ILPB1/4511-1-39/16-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2016 r. (data wpływu 18 stycznia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 15 stycznia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 18 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 2 listopada 2015 r. jako osoba bezrobotna otrzymał jednorazową dotację na rozpoczęcie działalności gospodarczej ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy stanowiące pomoc de minimis.

W zaświadczeniu o pomocy de minimis jako podstawę przyznania środków wskazano art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 149 z późn. zm.) oraz umowę nr 20/EFS/RPO/2015 o przyznaniu jednorazowego dofinansowania na podjęcie działalności gospodarczej.

Dnia 5 listopada 2015 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą o nr PKD przeważającym 85.59.B (pozostałe pozaszkolne formy edukacji, gdzie indziej niesklasyfikowane). Po tej dacie Wnioskodawca zakupił niezbędne przedmioty/wyposażenie do prowadzenia działalności gospodarczej, które zaliczył w koszty uzyskania przychodu. Wnioskodawca wszystkie zakupy dokonał na firmę, posiada faktury. W koszty Wnioskodawca wliczył te faktury, których wartość nie przekracza 3500,00 zł i istniał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem.

Wnioskodawca prowadzi zajęcia z robotyki i eksperymentów. W koszty wliczono takie przedmioty jak: 5 sztuk laptopów (każdy 1460 zł), materiały do zajęć eksperymentalnych, rzutnik, ekran, flipchart i reklamę.

Wnioskodawca prowadzi księgę przychodów i rozchodów na zasadach ogólnych. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, korzysta ze zwolnienia podmiotowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo zaliczył w koszty uzyskania przychodu wydatki sfinansowane dotacją, których wartość nie przekracza 3500,00 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. z dnia 26 lipca 1991 r.) nie wymieniono pkt 121 z art. 21 ww. ustawy, który to mówi o środkach stanowiących przychód zwolniony z podatku dochodowego, przyznany z funduszu pracy na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 149, z późn. zm).

Poniesione wydatki sfinansowane z dotacji mogą stanowić koszt uzyskania przychodu, ponieważ spełniają kryteria zawarte w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy. W pkt 56 tego artykułu zawarto wyłączenie z kosztów wydatków sfinansowanych niektórymi dochodami, wyłączenie to nie dotyczy jednak jednorazowej pomocy dla bezrobotnego z funduszu pracy art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wspomagał się interpretacjami indywidualnymi nr:

ILPB1/415-1151/12-4/AMN

ILPB1/415-1303/10-5/AMN

Autor: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jaki i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, które nie są środkami trwałymi, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z Urzędu Pracy. Warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.).

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, jako osoba bezrobotna, otrzymał jednorazową dotację ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, stanowiącej pomoc de minimis. W zaświadczeniu o pomocy de minimis jako podstawę przyznania środków wskazano ustawę o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 149, z późn. zm.). Ze środków otrzymanych w ramach dotacji, Wnioskodawca zakupił niezbędny do prowadzenia działalności gospodarczej sprzęt oraz wyposażenie. Wnioskodawca zaliczył do kosztów uzyskania przychodu wydatki, których koszt nie przekroczył 3500,00 zł. Wnioskodawca wskazał ponadto, że między poniesionymi wydatkami a przychodem istniał związek przyczynowo - skutkowy.

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia w postaci sprzętu i urządzeń ze środków przyznanych osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie, z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Reasumując, stwierdzić należy, że wydatki na nabycie wyposażenia o wartości poniżej 3500,00 zł, niezbędnego do rozpoczęcia działalności gospodarczej, sfinansowane z otrzymanej dotacji, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.