ILPB1/4511-1-245/15-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2015 r. (wg daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 17 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dyrektor Ośrodka na podstawie przepisu § 21 ust. 3 w zw. z przepisem § 15 ust. 1 Zarządzenia Głównego Inspektora Pracy z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wykorzystywania służbowych samochodów w jednostkach organizacyjnych Państwowej Inspekcji Pracy, po spełnieniu warunków wynikających z treści ww. zarządzenia, w szczególności dotyczących zapewnienia bezpiecznych warunków parkowania, jest uprawniony do wykorzystywania pojazdu służbowego w zakresie dojazdu pomiędzy miejscem pracy i miejscem zamieszkania oraz garażowania.

Obowiązki Dyrektora, oprócz czynności administracyjnych i zarządzających, obejmują również funkcję reprezentacyjną, którą Dyrektor pełni wobec krajowych i zagranicznych gości Ośrodka - przedstawicieli administracji, oświaty i kultury. Wskazane obowiązki wymagają od Dyrektora dyspozycyjności i mobilności, również w sytuacjach, w których po godzinach pracy Dyrektora bierze udział w spotkaniach lub uroczystościach związanych z działalnością Ośrodka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zatem w związku z powyższym Dyrektor Ośrodka wykorzystując pojazd służbowy na podstawie przepisu § 21 ust. 3 w zw. z przepisem § 15 ust. 1 Zarządzenia Głównego Inspektora Pracy z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wykorzystywania służbowych samochodów w jednostkach organizacyjnych Państwowej Inspekcji Pracy do dojazdu pomiędzy miejscem zamieszkania oraz garażowania i miejscem pracy osiąga przychód w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 2012, poz. 361).

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystanie pojazdu służbowego przez Wnioskodawcę w celu dojazdu pomiędzy miejscem pracy i miejscem zamieszkania nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 2012, poz. 361) z uwagi na rozszerzony zakres obowiązków Dyrektora jako osoby na stanowisku kierowniczym.

UZASADNIENIE stanowiska.

Analiza przepisów Zarządzenia Głównego Inspektora Pracy z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wykorzystywania służbowych samochodów w jednostkach organizacyjnych Państwowej Inspekcji Pracy prowadzi do wniosku, że Dyrektor, na podstawie przepisu § 21 ust. 3 w zw. z przepisem § 15 ust. 1, jest upoważniony do parkowania przydzielonym pojazdem w miejscu zamieszkania, o ile zapewnione zostaną odpowiednie warunki zabezpieczające pojazd przed kradzieżą, ustalone na podstawie umowy ubezpieczenia. Zarządzenie wprost reguluje kwestię parkowania pojazdu poza wyznaczonym miejscem parkingowym w siedzibie OSPIP. Przyjmuje się zatem, że zezwolenie na parkowanie pojazdu służbowego w miejscu zamieszkania oznacza również zgodę na wykorzystanie pojazdu w celu dojazdu pomiędzy miejscem zamieszkania oraz parkowania i miejscem pracy.

Mając na uwadze zwiększony zakres obowiązków Dyrektora jako osoby na stanowisku kierowniczym należy przyjąć, że wykonywana przez niego praca cechuje się wyższym poziomem dyspozycyjności oraz koniecznością wykonywania niektórych obowiązków poza siedzibą, a także w nienormowanych godzinach pracy. Do oceny kwalifikacji niniejszego przypadku zastosowanie mogą znaleźć interpretacje podatkowe wydane przez Dyrektorów Izb Skarbowych w indywidualnych sprawach dotyczących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i tak:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 2 września 2014 r. (znak IPTPB1/415-326/14-2/AP) wskazał:

"Nadleśniczy dojeżdżający samochodem służbowym z wyznaczonego miejsca garażowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca garażowania nie uzyskuje przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce garażowania samochodu służbowego zostało mu wyznaczone przez Nadleśnictwo, zgodnie z obowiązującymi zasadami użytkowania samochodów służbowych w Nadleśnictwie";

2. Dyrektor Izby Skarbowej w Kielcach w interpretacji z dnia 7 sierpnia 2014 r. (znak IBPBII/1/415-399/14/MK) wskazał:

" (...) należy stwierdzić, iż przydzielenie niektórym pracownikom samochodu służbowego - których praca charakteryzuje się podwyższoną dyspozycyjnością, koniecznością posiadania możliwości podjęcia szybkiej reakcji w sytuacjach kryzysowych, załatwienia pilnych spraw urzędowych, obowiązkiem sprawowania stałego nadzoru nad działalnością poszczególnych jednostek organizacyjnych - nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie generują przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu".

Powyższe interpretacje Dyrektorów Izb Skarbowych znajdują potwierdzenie w licznych interpretacjach w innych powiązanych przedmiotowo sprawach i należy je uznać za dominujące. Na tej podstawie Ośrodek za uzasadnione uważa stanowisko, że wykorzystanie pojazdu służbowego przez Dyrektora w celu dojazdu pomiędzy miejscem pracy i miejscem zamieszkania nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Ponadto, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego należy uznać, że Dyrektor Ośrodka wykorzystując pojazd służbowy na podstawie przepisu § 21 ust. 3 w zw. z przepisem § 15 ust. 1 Zarządzenia Głównego Inspektora Pracy z dnia 25 lipca 2013 r. w sprawie wykorzystywania służbowych samochodów w jednostkach organizacyjnych Państwowej Inspekcji Pracy do dojazdu pomiędzy miejscem zamieszkania oraz garażowania i miejscem pracy nie uzyskuje przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania.

Podsumowując, Dyrektor Ośrodka wykorzystując pojazd służbowy, na podstawie wskazanych w opisie sprawy przepisów, do dojazdu pomiędzy miejscem zamieszkania oraz garażowania i miejscem pracy nie osiąga przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych nie będzie zobowiązany do ustalenia przychodu po stronie pracownika i tym samym pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.