ILPB1/4511-1-201/16-2/AMN - PIT w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2016 r. (data wpływu 29 lutego 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

W dniu 29 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem - komandytariuszem spółki komandytowej A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, dalej: Spółka). Komplementariuszem spółki jest spółka A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa powstała w styczniu 2013 r. w wyniku przekształcenia i już w chwili powstania dysponowała prawem użytkowana wieczystego opisanych w niniejszym stanie faktycznym gruntów. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Spółka ma dwóch komandytariuszy - osoby fizyczne. Spółka jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości, stanowiących własność Skarbu Państwa. W związku z zatwierdzeniem przez Radę Miasta miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "rejon ulic (...)", który ustala między innymi tereny dróg publicznych, a które swym położeniem pokrywają się z nieruchomościami jakie Spółka wcześniej wydzieliła pod wewnętrzne drogi. Powstała zatem okoliczność ograniczenia możliwości korzystania i rozporządzania gruntem, a tym samym konieczność wyzbycia się prawa użytkowania wieczystego gruntów Spółki na rzecz Miasta w celu umożliwienia realizacji celu publicznego - budowy dróg publicznych. Miasto w świetle powyższych okoliczności podjęło negocjacje ze Spółką w celu nabycia gruntów dróg publicznych do zasobu Miasta, a które zakończyły się podpisaniem protokołu uzgodnień oraz wydaniem zarządzenia Prezydenta Miasta i w dalszej konsekwencji doszło do zawarcia umowy zamiany nieruchomości w trybie wskazanym w art. 15 ustawy o gospodarce nieruchomościami - aktem notarialnym Repertorium z dnia 16 grudnia 2015 r.

W ramach dokonanych uzgodnień Spółka za przekazanie gruntów dróg publicznych otrzymała od Miasta prawo użytkowania wieczystego do innych nieruchomości oraz wypłaconą w gotówce kwotę wynikającą z różnicy wartości zamiennych nieruchomości. W szczególności zamianie podlegały następujące nieruchomości:

I. Grunty Spółki przejęte przez Miasto

1. Działki oznaczone geodezyjnie jako: S., ark. 23 dz. 125; 126; 127; 128; 129; 130; 131; 132; 133; 134 o łącznej powierzchni 26 059 m², zapisane w KW;

2. Działki oznaczone geodezyjnie jako: S., ark. 24 dz. 109; 110; 112; 113; 114; 115; 116; 117; 118; 119; 120; 121 o łącznej powierzchni 22 287 m², zapisane w KW;

3. Działki oznaczone geodezyjnie jako: S., ark. 07 dz. 5/614; 5/615; 5/616; 5/618; 5/619; 5/621; 5/657; 5/658; 5/659; 5/660 o łącznej powierzchni 12 967 m², zapisane w KW.

II. Grunty Miasta P. przejęte przez Spółkę

1. Działki oznaczone geodezyjnie jako: S., ark. 07 dz. 12; 5/873; 5/835; 5/875; 5/833; 5/885; o łącznej powierzchni 39 413 m², zapisane w KW.

Miasto nabyło przedmiotowe działki do zasobu Miasta w drodze umowy zamiany nieruchomości uzasadnionej realizacją celu publicznego w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którymi: Celami publicznymi w rozumieniu ustawy są: wydzielanie gruntów pod drogi publiczne. Nadto, zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadanie własne obejmują sprawy gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego. Stosownie do treści uchwały nr y Rady Miasta z dnia 13 października 2009 r., w sprawie zasad gospodarowania nieruchomościami Miasta: poza przypadkami, gdy ustawa albo przepisy szczególne przewidują taki obowiązek, Prezydent Miasta nabywa nieruchomości, gdy są one niezbędne do realizacji celów publicznych i zadań własnych Miasta, a także dla innych celów, gdy nabycie następuje w drodze zamiany nieruchomości. W związku z faktem, że wydzielone działki dróg publicznych są objęte realizowanym celem publicznym, a także zadaniem własnym gminy, ich nabycie do zasobu Miasta było prawnie uzasadnione i spowodowało brak konieczności prowadzenia postępowania wywłaszczeniowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy powyższa umowa zamiany gruntów na cel uzasadniający wywłaszczenie w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności art. 21 ust. 1 pkt 29 PIT, korzysta ze zwolnienia podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa umowa zamiany gruntów na cel uzasadniający wywłaszczenie w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o PIT korzysta ze zwolnienia podatkowego.

W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o PIT, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania, wypłaconego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

Przychód uzyskany ze zbycia gruntów, wydzielonych dróg publicznych dla realizacji celu publicznego na rzecz Miasta w drodze zamiany w trybie art. 15 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jest przychodem zwolnionym z podatku dochodowego w trybie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa oraz właściwość jednostki samorządu terytorialnego mogą być przedmiotem zamiany na nieruchomości stanowiące własność osób fizycznych lub osób prawnych, a zgodnie z art. 15 ust. 2 tejże ustawy przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zamiany własności nieruchomości na prawo użytkowania wieczystego lub prawa użytkowania wieczystego na własność nieruchomości, a także wzajemnej zamiany praw użytkowania wieczystego.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, ze zamiana nieruchomości w niniejszej sprawie stanowi dopuszczalną prawem formę rozliczenia za utracone prawo użytkowania gruntu przeznaczonego na rzecz realizacji celu publicznego, a zatem odpłatne zbycie nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie. Celem uzasadniającym wywłaszczenie jest bowiem przeznaczenie działek do realizacji dróg publicznych. Nieruchomości stanowiące drogę publiczną muszą stanowić własność jednostek samorządu terytorialnego lub Skarbu Państwa i nie mogą stanowić własności prywatnej spółki. Zawarcie umowy zamiany nieruchomości zastąpiło konieczność przeprowadzenia postępowania wywłaszczenia gruntów do realizacji celu publicznego i wypłacenia odszkodowania ustalonego w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W świetle cytowanych przepisów wskazać należy, że z istoty rozwiązań zawartych w ww. przepisach, wynika, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychody z działalności gospodarczej.

Wskazać należy, iż użyte w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcie "odpłatne zbycie" obejmuje swoim zakresem umowę sprzedaży i umowę zamiany.

W myśl art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Z kolei art. 603 Kodeksu cywilnego stanowi, że przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie się do przeniesienia własności innej rzeczy.

Zamiana jest czynnością prawną konsensualną, odpłatną i wzajemną, rodzi skutki zobowiązujące, a w warunkach określonych w art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego - skutki rozporządzające. Tym samym, w swej istocie umowa zamiany jest niewątpliwie podobna do umowy sprzedaży. Świadczy o tym również fakt, że ustawodawca nie reguluje odrębnie tej umowy, a jedynie w art. 604 Kodeksu cywilnego stwierdza, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Zamiana jest zatem formą odpłatnego zbycia.

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Z pierwszego zdania zacytowanego przepisu wynika zatem, że podstawowym warunkiem uprawniającym do skorzystania z omawianego zwolnienia jest, aby przychód był uzyskany między innymi z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami.

Natomiast w zdaniu drugim analizowanego przepisu zostały zawarte warunki dodatkowe - przedmiotowe zwolnienie nie będzie przysługiwało jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

* nabycie zbywanej nieruchomości nastąpiło w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego lub odpłatnym zbyciem,

* cena jej nabycia była o co najmniej 50% niższa od wysokości odszkodowania lub ceny zbycia.

Zatem w przypadku, gdy spełniony zostanie tylko jeden z warunków albo żaden z nich, uzyskany przychód będzie korzystał ze zwolnienia.

Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołuje się do instytucji regulowanych przez ustawę o gospodarce nieruchomościami z uwagi na towarzyszący im charakter przymusu ze strony organów administracji dotyczący pozbawienia prawa własności dotychczasowego właściciela.

Stosownie do treści art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774, z późn. zm.), celem publicznym w rozumieniu ustawy jest wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, drogi rowerowe i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Przepis art. 15 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa oraz własność jednostki samorządu terytorialnego mogą być przedmiotem zamiany na nieruchomości stanowiące własność osób fizycznych lub osób prawnych. W przypadku nierównej wartości zamienianych nieruchomości stosuje się dopłatę, której wysokość jest równa różnicy wartości zamienianych nieruchomości.

W art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w przypadku zamiany własności nieruchomości na prawo użytkowania wieczystego lub prawa użytkowania wieczystego na własność nieruchomości, a także wzajemnej zamiany praw użytkowania wieczystego.

Przepis art. 112 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami określa, że przepisy rozdziału 4 zatytułowanego "wywłaszczanie nieruchomości", stosuje się do nieruchomości położonych, z zastrzeżeniem art. 122a, art. 124 ust. 1b, art. 124b, art. 125 i art. 126, na obszarach przeznaczonych w planach miejscowych na cele publiczne albo do nieruchomości, dla których wydana została decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ww. ustawy, wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

Wywłaszczenie nieruchomości może być dokonane, jeżeli cele publiczne nie mogą być zrealizowane w inny sposób niż przez pozbawienie albo ograniczenie praw do nieruchomości, a prawa te nie mogą być nabyte w drodze umowy (art. 112 ust. 3 cytowanej ustawy).

Natomiast w myśl art. 114 ust. 1 cytowanej ustawy, wszczęcie postępowania wywłaszczeniowego, z zastrzeżeniem ust. 2 i ust. 3, należy poprzedzić rokowaniami o nabycie w drodze umowy praw określonych w art. 112 ust. 3, przeprowadzonymi między starostą, wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej, a właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości, a także osobą, której przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe. W trakcie prowadzenia rokowań może być zaoferowana nieruchomość zamienna.

Z powyższego wynika zatem, że na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami również jest możliwe odpłatne zbycie nieruchomości w drodze umowy cywilnoprawnej, jednakże aktywność w tej kwestii leży po stronie organu, gdyż to on jest zobligowany do przeprowadzenia rokowań zanim dokona przymusowego wywłaszczenia. Rokowania celem zawarcia umowy odpłatnego zbycia są prowadzone przed podjęciem decyzji o wywłaszczeniu, a taka decyzja należy do organu. W razie wywłaszczenia organ wypłaca natomiast odszkodowanie za przymusowe pozbawienie prawa własności do nieruchomości.

Na podstawie art. 128 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

W ramach odszkodowania właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu wywłaszczonej nieruchomości może być przyznana, za jego zgodą, odpowiednia nieruchomość zamienna #8722; art. 131 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W myśl art. 131 ust. 2 ww. ustawy, nieruchomość zamienną przyznaje się z zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, jeżeli wywłaszczenie następuje na rzecz Skarbu Państwa, lub z zasobu nieruchomości odpowiedniej jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli wywłaszczenie następuje na rzecz tej jednostki.

Różnicę między wysokością odszkodowania ustalonego w decyzji a wartością nieruchomości zamiennej wyrównuje się przez dopłatę pieniężną (art. 131 ust. 4 cytowanej ustawy).

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem - komandytariuszem spółki komandytowej A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa, która powstała w styczniu 2013 r. w wyniku przekształcenia i już w chwili powstania dysponowała prawem użytkowana wieczystego opisanych w niniejszym stanie faktycznym gruntów. Spółka jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa. W związku z zatwierdzeniem przez Radę Miasta a miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który ustala między innymi tereny dróg publicznych, drogi te swym położeniem pokrywają się z nieruchomościami jakie Spółka wcześniej wydzieliła pod wewnętrzne drogi. Powstała zatem okoliczność ograniczenia możliwości korzystania i rozporządzania gruntem, a tym samym konieczność wyzbycia się prawa użytkowania wieczystego gruntów Spółki na rzecz Miasta w celu umożliwienia realizacji celu publicznego - budowy dróg publicznych. Miasto w świetle powyższych okoliczności podjęło negocjacje ze Spółką w celu nabycia gruntów dróg publicznych do zasobu Miasta, a które zakończyły się podpisaniem protokołu uzgodnień oraz wydaniem zarządzenia Prezydenta Miasta i w dalszej konsekwencji w dniu 16 grudnia 2015 r. doszło do zawarcia umowy zamiany nieruchomości w trybie wskazanym w art. 15 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W ramach dokonanych uzgodnień Spółka za przekazanie gruntów dróg publicznych otrzymała od Miasta prawo użytkowania wieczystego do innych nieruchomości oraz wypłaconą w gotówce kwotę wynikającą z różnicy wartości zamiennych nieruchomości. Miasto nabyło przedmiotowe działki do zasobu Miasta w drodze umowy zamiany nieruchomości uzasadnionej realizacją celu publicznego w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami. W związku z faktem, że wydzielone działki dróg publicznych są objęte realizowanym celem publicznym, a także zadaniem własnym gminy, ich nabycie do zasobu Miasta było prawnie uzasadnione i spowodowało brak konieczności prowadzenia postępowania wywłaszczeniowego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w analizowanym stanie faktycznym umowa zamiany nieruchomości, została zawarta na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami. Odpłatne zbycie na rzecz Miasta w drodze zamiany nastąpiło po upływie 2 lat od nabycia tych nieruchomości.

Zatem, pierwsza z przesłanek wyłączających zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wystąpiła.

Biorąc pod uwagę treść powołanych wyżej przepisów oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy uznać, że przychód z tytułu zawarcia umowy zamiany gruntów na cel uzasadniający wywłaszczenie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.