ILPB1/4511-1-1471/15-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna (dalej "Spółka", "pracodawca") prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji wyrobów chemicznych oraz handlu hurtowego. Charakter pracy niektórych pracowników wymaga od nich dużej mobilności i dyspozycyjności. Spółka w celu umożliwienia prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników udostępnia im samochody służbowe. Pracownik zobowiązany jest do dbania o stan pojazdu, zapobiegania jego uszkodzeniom, pozostawiania w miejscach do tego przeznaczonych. W związku z powyższym Spółka zobowiązała pracowników do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania/stałego pobytu w przeznaczonym do tego miejscu. Ma to umożliwić pracownikom zapewnienie pieczy nad samochodami i sprawowanie nad nimi odpowiedniego nadzoru. Ponadto pozwoli to pracownikom pozostawać w dyspozycji Spółki oraz umożliwi sprawniejsze wykonywanie obowiązków służbowych ze względu na mobilny charakter pracy. Innymi słowy obowiązkiem pracownika jest zaparkowanie samochodu w miejscu zamieszkania w celu zapewnienia nad nim odpowiedniej pieczy.

Pracownik powinien używać pojazdu wyłącznie do celów służbowych. Jednakże Spółka dopuszcza możliwość wykorzystania samochodu służbowego w celu prywatnych. Jeżeli pracownik wykorzysta samochód w celach prywatnych będzie zobowiązany do poinformowania o tym pracodawcy. W związku z realizacją powyższego zobowiązania pracownik będzie składał Spółce oświadczenie ile dni w miesiącu wykorzystywał samochód do jazd prywatnych. Spółka na tej podstawie będzie obliczała pracownikowi przychód w wysokości stawki wskazanej w art. 12 ust. 2a ustawy PIT przez ilość dni zadeklarowanych przez pracownika. Może się zdarzyć, że pracownik przez cały miesiąc nie wykorzysta samochodu do celów prywatnych. Jeżeli jednak pracownik będzie korzystał przez wykazaną przez niego w oświadczeniu ilość dni to odpowiednio zostanie zmniejszona kwota zryczałtowanego dochodu wskazanego w art. 12 ust. 2a ustawy PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy pracownik Spółki, który porusza się samochodem służbowym ze swojego miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania do miejsca pracy, a po pracy porusza się tym samochodem z miejsca pracy do swojego miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania (trasa dom-praca-dom), w związku z powierzeniem pracownikowi pieczy nad tym samochodem i zobowiązaniem pracownika przez Spółkę do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania/miejscu zakwaterowania - osiąga przychód z nieodpłatnego świadczenia w związku z czym Spółka ma obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy i pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy.

2. Czy w związku z tym, że poza jazdą dom-praca-dom, samochód wykorzystywany jest do celów prywatnych, Spółka może na podstawie oświadczenia naliczyć proporcjonalnie tylko taki przychód jaki będzie wynikał z oświadczeń pracownika stosując przepis art. 12 ust. 2b ustawy PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 12 ust. 1 ustawy PIT za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Pracownik korzystając nieodpłatnie z samochodu służbowego do celów prywatnych uzyskuje w związku z tym przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Stosownie do art. 12 ust. 2a ustawy PIT wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2b ustawy PIT w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Spółka stoi na stanowisku, że u pracownika nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w związku z wykonywaniem przejazdów z siedziby Spółki do miejsca zamieszkania lub miejsca zakwaterowania oraz z tego miejsca do siedziby Spółki (dom - praca - dom), ponieważ związane jest to z wykonywaniem obowiązków służbowych oraz sprawowaniem pieczy nad powierzonym samochodem.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że parkowanie samochodu w wyznaczonych przez pracodawcę miejscach stanowi wykonywanie powierzonych obowiązków służbowych. W wyniku zawartych z pracownikami ustaleń są oni zobowiązani do sprawowania odpowiedniej pieczy nad pojazdem, zapewnienia im odpowiedniego miejsca do parkowania oraz utrzymania pojazdu w należytym stanie. Obowiązek taki wynika również z przepisów prawa pracy.

W myśl art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) Kodeks pracy pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu. Po drugie ze względu na charakter wykonywanej pracy od pracowników wymaga się dużej mobilności oraz pozostawania w dyspozycji pracodawcy.

Tym samym w ocenie Spółki poruszanie się samochodem z miejsca pracy do miejsca zamieszkania lub miejsca zakwaterowania nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia. Przede wszystkim nie są to jazdy w celach prywatnych. Pracownicy wykonują w ten sposób swoje obowiązki służbowe wynikające zarówno z poleceń pracodawcy jak i obowiązku dbania o powierzone mienie. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania/zakwaterowania służy umożliwieniu pracownikom prawidłowego i terminowego wykonywania zadań oraz możliwość realizacji obowiązku dbania o powierzone mienie.

Ponadto takie jazdy nie stanowią dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, które może być uznane za przychód w myśl art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 określił istotne cechy kategorii innych nieodpłatnych świadczeń jako przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 wskazując, że za przychód pracownika mogą być uznane wyłącznie te świadczenia, które spełniają następujące przesłanki:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Tym samym należy uznać, że nie zostały spełnione dwie pierwsze przesłanki wskazane przez Trybunał Konstytucyjny.

Takie stanowisko wskazuje również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 24 czerwca 2015 r., znak IBPBII/1/4511-327/15/BD potwierdzając, że: przejazdy Pracowników Samochodami służbowymi z miejsca wykonywania pracy do miejsca zamieszkania lub zakwaterowania i z powrotem są związane z charakterem wykonywanej przez nich pracy, mają na celu realizację obowiązków służbowych i pozwalają na niezakłócone prowadzenie przez Spółkę działalności gospodarczej.

Powyższe stanowisko jest zgodne z linią interpretacyjną Ministra Finansów. Odnaleźć je można przykładowo w:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 grudnia 2014 r., Nr IBPBII/2/415-946/14/AK;

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 grudnia 2014 r., Nr IBPBII/2/415-945/14/MZM;

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 października 2014 r., Nr ITPB2/415-720/14/MN;

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 sierpnia 2014 r., Nr IBPBII/1/415-399/14/MK;

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 28 lipca 2014 r., Nr ILPB1/415-457/14-2/TW;

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2014 r., Nr ILPB2/415-1072/13-2/WM.

Spółka dopuszcza też możliwość korzystania przez pracowników z samochodów służbowych w celach prywatnych. Co do zasady samochód służbowy powinien być wykorzystywany wyłącznie w celach służbowych. Jeżeli jednak pracownik korzysta z niego również w celach prywatnych, ma on obowiązek wykazania wykorzystania pojazdu w celach prywatnych w oświadczeniu składanym pracodawcy. Na podstawie tych oświadczeń Spółka ustali, stosownie do art. 12 ust. 2b ustawy PIT wysokość nieodpłatnego świadczenia w związku z korzystaniem samochodu służbowego. Może się zdarzyć tak, że pracownik nie będzie wykorzystywał samochodu do celów prywatnych i wtedy nie powstanie u niego przychód. W przypadku pracowników, którzy korzystają z samochodu służbowego do celów prywatnych zostanie określony przychód w wysokości wynikającej z iloczynu zadeklarowanych w oświadczeniu dni i 1/30 kwoty określonej w art. 12 ust. 2a Ustawy PIT. Zdaniem Spółki jest to postępowanie prawidłowe. Możliwość takiego ustalania wysokości nieodpłatnego świadczenia w wyniku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych wynika bezpośrednio z dyspozycji art. 12 ust. 2b ustawy PIT. Ustawodawca nie wskazuje w jaki sposób należy dokumentować wykorzystanie samochodu służbowego w celach prywatnych. Zatem należy przyjąć ze dopuszczalny jest każdy sposób dokumentowania użycia prywatnego byleby prawidłowo określać wysokość ryczałtu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.

Potwierdza to również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 10 września 2015 r., znak IPTPB1/4511-326/15-4/AP wskazując, że: "Jednocześnie zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują praktycznego sposobu wyliczania (dokumentowania) nieodpłatnego świadczenia. W związku z tym, do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia może być stosowana każda metoda, która pozwoli na jednoznaczne określenie wartości tego świadczenia, (...). A zatem również opisana we wniosku metoda polegająca na ustaleniu wartości świadczenia na podstawie ewidencji wyjazdów prywatnych pracowników w oparciu o prowadzony rejestr składanych oświadczeń, zwierający liczbę dni wykorzystywania samochodu oraz liczbę kilometrów przejechanych w celach prywatnych".

Reasumując należy uznać, że przemieszczanie się samochodem służbowym ze swojego miejsca zamieszkania do miejsca pracy (siedziba Spółki), a po pracy poruszanie się tym samochodem z miejsca pracy do swojego miejsca zamieszkania, w związku z powierzeniem pracownikowi pieczy nad tym samochodem i zobowiązaniem pracownika przez Spółkę do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania pracownika nie stanowią dla pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Tym samym Spółka nie ma obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy i pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy. Ponadto prawidłowy jest sposób określenia wysokości nieodpłatnego świadczenia na podstawie iloczynu dni wynikających z oświadczeń składanych przez pracowników oraz 1/30 stawki określonej w art. 12 ust. 2b.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W tym miejscu wskazać należy, że od dnia 1 stycznia 2016 r. art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzymał brzmienie następującej treści: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak wynika z dyspozycji art. 124 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik, któremu powierzono z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się:

odpowiada w pełnej wysokości za szkodę powstałą w tym mieniu.

Z kolei art. 124 § 2 Kodeks pracy stanowi, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Wobec powyższego uznać należy, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów Kodeksu pracy przejazdy pracowników na trasie z miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania do miejsca pracy i w kierunku odwrotnym - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Celem przekazania pracownikom samochodów służbowych jest bowiem umożliwienie im prawidłowego wykonywania obowiązków służbowych wykonywanych na rzecz Spółki. Bez możliwości korzystania z samochodu służbowego wykonywanie tych obowiązków byłoby utrudnione ze względu na zakres powierzonych obowiązków oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników.

Tym samym wskazane przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie pracodawcy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

W takim przypadku wskazać należy, że używanie samochodów służbowych służy wyłącznie celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, że w takiej sytuacji trudno uznać, że pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby także stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia.

W świetle wskazanych wyżej przepisów oraz informacji przedstawionych we wniosku wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie przejazdy pracowników na trasie z miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania do miejsca pracy i w kierunku odwrotnym, służą realizacji zadań służbowych.

Tym samym, pracownik Spółki, który porusza się samochodem służbowym ze swojego miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania do miejsca pracy, a po pracy porusza się tym samochodem z miejsca pracy do swojego miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania (trasa dom-praca-dom), w związku z powierzeniem pracownikowi pieczy nad tym samochodem i zobowiązaniem pracownika przez Spółkę do parkowania samochodu w miejscu zamieszkania/miejscu zakwaterowania - nie osiąga przychodu z nieodpłatnego świadczenia w związku z czym Spółka nie ma obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy i pobierania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy.

Jednakże zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazują także, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód.

Jak stanowi art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Powyższe przepisy wskazują zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu służbowego, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Odnosząc się do sytuacji - gdy ze względu na okoliczności opisane w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, pracownik powinien używać pojazd wyłącznie do celów służbowych, jednakże Spółka dopuszcza możliwość wykorzystania samochodu służbowego w celu prywatnym z obowiązkiem poinformowania o tym pracodawcę i złożeniem oświadczenia ile dni w miesiącu pracownik wykorzystywał samochód do jazd prywatnych - należy zaznaczyć, że w tym przypadku wartość nieodpłatnego świadczenia ustala się zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za każdy dzień wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w art. 12 ust. 2a ww. ustawy.

W konsekwencji należy wskazać, że w związku z udostępnianiem pracownikom samochodów służbowych na potrzeby prywatne Spółka powinna zwiększyć przychód pracownika ustalony zgodnie z przedstawioną interpretacją art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwoty 250 zł lub 400 zł.

Organ zauważa, że z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika w jakiej formie ma zostać udokumentowana ilość dni wykorzystania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych. Należy zatem uznać, ze dokumentem takim może być oświadczenie pracownika, o którym mowa we wniosku.

W związku z tym, że poza jazdą na trasie z miejsca zamieszkania/miejsca zakwaterowania do miejsca pracy i w kierunku odwrotnym, samochód wykorzystywany jest do celów prywatnych, Spółka może na podstawie oświadczenia naliczyć proporcjonalnie przychód jaki będzie wynikał z oświadczeń pracownika stosując przepis art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.