ILPB1/4511-1-16/16-4/KF - PIT w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty świadczeń związanych z relokacją.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2016 r. (data wpływu 12 stycznia 2016 r.), uzupełnionym w dniu 21 marca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty świadczeń związanych z relokacją - jest prawidłowe.

W dniu 12 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu wypłaty świadczeń związanych z relokacją.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 138c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 8 marca 2016 r. nr ILPB1/4511-1-16/16-2/KF Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 155 § 1 tej ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania - poprzez wskazanie adresu elektronicznego pełnomocnika do doręczenia rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Wezwanie wysłano w dniu 8 marca 2016 r., skutecznie doręczono w dniu 14 marca 2016 r., natomiast w dniu 21 marca 2016 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której jednakże nie uzupełniono braków wskazanych w wezwaniu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, (...) S.A. (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") - Spółka o zasięgu ogólnopolskim, zatrudnia na podstawie umów o pracę osoby fizyczne, w tym takie, którym ze względu na potrzeby Spółki powierzono obowiązki w nowym miejscu pracy, tj. w lokalizacji często uniemożliwiającej codzienny dojazd z aktualnego miejsca zamieszkania. W takich przypadkach pracownicy zostają służbowo przeniesieni (i) na stale lub (ii) czasowo do innego niż dotychczasowe miejsca wykonywania pracy (dalej łącznie: "Pracownik", "Pracownicy"). W związku ze wspomnianymi transferami Spółka zapewnia Pracownikom różnego rodzaju świadczenia.

Możliwość wypłaty dodatkowego wynagrodzenia przewiduje Regulamin Wynagradzania Spółki, a zasady związane z przyznawaniem i funkcjonowaniem świadczeń dla Pracowników reguluje "Procedura przyznawania świadczeń związanych z relokacją pracowników Spółki (dalej: "Procedura").

Zgodnie z Procedurą ze świadczeń związanych z relokacją mogą skorzystać wyłącznie Pracownicy, którzy ze względu na potrzeby Spółki zostali przydzieleni do wykonywania pracy w nowym miejscu pracy, w stosunku do którego brak jest możliwości odbywania codziennych dojazdów z miejsca zamieszkania. Zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce przeniesienie Pracownika na jego wniosek wyklucza możliwość otrzymania świadczeń związanych z relokacją.

Poniżej przedstawione zostały zasady przekazywania przez Spółkę poszczególnych świadczeń na rzecz Pracowników w związku z relokacją, jakie (i) aktualnie obowiązują w Spółce oraz (ii) jakich wprowadzenie Spółka rozważa w przyszłości.

(i) Świadczenia aktualnie obowiązujące w Spółce

Jednorazowe świadczenia relokacyjne.

Pracownikom, których przeniesienie ma charakter stały, Spółka jednorazowo, lecz nie częściej niż raz na 3 lata, może przyznać następujące świadczenia:

* zasiłek na pokrycie kosztów przeniesienia i zagospodarowania w nowym miejscu zamieszkania w wysokości 3-miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego przysługującego w dniu objęcia obowiązków w nowym miejscu pracy,

* pokrycie kosztów przeprowadzki udokumentowanych fakturą lub rachunkiem, do wysokości kosztów rynkowych,

* pokrycie kosztów agencji nieruchomości za poszukiwanie mieszkania do wysokości jednomiesięcznego czynszu za wynajem tego mieszkania.

Przy czym, aby świadczenie mogło zostać przyznane, muszą zostać spełnione następujące warunki związane z przeniesieniem Pracownika:

* przeniesienie wiąże się z koniecznością przeprowadzenia się i zagospodarowania w nowym miejscu pracy,

* następuje faktyczne przeniesienie ośrodka interesów życiowych do nowego miejsca zamieszkania,

* nowe miejsce pracy znajduje się w innym regionie i co najmniej 300 km od dotychczasowego miejsca zamieszkania.

Pracownik może otrzymać wszystkie, bądź niektóre z wymienionych świadczeń, w zależności od indywidualnej oceny jego sytuacji przez Spółkę.

Okresowy dodatek relokacyjny.

Pracownik, któremu powierzono obowiązki w innym regionie i w lokalizacji uniemożliwiającej codzienny dojazd z miejsca zamieszkania (w szczególności, gdy miejsce pracy znajduje się ponad 150 km od miejsca zamieszkania) może otrzymać okresowy (do 2 lat) dodatek relokacyjny na pokrycie kosztów czasowej zmiany miejsca zamieszkania.

Dodatek przyznawany jest w wysokości zróżnicowanej w zależności od podziału lokalizacji sklepów Spółki na obszary A, B i C. Dodatek może zostać przyznany na okres 2 lat, przy czym wypłata dodatku może zostać wstrzymana w przypadku przeniesienia pracownika do pracy w innej lokalizacji lub w przypadku, gdy na żądanie Spółki Pracownik nie udokumentuje wydatków zgodnych z przeznaczeniem przedmiotowego świadczenia.

Okresowy dodatek relokacyjny może być przyznany wyłącznie pracownikom na stanowiskach niemenedżerskich oraz Kierownikom Rejonu po Programie Management Trainee posiadującym status menedżera, z pewnymi wyjątkami.

Ponadto otrzymanie Jednorazowego świadczenia relokacyjnego wyklucza możliwość otrzymania Okresowego dodatku relokacyjnego i odwrotnie.

W obu przypadkach, Spółka jednocześnie nie wyklucza możliwości przyznawania powyższych świadczeń według indywidualnych ustaleń z danym Pracownikiem relokowanym do innego miejsca wykonywaniu pracy w zależności od jego indywidualnej sytuacji.

(ii) Świadczenia, których wprowadzenie w przyszłości Spółka rozważa

Spółka rozważa zmianę charakteru świadczeń wypłacanych Pracownikom w ramach relokacji, tak by były one wypłacane w postaci miesięcznego dodatku (dalej: "Miesięczny dodatek relokacyjny"). Kwota tak ustalonego miesięcznego dodatku byłaby uzależniona od zajmowanego stanowiska, lokalizacji i wariantu relokacji, tj. czy Pracownik przenosiłby się na stałe, czasowo, z rodziną.

Dodatkowo, zgodnie z planowanymi założeniami, Pracownikowi przysługiwałaby jednorazowa wypłata z tytułu relokacji o wartości uzależnionej od zaszeregowania Pracownika w strukturach Spółki (dalej: "Wypłata relokacyjna"), której głównym celem jest pokrycie kosztów poniesionych przez Pracownika w związku z relokacją.

W obu przypadkach planowane jest, że zarówno Miesięczny dodatek relokacyjny, jak i Wypłata relokacyjna będą przeznaczane na pokrycie kosztów związanych z przeniesieniem Pracowników do nowej lokalizacji.

Spółka jednocześnie nie wyklucza możliwości przyznawania powyższych świadczeń według indywidualnych ustaleń z danym Pracownikiem relokowanym do innego miejsca wykonywania pracy w zależności od jego indywidualnej sytuacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przyznanie przez Spółkę Pracownikom (i) Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub (ii) Okresowego dodatku relokacyjnego stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: "p.d.o.f."), a w konsekwencji czy Spółka, jako płatnik, zobowiązana jest obliczyć, pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczki na p.d.o.f.

2. Czy przyznanie przez Spółkę Pracownikom w przyszłości (i) Miesięcznego dodatku relokacyjnego oraz (ii) Wypłaty relokacjnej będzie stanowić dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu p.d.o.f., a w konsekwencji czy Spółka, jako płatnik, zobowiązana będzie obliczyć, pobrać i odprowadzić z tego tytułu zaliczki na p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, przyznanie przez Spółkę Pracownikom (i) Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub (ii) Okresowego dodatku relokacyjnego nie będzie stanowić dla nich przychodu ze stosunku pracy, podlegającego opodatkowaniu p.d.o.f., a w konsekwencji Spółka, działając jako płatnik, nie będzie zobowiązania do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na p.d.o.f. z tego tytułu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., opodatkowaniu p.d.o.f. podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.f., źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do art. 11 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o p.d.o.f., za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zatem przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze oraz inne nieodpłatne świadczenia lub też częściowo odpłatne, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Przepisy ustawy o p.d.o.f. nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenia "nie wymagające opłaty; takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.). Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest także odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Kwestia przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny. I tak, w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) Trybunał Konstytucyjny wskazał na kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przepadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. Zdaniem Trybunału tym kryterium musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o p.d.o.f. jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Trybunał podkreślił, że "inne nieodpłatne świadczenia" na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o p.d.o.f. tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej i rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

Zatem w świetle wyroku Trybunału za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie świadczenia, które:

Konsekwentnie, tylko to nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, które będzie posiadało wszystkie wymienione cechy, będzie podlegało opodatkowaniu p.d.o.f.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, zdaniem Spółki, żaden ze wskazanych powyżej przez Trybunał warunków nie został spełniony w stosunku do wypłacanego przez Spółkę Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub Okresowego dodatku relokacyjnego. W opinii bowiem Spółki, nie można stwierdzić, że zapewnienie Pracownikom przedmiotowych świadczeń zostało spełnione w interesie Pracowników i służy zapewnieniu im realnej korzyści (przysporzenia w ich majątkach polegającego na powiększeniu aktywów lub uniknięciu wydatków, które musieliby ponieść). Jednoznacznie należy wskazać, że przekazanie tego typu świadczeń przez Spółkę na rzecz Pracowników wynika z racjonalnego działania Spółki i z uwzględnieniem jej interesu ekonomicznego. Gdyby nie konieczność wyjazdu wynikająca z nałożonych na Pracowników obowiązków służbowych przez Spółkę, nie zaistniałaby konieczność ponoszenia dodatkowych kosztów związanych ze zmianą miejsca zamieszkania, tzn. z przewozem rzeczy Pracowników z dotychczasowych ich miejsc zamieszkania do nowych, czy też zagospodarowania w nowych mieszkaniach, czy też konieczności skorzystania z usług agencji nieruchomości i poniesienie innych kosztów związanych z relokacją. W konsekwencji, nie można też stwierdzić, że poprzez otrzymanie powyższych świadczeń w majątkach Pracowników następuje "zaoszczędzenie wydatków", gdyż racjonalnie należy zauważyć, że gdyby transfer nie nastąpił w wyniku konieczności służbowej - po stronie Pracowników nie zaistniałyby żadne dodatkowe koszty z nim związane.

Co więcej, jak stanowi Procedura, w przypadku przeniesienia Pracownika na jego wniosek brak jest możliwości otrzymania przez tego Pracownika wskazanych świadczeń. Oznacza to, że Jednorazowe świadczenie relokacyjne lub Okresowy dodatek relokacjny są wypłacane jedynie w sytuacjach, kiedy to Spółka decyduje o przeniesieniu Pracownika do innej lokalizacji kierując się potrzebami biznesowymi rynku. Tym samym, w takim przypadku trudno jest mówić o uzyskaniu przez Pracownika realnej korzyści, skoro przenosiny są podyktowane wyłącznie interesami Spółki.

Ponadto, w tym miejscu, Spółka pragnie wskazać, iż przedmiotowe wydatki poniesione przez Spółkę są ściśle wiązane z realizacją dyspozycji przepisu art. 22 § 1 Kodeksu pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1662), z którego wynika, że pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem.

Z literalnego brzmienia wyżej przytoczonego przepisu wynika, że pracownik jest zobowiązany do świadczenia określonego przez pracodawcę rodzaju pracy na jego rzecz i pod jego kierownictwem. Co więcej, to na podstawie umowy pomiędzy pracodawcą a pracownikiem określone zostaje miejsce i czas wykonywania pracy przez pracownika. Sformułowanie "w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę" nie ogranicza w żaden sposób pracodawcy co do wskazania pracownikowi miejsca jego pracy, a wręcz umożliwia mu zobowiązanie pracownika do świadczenia pracy na jego rzecz w dowolnie wskazanym przez niego miejscu.

Należy również zauważyć, że ustawodawca przyjął, że umowa o pracę opiera się na wzajemnych zobowiązaniach obu stron stosunku pracy, które są wobec siebie ekwiwalentne. W przedmiotowej sprawie zapłata wynagrodzenia oraz zapewnienie innych świadczeń uzależnione jest tylko i wyłącznie od faktu wykonywania pracy przez Pracowników, a więc nie otrzymują oni ich pod tytułem darmym. W konsekwencji nie można mówić o pokrywaniu tych wydatków za Pracowników, przez co zostaliby oni zwolnieni z pokrycia kosztów zakwaterowania, przeprowadzki, poszukiwania mieszkania i zagospodarowania z własnych środków pieniężnych i w ten sposób uzyskali przychód. Ze względu na postanowienia umowy o pracę (kontraktu nakazującego pracę w miejscu wskazanym przez Spółkę, które w toku współpracy może ulec zmianie) i powierzenie Pracownikom obowiązków w określonym miejscu (a więc poza miejscem zamieszkania Pracowników i dotychczasowym ich miejscu pracy), nie można przyjąć, że po stronie Pracowników powstanie przychód w postaci wartości przedmiotowych świadczeń, gdyż fakt wykonywania pracy w miejscu wskazanym przez Spółkę wynika wprost ze stosunku umownego zawartego między Spółką a Pracownikami. Pracownicy nie otrzymują od pracodawcy jakiegokolwiek świadczenia w rozumieniu art. 12 ustawy o p.d.o.f., gdyż pracodawca jedynie pokrywa koszty transferu w swoim własnym interesie i na swoją rzecz, co jest elementem zapewnienia warunków do wykonywania pracy.

W myśl art. 94 pkt 3 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany w szczególności organizować pracę w sposób zapewniający zmniejszenie uciążliwości pracy. Obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem pracownikowi biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego. Z tego powodu należy go odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Aby oczekiwanie pracodawcy dotyczące wypełniania przez pracownika jego podstawowych obowiązków w postaci należytego i wydajnego wykonywania pracy było uzasadnione, jest on zobowiązany zapewnić pracownikowi odpowiednie ku temu warunki. Przejawem realizacji tego obowiązku jest właśnie zabezpieczenie pracownikowi warunków lokalowych w czasie transferu do pracy w innej lokalizacji, znacznie oddalonej od dotychczasowej oraz pozostałych kosztów z tym związanych.

Niewątpliwie przeniesienie Pracowników do innego miejsca zamieszkania w związku z poleceniem służbowym wykonywania obowiązków pracowniczych w lokalizacji znacznie oddalonej od dotychczasowej jest uciążliwe, stąd przyznanie przedmiotowych świadczeń na pokrycie kosztów z tą uciążliwością związanych, zapewniających choć w pewnym stopniu wyrównanie warunków pobytowych w stosunku do stałego miejsca zamieszkania, może być uznane za mieszczące się w ustawowym obowiązku pracodawcy, mającym na celu organizację pracy w sposób zapewniający zmniejszenie jej uciążliwości. Pracownicy, na czas przeniesienia nie mogą korzystać w standardowych okolicznościach, tj. na co dzień, z zakwaterowania dostępnego im w stałym, przez nich wybranym miejscu zamieszkania, co oznacza, że w związku z przeniesieniem muszą również skorzystać z przewozu dóbr prywatnych niezbędnych do standardowego funkcjonowania. W konsekwencji niezbędna jest przeprowadzka Pracowników i transport niezbędnych im rzeczy ruchomych i majątku osobistego. W konsekwencji, tego typu wydatki pokrywane przez Spółkę nie mają żadnego związku z celami osobistymi Pracowników, a wyłącznie i bezpośrednio z celami służbowymi. Przepisy prawa pracy nie nakładają na pracowników obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Zasadą jest, że wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika pokrywa pracodawca.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, zdaniem Wnioskodawcy, wypłata na rzecz Pracowników Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub Okresowego dodatku relokacjnego, nie stanowi przychodu po ich stronie. W opinii bowiem Spółki, zapewnienie wskazanych świadczeń Pracownikom, wiąże się ściśle z wykonywaniem obowiązków służbowych wynikających z umowy o pracę, nałożonych przez Pracodawcę. Tym samym nie stanowią one przysporzenia w majątku Pracowników, gdyż nie służą realizacji ich celów osobistych, a ich ponoszenie przez Spółkę podyktowane jest wyłącznie interesem i korzyścią Wnioskodawcy.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę znajduje potwierdzenie również w wyrokach sądów administracyjnych. Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2 października 2014 r. (sygn. II FSK 2387/12) stwierdził, że "aby korzyść (w tym przypadku zapewnienie pracownikowi mobilnemu tymczasowego zakwaterowania; noclegu, czy też innych dodatkowych świadczeń z tym związanych) uzyskana przez pracownika w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych stanowiła przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 p.d.o.f. niezbędne jest by była to faktyczna korzyść dla pracownika, otrzymana przez pracownika do własnej dyspozycji, którą może swobodnie zarządzać i rozporządzać, przeznaczając na zaspokojenie własnych potrzeb. Natomiast zapewnienie noclegu przez pracodawcę pracownikowi służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego - pracownik nie ma tutaj żadnej swobody w zarządzaniu i rozporządzeniu tym świadczeniem; wykorzystuje je w konkretnym celu - wykonaniu swoich obowiązków pracowniczych".

Podkreślenia wymaga, że w analogicznym stanie faktycznym wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej (dalej: "DIS") w Warszawie w interpretacji z 13 października 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-788/15-7/IM), stwierdzając m.in. że " (...) przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowane przez Wnioskodawcę kosztów zakwaterowania związanych z wykonywaniem przez pracowników pracy w miejscu i w czasie wskazanym przez pracodawcę (niebędących podróżą służbową), nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowana. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego". Podobne stanowisko zostało także potwierdzone m.in. przez DIS w Warszawie w interpretacji z 10 listopada 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-1083/15-3/MS1) oraz interpretacji z dnia 19 listopada 2015 r. (sygn. IPPB4/4511-1049/15-2/MS).

Podsumowując, mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca jest zdania, że zapewnienie Pracownikom (i) Jednorazowego świadczenia relokacyjnego lub (ii) Okresowego dodatku relokacyjnego w przypadku przeniesienia do nowego miejsca pracy w innej niż dotychczasowa lokalizacja, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, podlegającego opodatkowaniu p.d.o.f. W konsekwencji Wnioskodawca nie ma obowiązku naliczania, pobierana i odprowadzania podatku z tego tytułu.

W zakresie pytania oznaczonego nr 2, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku wdrożenia w przyszłości rozważanego przez Spółkę rozwiązania, w ramach którego Spółka będzie zapewniała Pracownikom Miesięczny dodatek relokacyjny oraz Wypłatę relokacyjną, świadczenia te nie będą stanowić dla Pracowników przychodu ze stosunku pracy, podlegającego opodatkowaniu p.d.o.f., a w konsekwencji Spółka, działając jako płatnik, nie będzie zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na p.d.o.f. z tego tytułu.

Spółka pragnie wskazać, iż aktualne w ramach niniejszego stanowiska pozostają komentarze i konkluzje przedstawione w uzasadnieniu do stanowiska w zakresie pytania oznaczonego nr 1. Tym samym, ze względu na fakt, iż również w przypadku wypłaty Miesięcznego dodatku relokacyjnego czy też Wypłaty relokacyjnej nie można mówić o powstaniu jakiejkolwiek korzyści po stronie Pracowników, gdyż transfer Pracowników i związana z tym wypłata przedmiotowych świadczeń leży w ogólnie pojętym interesie pracodawcy, nie powstanie u nich jakikolwiek przychód ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu p.d.o.f., a Spółka nie będzie mieć tym samym jakichkolwiek obowiązków płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Tutejszy Organ wskazuje, że z dniem 1 stycznia 2016 r. zmianie uległa treść przepisu art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) przywołanego przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku.

Treść tego przepisu w stanie obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. jest następująca: "przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń".

Różnica w powołanym przez Wnioskodawcę przepisie, a treścią obowiązującą nie ma jednak wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie przedmiotowego wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Z kolei w doniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego należy wskazać, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi został on wydany w indywidualnej sprawie i dotyczy wyłącznie tej sprawy, w której zapadł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.