ILPB1/4511-1-1448/15-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2015 r. (data wpływu 16 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe,

* możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy - jest prawidłowe.

W dniu 16 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej,

* możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług montażu, serwisu instalacji i urządzeń telekomunikacyjnych oraz sygnalizacyjnych, jest czynnym podatnikiem VAT. W miesiącu sierpniu 2013 r. jako osoba fizyczna kupił od B. na podstawie aktu notarialnego nieruchomość zabudowaną - kamienicę, w której znajdują się lokale mieszkalne oraz lokale użytkowe.

Kamienica została nabyta z zamiarem poszerzenia działalności gospodarczej, wynajmu w ramach prowadzonej działalności znajdujących się tam mieszkań i lokali użytkowych bądź ich sprzedaży, lub przeznaczenia na siedzibę firmy. Wnioskodawca wyremontował budynek, wydatki na ulepszenie tej nieruchomości nie przekroczyły 30% wartości początkowej. PKD działalności nie zostało uaktualnione o wynajem, ponieważ miało to być zrobione z chwilą znalezienia najemcy na lokale.

Wnioskodawca wprowadził ww. budynek do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w dniu 1 stycznia 2014 r., po przeprowadzonym remoncie. Wnioskodawca zaznacza, że środek trwały spełnia kryteria używanego środka trwałego. Budynek został wybudowany i oddany do użytkowania w ok. 1900 r. Ponadto, budynek spełnia kryteria lokalu handlowo-usługowego i jest zaliczany do rodzaju 10 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynek jest trwale związany z gruntem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z zakupem i wprowadzeniem w 2014 r. do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, opisanego wyżej budynku handlowo-usługowo-mieszkalnego (kamienicy), można go amortyzować w okresie 10 lat, stosując indywidualną stawkę amortyzacji 10%.

2. Czy Wnioskodawca może amortyzować wskazany we wniosku budynek (kamienicę), przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1, budynki handlowo-usługowo-mieszkalne, jako używane, trwale związane z gruntem, mogą być amortyzowane przez 10 lat. Stosownie do art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Przedmiotowe budynki (zaliczane do rodzaju 10 Klasyfikacji Środków Trwałych), zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (po dokonaniu zakupu). Mogą być więc amortyzowane wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej przez okres nie krótszy niż 36 miesięcy, czyli również przez 10 lat. Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej reguluje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy zakup nieruchomości został poczyniony właśnie w celu osiągnięcia przyszłych przychodów. Tak więc miał prawo zaliczyć koszty amortyzacji do kosztów działalności, przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe,

* możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

* tzw. "amortyzację metodą degresywną" (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników" (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania danego składnika.

Stosownie do art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. wyżej ustawy.

Stosownie do jego treści, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

- dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonych przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

Tut. Organ wskazuje, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622, z późn. zm.), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych, przez budynek należy rozumieć obiekt budowlany, który jest na trwale powiązany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca nabył w sierpniu 2013 r. jako osoba fizyczna od B. na podstawie aktu notarialnego nieruchomość zabudowaną - kamienicę, w której znajdują się lokale użytkowe oraz lokale mieszkalne. Wnioskodawca wyremontował budynek. Wnioskodawca wprowadził nabytą kamienicę do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w dniu 1 stycznia 2014 r. Budynek został wybudowany i oddany do użytkowania około 1900 r. Ponadto Zainteresowany wskazał, że ww. budynek spełnia kryteria używanego środka trwałego. Co istotne, budynek ten jest trwale związany z gruntem oraz został zaliczony do rodzaju 10 Klasyfikacji Środków Trwałych i spełnia kryteria lokalu handlowo-usługowego.

Mając na uwadze powyższe informacje tut. Organ zauważa, że w grupie 1 podgrupa 10 Klasyfikacji Środków Trwałych ujęto budynki niemieszkalne. Zaliczono do nich m.in. budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103.

Tym samym wskazana w treści wniosku kamienica stanowiąca budynek niemieszkalny, handlowo-usługowy, mieści się w rodzaju 103 ww. Klasyfikacji.

Mając na uwadze zagadnienie poruszane we wniosku należy wskazać, że zgodnie z powołanym uprzednio art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. Na podstawie zacytowanego przepisu nie ma zatem przeszkód, aby kamienica była amortyzowana w okresie 10 lat przy zastosowaniu 10% stawki amortyzacyjnej, skoro okres 10 lat jest nie krótszy niż okres wskazany w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zatem należy stwierdzić, że w związku z zakupem i wprowadzeniem w 2014 r. do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych opisanej we wniosku kamienicy, można ją amortyzować w okresie 10 lat, stosując indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest prawidłowe.

W rozpatrywane sprawie Wnioskodawca powziął również wątpliwość, czy może amortyzować wskazany we wniosku budynek (kamienicę) przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy.

W odniesieniu do powyższej kwestii należy wskazać, że okoliczność, czy wynajem został wpisany do PKD, jak i okoliczność przeniesienia siedziby firmy Wnioskodawcy, nie ma wpływu na możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych. W odniesieniu do wskazanej we wniosku kamienicy należy bowiem wskazać, że amortyzacji podlegają budynki spełniające definicję środków trwałych, które ujęto w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jak wynika z cytowanego unormowania zawartego w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającymi amortyzacji środkami trwałymi są wskazane w jego treści budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, które spełniają następujące warunki:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania przekracza rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zatem Wnioskodawca może amortyzować wskazany we wniosku budynek (kamienicę) - spełniający definicję środka trwałego - przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy.

W związku tym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przed aktualizacją danych, tj. wpisaniem do PKD działalności wynajmu lub przeniesienia siedziby firmy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.