ILPB1/4511-1-175/16-6/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2016 r. (data wpływu 22 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniach: 10 i 19 maja 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 22 lutego 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów, w zakresie prawidłowości oszacowania kosztów używania lokalu mieszkalnego jak również prawidłowości posiadania wspólnych liczników zużycia prądu, wody, gazu dla tego lokalu i w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14f § 2 oraz w art. 144a § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 maja 2016 r., znak ILPB1/4511-1-175/16-2/TW na podstawie art. 169 § 1 i § 2 oraz art. 155 § 1 w zw. z art. 14h tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie wysłano w dniu 6 maja 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 9 maja 2016 r. Wniosek uzupełniono w dniu 10 maja 2016 r. (data dokonania wpłaty) i w dniu 19 maja 2016 r.

Jednocześnie należy wskazać, że wniosek nie został uzupełniony o adres elektroniczny w systemie teleinformatycznym wykorzystywanym przez organ podatkowy.

W związku z tym zgodnie z pouczeniem zawartym w ww. wezwaniu, zastosowanie znajduje art. 144 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Przedsiębiorstwo (...) jest firmą produkcyjną. Zajmuje się produkcją maszyn i części dla rolnictwa. W związku z brakiem kadry w ramach prowadzonej działalności ma zamiar zatrudnić pracowników z Ukrainy na umowę o pracę. W związku z tym Wnioskodawca podjął następujące działania: wyremontował stare biuro - zmienił sposób użytkowania części biurowej na funkcję mieszkalną - o powierzchni 191,30 m², w którym może zakwaterować 18 pracowników i jest ono wyposażone w sprzęt AGD, łóżka, sanitariat.

Lokal jest połączony z halą produkcyjną, z którą posiada wspólny licznik zużycia wody, gazu, prądu. Pracownicy przyjadą do zakładu pracy Zainteresowanego na jego zaproszenie i Wnioskodawca chce aby zostali możliwie jak najdłużej. Zarówno lokal mieszkalny jak i hale produkcyjne znajdują się w jednej miejscowości. Pracodawca po podpisaniu umowy o pracę z obcokrajowcami na czas jej trwania pozwoli im na nieodpłatne korzystanie z lokalu mieszkalnego, sam pokrywając koszty utrzymania nieruchomości. Ponieważ nieruchomość wchodzi w skład środków trwałych przedsiębiorstwa, podlega amortyzacji wg KŚT stawką 1,5%. Jest to kosztem firmy, jak również koszt utrzymania wyżej wymienionego lokalu.

Wnioskodawca oszacował, że średni koszt rynkowy najmu lokalu mieszkalnego wraz z mediami wynosi za m² 20 zł, czyli koszt przebywania w lokalu mieszkalnym jednego pracownika wynosi 191,30 m²: 18 osób = 10,63 m² razy stawka 20 zł wynosi 212,60 zł. W związku z tym wg ustawy o podatku dochodowym - art. 21, pracownicy skorzystają ze zwolnienia i Zainteresowany nie naliczy im podatku dochodowego, co ujął w zakładowym regulaminie pracy.

W uzupełnieniu Zainteresowany podał, że pracownicy mają zastosowane koszty uzyskania przychodów w wysokości 111,25 zł za miesiąc, ponieważ miejsce pracy i czasowego zameldowania jest takie samo.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowym jest nie naliczanie od korzystania z lokalu mieszkalnego pracownikowi podatku dochodowego.

2. Czy prawidłowo oszacowany został koszt użytkowania lokalu mieszkalnego dla potrzeb podatku dochodowego i ujęcie jego wyliczenia w regulaminie pracy.

3. Czy prawidłowym jest posiadanie wspólnych liczników zużycia prądu, wody, gazu dla lokalu mieszkalnego połączonego z halą produkcyjną.

4. Czy prawidłowym jest przyjęcie w koszty firmy zużycia mediów z lokalu mieszkalnego i amortyzacja tego lokalu.

Tut. Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku jako nr 4 (tekst jedn.: w zakresie kosztów uzyskania przychodów). Natomiast wniosek w zakresie przychodów (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1) został rozstrzygnięty w dniu 25 maja 2016 r. odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/4511-1-175/16-4/TW. Z kolei wniosek w zakresie prawidłowości oszacowania kosztów używania lokalu mieszkalnego jak również prawidłowości posiadania wspólnych liczników zużycia prądu, wody, gazu dla tego lokalu (pytania oznaczone we wniosku jako nr 2 i 3) został rozstrzygnięty w dniu 25 maja 2016 r. postanowieniem o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB1/4511-1-175/16-5/TW.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 4, prawidłowym jest posiadanie w kosztach firmy amortyzacji i kosztów zużycia mediów lokalu mieszkalnego, ponieważ służą one uzyskaniu przychodu z działalności firmy oraz są wpisane do ewidencji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Pamiętać przy tym należy, że koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty uzyskania przychodu z danego źródła pomniejszają przychody z tego właśnie źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Tym samym możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej, rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten spowoduje zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu jakim jest w rozpatrywanym przypadku działalność gospodarcza. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z uzyskiwanym przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ww. ustawy przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają:

* grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów;

* budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,

#8722; zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

* stanowi własność lub współwłasność podatnika,

* został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),

* składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 cyt. ustawy.

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty oraz udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika m.in., że Wnioskodawca wyremontował stare biuro (zmienił sposób użytkowania części biurowej na funkcję mieszkalną) w celu zakwaterowania pracowników. Lokal połączony jest z halą produkcyjną, wchodzi w skład środków trwałych przedsiębiorstwa i podlega amortyzacji.

W rozpatrywanej sprawie Zainteresowany powziął m.in. wątpliwość, czy może ująć w kosztach działalności firmy wydatki związane ze zużyciem mediów w lokalu mieszkalnym, jak również odpisy amortyzacyjne od tego lokalu.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że, co do zasady, zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów mogą podlegać odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego lokalu - jako składnika majątku wykorzystywanego przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą - co wynika z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Również Wnioskodawca ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych i prawidłowo udokumentowanych wydatków związanych z utrzymaniem i eksploatacją przedmiotowego lokalu. Zatem do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej należy zaliczyć wydatki poniesione na zużycie mediów dotyczących tego lokalu. Wydatki te - jako związane z uzyskiwaniem przychodu w ramach działalności gospodarczej - spełniają warunek celowości, wynikający z art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.