będzie na podstawie skierowania przez Spółkę za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Uczestnictwo pracowników w pobytach w ośrodku specjalistycznym leży wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy - gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków służbowych w warunkach znacznego obciążenia stresem nie mieliby powodu do uczestnictwa w takich pobytach i korzystania z zajęć antystresowych. Objęcie pracowników pobytem w specjalistycznych ośrodkach ma na celu redukcję stresu stanowiącego ryzyko zawodowe u wymienionych grup pracowników, co stanowi realizację obowiązków nałożonych przepisami Kodeksu pracy na pracodawcę w zakresie zapobieganiu chorobom zawodowym lub innym chorobom związanym z warunkami pracy. Ponadto powyższe działania Spółki mają na celu, oprócz zmniejszenia ryzyka zawodowego u opisanych powyżej grup pracowników, podniesienie jakości i wydajności ich pracy oraz zmniejszenie absencji. Mając zatem na uwadze przepisy ustawy o PIT oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 zdaniem Spółki, sfinansowane przez Spółkę pobyty w specjalistycznych ośrodkach nie generują po stronie pracowników przychodu do opodatkowania podatkiem PIT. Wydatki te ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Spółki jakiegokolwiek przysporzenia. Zatem, Spółka nie ma obowiązku doliczania wartości tych wydatków do przychodów pracowników i odprowadzenia zaliczki na podatek PIT od tych świadczeń.

Wnioskodawca wskazał, że prawidłowość powyższego stanowiska została potwierdzona w indywidualnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 grudnia 2015 r. o sygn. akt IPPB4/4511-1265/15-3/JK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym orzekł o zgodności art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznym (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą PIT", rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał stwierdził, że: "Ocena ta jest tym bardziej uzasadniona, że - ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców - nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione."

Uznanie za zgodne z Konstytucją RP przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie oznacza, że w każdym przypadku otrzymanie od pracodawcy świadczenia niepieniężnego oznacza powstanie po stronie pracownika przychodu w rozumieniu przepisów tej ustawy. Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku wskazał kryteria jakimi należy kierować się przy interpretowaniu ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczących powstania przychodu z tytułu otrzymania przez pracownika od pracodawcy nieodpłatnego świadczenia i stwierdził: "zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W powołanym wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych - są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są "otrzymane", co ma wskazywać na bezwzględnie - w odniesieniu do tego przychodu - wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast - w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń - bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wypełniając obowiązki nałożone na pracodawcę na podstawie przepisu art. 226 i 227 ustawy - Kodeks pracy wprowadził dla pracowników Spółki zajmujących stanowisko menadżerów i kierowników specjalistyczny program zdrowotny mający na celu zmniejszenie ryzyka zawodowego występującego u tych grup pracowników związanego z pracą w warunkach dużego stresu. W ramach programu pracownicy narażeni na powyższe obciążenia kierowani są przez Spółkę na dwutygodniowe pobyty w specjalistycznym ośrodku, w trakcie których uczestniczą w zajęciach antystresowych. Ponadto, w trakcie pobytu w specjalistycznym ośrodku oprócz zajęć antystresowych pracownicy poddawani są szczegółowym badaniom medycznym i laboratoryjnym, aby uaktualnić ich stan zdrowia. Objęcie pracowników pobytem w specjalistycznych ośrodkach ma na celu redukcję stresu stanowiącego ryzyko zawodowe u tych grup pracowników jak również ma odnieść skutek w postaci poznania oraz nabycia umiejętności zastosowania przez pracowników technik antystresowych stanowiących niezbędny środek profilaktyczny zmniejszający ryzyko zawodowe, co w efekcie może stanowić istotny element zmniejszający występowanie/powstawanie u tej grupy pracowników chorób psychosomatycznych, zmian w układzie krążenia, nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej, zawałów serca, zatorów mózgowych, czy też zmęczenia i przemęczenia. Ponadto, przeprowadzane badania medyczne i laboratoryjne umożliwiają uzyskanie pracownikom kompleksowej wiedzy o ich aktualnym stanie zdrowia i wdrożenie właściwych dla poszczególnych pracowników środków profilaktyki zdrowotnej. Powyższe działania Spółki mają na celu, oprócz zmniejszenia ryzyka zawodowego u opisanych powyżej grup pracowników, poprawę ich kondycji psychofizycznej, a w konsekwencji podniesienie jakości i wydajności ich pracy oraz zmniejszenie absencji. Mając na względzie przepis art. 226, 227, 229 § 6 Kodeksu pracy oraz przepis § 39 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, Spółka jako pracodawca pokryje koszt pobytu oraz zajęć i badań medycznych skierowanych przez Spółkę do specjalistycznych ośrodków pracowników.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Skorzystanie przez pracowników - ze świadczenia w postaci zajęć antystresowych zorganizowanych przez Wnioskodawcę niewątpliwie następować będzie za zgodą pracownika, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniesie pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Udostępnienie zajęć antystresowych pracownikom leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy - gdyby nie byli narażeni na duże obciążenia psycho-fizyczne związane z odpowiedzialnością, koniecznością podejmowania szybkich i trudnych decyzji, stresem oraz obciążeniem wzroku i układu szkieletowo-kostnego - nie mieliby powodu do korzystania z zajęć antystresowych.

Mając na względzie powołane wcześniej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podkreślić należy, że przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu powstaje w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Najistotniejszą więc kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania przez osobę biorącą udział w spotkaniu.

Natomiast obowiązek opodatkowania ww. świadczeń nie powstaje w sytuacji, gdy nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika lub inną osobę korzystającą z zajęć antystresowych zakupionych przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze nakreślony stan faktyczny oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 należy uznać, że sfinansowane przez Wnioskodawcę zajęcia antystresowe nie generują po stronie pracownika przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia.

Reasumując, w powyżej opisanym stanie faktycznym w związku ze skierowaniem przez Spółkę jej pracowników na pobyty w specjalistycznym ośrodku w celu zmniejszenie ryzyka zawodowego tych grup pracowników związanego z pracą w warunkach dużego stresu u pracowników Spółki nie wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 i 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Spółka działając jako płatnik podatku dochodowego byłaby zobowiązana zgodnie z przepisem art. 31 ww. ustawy pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wniosek w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.