ILPB1/4511-1-406/15-4/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2015 r. (data wpływu 25 marca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 9 czerwca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 25 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz w art. 137 § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 1 czerwca 2015 r. znak ILPB1/4511-1-406/15-2/TW na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 2 czerwca 2015 r., a w dniu 9 czerwca 2015 r. wniosek uzupełniono.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka powierza do używania swoim pracownikom samochody służbowe. Używanie pojazdów przez pracowników jest niezbędne do świadczenia pracy na rzecz Spółki oraz należytego wykonywania obowiązków wynikających ze stosunku pracy.

Spółka przekazuje wspomniane samochody na podstawie "Umowy z pracownikiem o powierzenie samochodu służbowego' (dalej: "Umowa"), na podstawie której pracownicy zobowiązują się do używania samochodów służbowych do celów służbowych, jak również mają prawo do wykorzystywania samochodów do celów prywatnych za dodatkową opłatą.

Zgodnie z zapisami Umowy: "Pracownik zobowiązuje się używać powierzonego mu Samochodu do czynności związanych z wykonywaniem jego obowiązków pracowniczych, w tym do przejazdów Samochodem pomiędzy miejscem zamieszkania Pracownika a miejscem wykonywania przez niego obowiązków pracowniczych."

Umowa wskazuje także, iż używane przez pracowników Spółki samochody stanowią "mienie powierzone z obowiązkiem zwrotu", w rozumieniu art. 124 Kodeksu pracy, za którego szkodę odpowiadają w pełnej wysokości pracownicy.

Ponadto, Umowa stanowi, iż pracownik ma obowiązek "przechowywać Samochód w czasie, gdy nie wykonuje obowiązków służbowych, o ile to tylko możliwe, na parkingu strzeżonym, w garażu albo na terenie ogrodzonym".

Podsumowując, przekazanie przez Spółkę samochodów służbowych pracownikom (a także ich zwrot) następuje jedynie na podstawie Umowy (będącej aneksem do umowy o pracę) wraz z protokołem zdawczo-odbiorczym, w której to pracownik Spółki m.in. zobowiązuje się do stosowania ww. zasad korzystania z samochodu oraz przyjmuje na siebie odpowiedzialność materialną za powierzone mu mienie.

A zatem, przekazując pracownikom "mienie powierzone z obowiązkiem zwrotu" w rozumieniu art. 124 Kodeksu pracy, Spółka poprzez Umowę zapewnia zabezpieczenie swego mienia oraz potwierdza stosowanie samochodów przez pracowników do wyraźnie wskazanych przez nią celów, tj. do realizacji zadań pracowniczych/służbowych, których elementem jest dojazd pracownika z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przepis art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. należy interpretować w ten sposób, że korzystanie przez pracowników Spółki z samochodów służbowych (zgodnie z zasadami określonymi przez Spółkę w Regulaminie) na potrzeby wykonywanych zadań pracowniczych, w tym na dojazd z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, skutkuje powstaniem przychodu podatkowego dla pracownika, a w konsekwencji Spółka ma obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracowników zaliczek na podatek dochodowy.

Pytanie wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f. należy interpretować w ten sposób, że używanie przez pracowników Spółki samochodów służbowych (zgodnie z zasadami zawartymi w Umowie) wyłącznie w celu wykonywania zadań pracowniczych, w tym na dojazd z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, nie skutkuje powstaniem przychodu podatkowego dla pracownika.

1. Analiza art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższy przepis należy rozpatrywać w kontekście obowiązujących pracowników Spółki regulacji określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone im mienie.

Spółka oddaje do użytkowania swoje samochody na podstawie Umowy oraz protokołu zdawczo-odbiorczego. Umowa wygasa w momencie ustania stosunku pracy lub wypowiedzenia jej przez Spółkę. Pracownik ma również obowiązek zwrotu samochodu służbowego każdorazowo, gdy zażąda tego Spółka.

W konsekwencji, w zakresie ww. powierzenia pracownikom samochodów służbowych będzie miał zastosowanie przepis art. 124 § 2 Kodeksu pracy, który stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu (tu: mieniem są samochody Spółki), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu lub do wyliczenia się.

Powyższe oznacza, iż pracownicy, którym Spółka powierzyła swoje samochody na czas określony, są zobowiązani na podstawie Kodeksu pracy do należytego dbania o ich stan techniczny / estetyczny i bezpieczeństwo.

Możliwość przekazania pracownikom samochodów służbowych wynika wyraźnie z przepisów Kodeksu pracy, nie zaś wyłącznie z woli Spółki. Kodeks przewiduje, iż w celu prawidłowego / należytego wykonywania obowiązków pracowniczych (lub też jest to niezbędne do ich wykonywania) pracodawca może przekazać pracownikom mienie tegoż pracodawcy, np. samochód służbowy, laptop, telefon komórkowy i inne.

W przypadku Spółki, niezbędnym do wykonywania obowiązków przez pracowników jest używanie przez nich samochodów służbowych, celem np. dojazdów do klientów, załatwiania spraw urzędowych poza siedzibą Spółki, spotkań biznesowych poza Spółką, wyjazdów służbowych / delegacji, etc.

W konsekwencji używanie przez pracowników samochodów Spółki ma w przedmiotowej sprawie ścisły związek z wykonywanymi przez nich obowiązkami pracowniczymi / służbowymi.

W przypadku zaś pracowników, którzy korzystają z samochodów do celów prywatnych, dodatkowa opłata ma stanowić rekompensatę Spółki z tytułu eksploatacji pojazdu i wynikającego z tego tytułu obniżenia wartości pojazdu wskutek szybszego zużycia.

2. Używanie samochodów jako element zadania służbowego.

Samochody służbowe są udostępniane jedynie osobom, które łączy ze Spółką stosunek pracy.

Ponadto, każdy pracownik korzystający z samochodu służbowego zobowiązuje się do bezwzględnego przestrzegania zasad zawartych w Umowie oraz protokole zdawczo-odbiorczym, do których należy:

Korzystanie z samochodu służbowego w celu dojazdu pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem jasno wynika z zasad przyjętych w Umowie, będącej załącznikiem do umowy o pracę. Nie może zatem być traktowane jako nieodpłatne świadczenie Spółki na rzecz pracownika, podlegające opodatkowaniu p.d.o.f. Pracownik bowiem (na trasie: "praca - dom"; "dom - praca") nie korzysta z pojazdu do celów prywatnych, a jedynie do prawidłowego oraz terminowego wykonywania obowiązków pracowniczych.

Używanie tegoż samochodu należy zatem uznać za element stosunku służbowego, podobnie jak należyte dbanie o powierzone mienie. W konsekwencji, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

3. Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie m.in. w:

1. interpretacja indywidualna Dyrektora IS w Katowicach z 7 sierpnia 2014 r., IBPBII/1/415-399/14/MK:

" (...) przejazdy wybranych pracowników samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych - o ile nie służą osobistym celom tych pracowników, lecz wykorzystywane są wyłącznie w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartość nie można uważać za przychód ze stosunku pracy.

2. interpretacja indywidualna Dyrektora IS w Bydgoszczy z 21 października 2014 r., ITPB2/415-720/14/MN:

" (...) Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § I, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy."

Linia interpretacyjna organów podatkowych w omawianej kwestii jest jednolita, o czym świadczą, oprócz wyżej cytowanych interpretacji, także m.in. następujące interpretacje wydane w ostatnich miesiącach:

4. Podsumowanie.

Podsumowując, Wnioskodawca jest zdania, że ze względu na:

używanie przez pracowników Spółki samochodów służbowych (zgodnie z zasadami zawartymi w Umowie) na potrzeby wykonywanej pracy, w tym na dojazd z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem, nie skutkuje dla nich powstaniem przychodu w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis informacji należy uznać, że pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych oraz z miejsca wykonywania obowiązków służbowych do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy Spółka zobowiązała pracowników do parkowania samochodów służbowych w wyznaczonym miejscu w celu zapewnienia pełnego nadzoru i bezpieczeństwa powierzonych im samochodów służbowych stanowiących mienie Spółki. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Podsumowując, w związku z wynikającego faktu udostępnienia pracownikom Spółki samochodów służbowych i zobowiązaniem pracowników do parkowania samochodów służbowych na parkingu strzeżonym, w garażu albo na terenie ogrodzonym w celu zapewnienia pełnego nadzoru i bezpieczeństwa powierzonych im samochodów służbowych stanowiących mienie Spółki, z tytułu wykonywania zadań pracowniczych, w tym na dojazd z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem, pracownicy nie uzyskują przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Spółka nie ma obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczenia i pobierania z tego tytułu od pracowników zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31 ww. ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy:

* zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

* zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.