ILPB1/4511-1-1545/15-2/KF - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych do działalności gospodarczej małżonka.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2015 r. (data wpływu 17 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych do działalności gospodarczej małżonka - jest prawidłowe.

W dniu 17 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów towarów handlowych przekazanych do działalności gospodarczej małżonka.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W kwietniu 2015 r., w związku z zamiarem zamknięcia działalności przez żonę Wnioskodawcy i kontynuację tej działalności przez Zainteresowanego, małżonkowie dokonali przekazania majątku w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny, wykorzystywanego w działalności żony, do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę; w warunkach istnienia małżeńskiej wspólnoty majątkowej.

Przekazanie to odbyło się przed zamknięciem działalności żony Zainteresowanego.

W związku z dokonaniem przekazania towarów do działalności Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, żona skorygowała koszty uzyskania przychodu w swojej działalności o wartość przekazanych towarów, w związku z utratą przez nie cechy poniesienia w celu osiągnięcia przychodów.

Przekazane towary Wnioskodawca ujął w remanencie początkowym działalności prowadzonej przez niego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może zaliczyć przekazane mu towary handlowe do kosztów uzyskania przychodów w swojej działalności.

Zdaniem Wnioskodawcy, istnienie majątkowej wspólnoty ustawowej powoduje, że niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte tą współwłasnością w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich właścicielami.

Skutkiem tego, że oboje małżonkowie są współwłaścicielami majątku wykorzystywanego w działalności jednego z nich jest to, że oboje ponoszą wydatki na nabycie jego składników. Mimo dokonania nieodpłatnego przesunięcia towarów między działalnością prowadzoną przez żonę, a działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę, to jednak poniósł on wydatki związane z nabyciem tych towarów w wyniku funkcjonowania ustawowej wspólnoty majątkowej.

Dlatego Wnioskodawca uważa, że powinno się uznać fakt poniesienia przez niego wydatku oraz związek pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem i uznać za właściwe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu wartości otrzymanych towarów poprzez różnice remanentowe.

Wnioskodawca uważa, że towary przekazane do jego działalności z działalności żony spełniają warunki uznania je za koszty w jego działalności zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2015 r. poz. 2082), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Istotną cechą ustawowej wspólności majątkowej jest jej bezudziałowy charakter i dlatego jest ona nazywana współwłasnością łączną małżonków. Oznacza to, że każdy małżonek ma prawo do wszystkich przedmiotów łącznie, jak i do każdego z osobna, a nie tylko do określonego ułamkowo udziału.

Natomiast w myśl art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

Wyżej wymieniony przepis określa, zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do dyspozycji art. 34¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka. Z kolei art. 35 cytowanego Kodeksu, ustanawia zakaz żądania podziału majątku wspólnego, a także rozporządzania w jakiejkolwiek formie udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

Małżonek prowadzący działalność gospodarczą ma przy tym prawo do samodzielnego zarządzania przedmiotami majątkowymi służącymi do prowadzenia przez niego indywidualnej działalności gospodarczej (art. 36 § 3 tego Kodeksu).

W myśl art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Wobec powyższego małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie współwłasności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią.

Mając na uwadze treść ww. przepisów należy przyjąć, że dają one możliwość przekazania towarów handlowych stanowiących współwłasność łączną małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej żony - na rzecz Zainteresowanego (Wnioskodawcy).

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w związku z zamiarem zamknięcia działalności przez żonę Wnioskodawcy i kontynuację tej działalności przez Zainteresowanego, małżonkowie dokonali przekazania majątku w rozumieniu art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny, wykorzystywanego w działalności żony, do działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę; w warunkach istnienia małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Przekazanie to odbyło się przed zamknięciem działalności żony Zainteresowanego.

W związku z powyższym powstała wątpliwość czy Wnioskodawca może zaliczyć przekazane mu towary handlowe do kosztów uzyskania przychodów w swojej działalności.

W rozpatrywanej sprawie wyjaśnić należy, że po przejęciu towarów handlowych Wnioskodawca stanie się ich zarządcą i to Wnioskodawca w swojej działalności gospodarczej będzie osiągał przychody z tytułu sprzedaży tych przejętych towarów. W przypadku gdy małżonkowie prowadzą odrębne działalności gospodarcze, jednakże żona zamierza swoje przedsiębiorstwo przekazać mężowi wraz z niesprzedanymi towarami handlowymi do działalności prowadzonej przez Niego, to żadne przepisy nie zabraniają, aby małżonkowie mający wspólność majątkową nie mogli ustalić miedzy sobą, które z nich będzie i od kiedy osobą zarządzającą rzeczami nabytymi ze wspólnych środków finansowych.

Z uwagi na obowiązujące w przedstawionym przypadku, a wymienione wcześniej przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, koszt nabytych towarów, a przekazanych z działalności żony do działalności Wnioskodawcy, z chwilą przekazania tych towarów spełni w przypadku Zainteresowanego (Wnioskodawcy) przesłankę wymienioną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ będzie można uznać, że został poniesiony w celu uzyskania przychodu w firmie Wnioskodawcy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa w jakim czasie od dnia poniesienia kosztu musi być osiągnięty z tego tytułu przychód.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku uznać należy, że wydatki poniesione na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawca otrzymał od żony będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.