ILPB1/4511-1-308/16-5/AN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. (data wpływu 24 marca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 19 maja 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 24 marca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 12 maja 2016 r. nr ILPB3/4510-1-108/16-2/JG ILPB1/4511-1-308/16-2/AN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 12 maja 2016 r., natomiast w dniu 19 maja 2016 r. do tut. Organu wpłynęło pismo będące uzupełnieniem wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. ma siedzibę na terenie województwa A. Spółka świadczy usługi w zakresie transportu, oraz usługi wykonywane przy użyciu maszyn i sprzętu budowlanego. Podstawowym zakresem działalności spółki jest wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych z operatorem (PKD 43.99.Z), wynajem i dzierżawa maszyn i urządzeń budowlanych bez operatora (PKD 77.32.Z) oraz transport drogowy towarów (PKD 49.41.Z).

Spółka swoją działalność wykonuje głownie na terenie województwa A i B - głównie C. i okolice.

W celu realizacji zleceń spółka deleguje swoich pracowników na budowy zleceniodawcy. Budowy trwają od kilku do kilkunastu miesięcy.

Do realizacji prac Wnioskodawca deleguje operatorów maszyn, którzy obsługują sprzęt, kierowców wykonujących transport różnych materiałów na budowy lub z budowy, oraz mechaników, którzy mają za zadanie utrzymywać sprzęt w sprawności, usuwać usterki.

Delegowani pracownicy w umowie o pracę mają określone miejsce wykonywania pracy województwo A.

Wyjazdy poza województwo A odbywają się na podstawie polecenia wyjazdu służbowego (delegacji). Pracownik przebywa w miejscowości, w której realizowana jest budowa od poniedziałku do piątku. Pracownicy są dowożeni i przywożeni transportem pracodawcy z siedziby do siedziby firmy. Pracodawca zapewnia również noclegi delegowanym pracownikom.

W okresie realizacji zlecenia pracownicy przebywają w delegacji w zależności od potrzeb wynikających z zakresu realizowanych prac: kilka dni, tygodni czy nawet miesięcy.

Za czas podróży służbowej pracodawca wypłaca diety do wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej w tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Pracodawca nie ma podpisanego z pracownikami porozumienia o czasowym przeniesieniu do pracy w innej miejscowości.

Koszty dojazdów i zapewnienia noclegów delegowanym pracownikom na czas podróży służbowej oraz wypłacone diety za okres delegacji stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów - w oparciu o art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a dla pracownika nie stanowią przychodu do opodatkowania - w oparciu o art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązana do naliczenia i pobrania podatku dochodowego od wypłacanych pracownikom diet za czas podróży służbowej w warunkach opisanych we wniosku z dnia 21 marca 2016 r., oraz ponoszonych przez pracodawcę kosztów noclegów i kosztów związanych z przywożeniem i odwożeniem pracowników do miejsca delegowania. Czy świadczenia powyższe nie stanowią dla pracowników przychodu do opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie dla pracowników z tytułu wypłaconych diet, oraz świadczenia noclegów i przejazdów pracowników w warunkach podróży służbowej opisanej we wniosku z dnia 21 marca 2016 r. nie stanowią dla pracowników przychodu do opodatkowania, w związku z tym pracodawca spółka z o.o. nie jest zobowiązany do naliczenia i pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Za okres podróży służbowej pracownikowi należą się diety, które pracodawca wypłaca do wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej w tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Diety wypłacane w takiej wysokości stanowią dla pracownika przychód zwolniony od podatku dochodowego - zgodnie z artykułem 21 ust. 1 punkt 16 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Koszty ponoszone przez pracodawcę a dotyczące wydatków na dowóz i przywóz pracowników oraz zapewnienie noclegów na czas podróży służbowej w związku z podróżą służbową pracownika - nie stanowią dla pracownika przychodu do opodatkowania, gdyż pracodawca nie wypłaca pracownikowi dodatkowo ryczałtów za przejazdy i noclegi.

Prezentując swoje stanowisko spółka opiera się na interpretacji indywidualnej numer ILPB1/415-245/07-05/AMN oraz ILPB/415-245/07-4/AMN z dnia 26 lutego 2008 r. wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W ocenie spółki słuszne jest oparcie wniosków na ww. interpretacjach, gdyż spółka powstała na bazie zorganizowanej części Przedsiębiorstwa. Z majątku przedsiębiorstwa została wydzielona część składników wniesiona aportem jako zorganizowana część przedsiębiorstwa do spółki.

W strukturze organizacyjnej ta część składników majątkowych określona była jako Baza Transportowo-Sprzętowa z warsztatem naprawczym. Dział ten realizował zadania w zakresie transportu i wynajmu sprzętu budowlanego, naprawy i konserwacji posiadanego sprzętu. W strukturze dział Baza Transportowo-Sprzętowa posiadał taką organizację, że mógł stanowić niezależne przedsiębiorstwo, samodzielnie realizujące zadania. W związku z powyższym został wyodrębniony zorganizowany zespół składników majątkowych, zespół pracowników, określona baza kontrahentów oraz należności i zobowiązań i wniesiony aportem do spółki, która stała się sukcesorem.

Pytanie oraz własne stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy określone zostały źródła przychodów, wśród których wymienia się między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę (pkt 1).

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 tej ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednocześnie jednak za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które:

* po pierwsze zostały spełnione za zgodą pracownika,

* po drugie spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wskazano, że w celu realizacji zleceń spółka deleguje swoich pracowników na budowy zleceniodawcy. Budowy trwają od kilku do kilkunastu miesięcy. Wyjazdy poza województwo odbywają się na podstawie polecenia wyjazdu służbowego (delegacji). Pracownik przebywa w miejscowości, w której realizowana jest budowa od poniedziałku do piątku. Pracownicy są dowożeni i przywożeni transportem pracodawcy z siedziby do siedziby firmy. Pracodawca zapewnia również noclegi delegowanym pracownikom. W okresie realizacji zlecenia pracownicy przebywają w delegacji w zależności od potrzeb wynikających z zakresu realizowanych prac: kilka dni, tygodni czy nawet miesięcy. Za czas podróży służbowej pracodawca wypłaca diety do wysokości określonej w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej w tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

Jednocześnie, w świetle art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame. Decyzję o tym czy pracownik odbywa podróż służbową podejmuje pracodawca wysyłający pracownika poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy.

W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębne przepisy, o których mowa powyżej, to rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

Zgodnie z treścią § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Wskazane rozporządzenie reguluje wysokość (limity) należności jakie pracodawca zobowiązany jest wypłacić pracownikowi z tytułu odbywania podróży służbowej.

Skoro zatem diety, które wypłaca Wnioskodawca swoim pracownikom w związku z odbywaniem przez nich podróży służbowych są wypłacane do wysokości limitów określonych ww. rozporządzeniem, to stanowią one przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jednak korzystają ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym zauważyć, że z § 3 ust. 2 ww. rozporządzenia wynika, że pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje.

Środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca (§ 3 ust. 1).

Zgodnie z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.

Na podstawie § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia w przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).

Pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości (§ 4 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl natomiast § 8 ust. 1 ww. rozporządzenia za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety.

Stosownie do § 8 ust. 2 ww. rozporządzenia w uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.

Natomiast - zgodnie z § 8 ust. 3 ww. rozporządzenia pracownikowi, któremu nie zapewniono bezpłatnego noclegu i który nie przedłożył rachunku, o którym mowa w ust. 1, przysługuje ryczałt za każdy nocleg w wysokości 150% diety. Ponadto, zgodnie z § 8 ust. 4 i 5 ww. rozporządzenia, ryczałt za nocleg przysługuje, jeżeli nocleg trwa co najmniej 6 godzin pomiędzy godzinami 21 i 7. Zwrot kosztów noclegu lub ryczałt za nocleg nie przysługuje za czas przejazdu, a także jeżeli pracodawca uzna, że pracownik ma możliwość codziennego powrotu do miejscowości stałego lub czasowego pobytu.

Zgodnie z § 10 ww. rozporządzenia pracownikowi przebywającemu w podróży krajowej trwającej co najmniej 10 dni przysługuje zwrot kosztów przejazdu w dniu wolnym od pracy, środkiem transportu określonym przez pracodawcę, do miejscowości pobytu stałego lub czasowego i z powrotem.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, o ile pracownikowi zapewniono bezpłatnie określone świadczenia, a więc gdy nie ponosi on wydatków z nimi związanych, należności z tego tytułu nie przysługują lub też podlegają stosownemu zmniejszeniu. Jednocześnie podstawą do wypłaty należności czy zwrotu kosztów przejazdu lub noclegu - co do zasady - jest udokumentowanie faktu poniesienia tych wydatków przez pracownika.

Należy więc uznać, że w przypadku sfinansowania przez pracodawcę określonych świadczeń związanych bezpośrednio z podróżą służbową (np. noclegów, przejazdów), bez konieczności uprzedniego ponoszenia wydatków przez pracownika, ww. przepisy nie mają zastosowania, gdyż co do zasady regulują sytuacje, w których pracownikowi należy się zwrot określonych wydatków od pracodawcy.

W sytuacji gdy Spółka zapewnia pracownikom przejazdy i nocleg w ramach odbywanej przez nich podróży służbowej, ww. pracownicy nie ponoszą z tego tytułu wydatków.

Tak więc, poniesione przez Spółkę ww. wydatki związane z zapewnieniem przejazdów i noclegów w związku z podróżami służbowymi pracowników, niestanowiące zwrotu wydatków, nie stanowią jednocześnie u pracowników przychodu w świetle uregulowań zawartych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, że jeżeli pracownicy wykonują czynności na podstawie polecenia wyjazdu służbowego i wyjazdy te są podróżą służbową w rozumieniu art. 77⁵ Kodeksu pracy to uzyskane przez nich świadczenia w postaci zapewnienia delegowanym pracownikom noclegu czy zapewnienia w ramach tej podróży przejazdu z siedziby i do siedziby firmy nie stanowią dla pracowników przychodu. W konsekwencji, z uwagi na powyższe, od ww. świadczeń Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że w dniu 24 maja 2016 r. wniosek dotyczący:

* ustalenia czy słuszne jest postępowanie pracodawcy, który traktuje wyjazdy pracowników do miejsca wykonywania pracy poza województwem A jako podróż służbową i wystawia pracownikom polecenia wyjazdu służbowego oraz czy słusznie są wypłacane diety za czas podróży służbowej został rozstrzygnięty postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB3/4510-1-108/16-4/JG, ILPB1/4511-1-308/16-4/AN,

* podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanych pracownikom diet za czas podróży służbowej oraz wydatków związanych z przywożeniem i odwożeniem pracowników do miejsca delegowania oraz z kosztami noclegów został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB3/4510-1-108/16-5/JG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.