ILPB1/4511-1-190/15-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2015 r. (wg daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się kompleksowymi usługami porządkowymi tj.:

* całoroczne zamiatanie ręczne i mechaniczne terenów zewnętrznych, koszenie, ręczne i mechaniczne odśnieżanie ciągów pieszych, usuwanie gołoledzi,

* sprzątanie i czyszczenie obiektów tj. hal produkcyjnych, biur, klatek schodowych.

Umowy z klientami zobowiązują Spółkę do całodobowego monitoringu w okresie zimy i wykonywania prac porządkowych we wczesnych godzinach rannych.

Spółka przekazuje samochody służbowe do korzystania przez pracowników, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem prowadzenia działalności firmy. Samochody mają pomóc pracownikom realizować zadania wynikające z umowy o pracę w sposób efektywny. Często pracownicy tj. kierownicy rejonów, konserwator, specjalista ds. zaopatrzenia, kierowcy sprzątacze udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania, parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków, czyli na przykład na rejon, który trzeba posprzątać wcześnie rano, dokonać napraw sprzętu służącego do wykonania usług będącego u klienta lub nadzorować realizację usług. Samochody służbowe są użytkowane tylko przez tych pracowników, których obowiązki polegają na codziennym lub bardzo częstym przemieszczaniu się. Przyjazd po samochód do firmy byłby dodatkowym kosztem z powodu wydłużenia czasu wykonywania zadań. Pracownicy poświęciliby mniej czasu na efektywne wykonywanie swojej pracy z powodu dojazdów do siedziby firmy tylko po to, aby odebrać samochód służbowy. Tak więc samochody są powierzane pracownikom ze względu na charakter wykonywanej przez nich pracy. Zasady korzystania z samochodów służbowych uregulowane są w obowiązującym w spółce regulaminie. Pracownikom samochody powierzane są protokołem przekazania samochodu służbowego. Zgodnie z regulaminem pracownicy są zobowiązani do korzystania z samochodu wyłącznie do celów służbowych związanych ze świadczeniem pracy, a także do szczególnej dbałości o przekazane im mienie tj. stan techniczny samochodu, ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Udostępnienie samochodów służbowych nie występuje w celu umożliwienia dojazdu do pracy ale do miejsca wykonywania usługi, służy realizacji obowiązków służbowych i zapewnieniu ciągłej gotowości do wykonywania zadań w terenie, których celem nadrzędnym jest osiągnięcie przychodów przez spółkę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w sytuacji powierzenia samochodów służbowych pracownikom, przejazdy tych pracowników z domu do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem, jako związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez nich obowiązków służbowych nie stanowią przychodu ze stosunku pracy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykorzystywanie samochodów służbowych przez pracowników w celu dojazdu do pracy i z pracy #8722; nie powinno być traktowane, jako przychody będące podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Pracownicy są zobowiązani zgodnie z regulaminem użytkowania samochodu do dbałości o przekazane im mienie, czyli o stan techniczny, ochronę przed kradzieżą, nieuprawnionym dostępem osób trzecich. Pracownicy najczęściej udają się bezpośrednio do miejsca wykonywania swoich obowiązków. Przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem są więc związane z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników obowiązków służbowych, nie stanowią korzyści, ani szczególnego przywileju, w związku z tym po stronie pracowników nie ma przychodu w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że podobne stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 6 maja 2011 r. ILPB1/415-153/11-3/AMN oraz w Katowicach z 22 grudnia 2014 r. IBPBII/1/415-774/14/BD.

Stan faktyczny, mający miejsce w Spółce tzn. przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem są związane wyłącznie z prawidłowym i efektywnym wypełnianiem przez pracowników obowiązków służbowych a pracownicy są zobowiązani #8722; zgodnie z regulaminem użytkowania samochodu #8722; do dbałości o przekazane im samochody, potwierdza tezę, iż przejazdy pracowników w powyższych celach nie są przychodami powodującymi powstanie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.).

Skoro zatem w spółce samochody służbowe przekazane pracownikom nie są wykorzystywane przez nich do celów prywatnych, a przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy służą realizacji obowiązków pracowniczych, Spółka nie ma obowiązku ustalania przychodu pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia i odprowadzania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do miejsca wykonywania swoich obowiązków - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, Spółka przekazuje samochody służbowe do korzystania przez pracowników, którzy wykonują obowiązki służbowe poza miejscem prowadzenia działalności firmy. Samochody mają pomóc pracownikom realizować zadania wynikające z umowy o pracę w sposób efektywny. Często pracownicy udają się bezpośrednio z miejsca zamieszkania (tym samym garażowania, parkowania samochodu) do miejsca wykonywania swoich obowiązków. Zgodnie z regulaminem pracownicy są zobowiązani do korzystania z samochodu wyłącznie do celów służbowych związanych ze świadczeniem pracy, a także do szczególnej dbałości o przekazane im mienie tj. stan techniczny samochodu, ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniami mechanicznymi, nieuprawnionym dostępem osób trzecich.

Jak wynika z przywołanego powyżej stanu faktycznego używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, iż w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Inaczej sytuacja wygląda wówczas, gdy samochód służbowy zostałby powierzony pracownikom tylko i wyłącznie po to, aby mogli nim dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, a więc nie w celu realizacji zadań służbowych lecz celów osobistych. Z opisu stanu faktycznego wynika jednakże, że przekazanie pracownikom samochodów służbowych do używania podyktowane jest tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy, tj. prawidłową realizacją zadań.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że w wyżej powołanym stanie faktycznym przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi - co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz, jak wskazano we wniosku, odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem z tego tytułu na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.