ILPB1/4511-1-122/15-3/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu 29 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 29 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika, dotyczący obowiązku naliczania składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne oraz dotyczący polityki użytkowania pojazdów służbowych dla celów prywatnych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A. S.A. (dalej "A.") jest właścicielem samochodów osobowych oraz pojazdów samochodowych (dalej "pojazd" lub "samochód") o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W zawartych z niektórymi pracownikami umowach o używanie tych pojazdów określono, że zakres obowiązków wykonywanych przez pracowników wymaga stałego korzystania z pojazdu do celów służbowych.

Zgodnie z zawartą umową używania pojazdu pracownik może także oprócz wykorzystywania pojazdu do celów służbowych, wykorzystywać go także odpłatnie do celów prywatnych w zakresie przyznanej na ten cel niewielkiej puli kilometrów. Zasadniczo, mając na myśli cel prywatny, w umowie chodzi o dojazdy pracownika z miejsca zamieszkania do siedziby A. i z powrotem. Ponadto, pojazdy te są również w dyspozycji pracowników w dni wolne od pracy (sobota, niedziela), gdyż bywa tak, że gdy np. A. prowadzi budowę niedaleko miejsca zamieszkania pracownika, to szybciej może on dojechać do miejsca świadczenia pracy (na budowę) z domu, aniżeli z siedziby A.

Ponadto, wyłącznie A. ponosi koszty związane z zakupem paliwa do pojazdów, które są wykorzystywane przez pracowników do celów służbowych i celów prywatnych w ramach przyznanej niewielkiej puli kilometrów. W tym zakresie pracownicy posiadają wydane przez A. karty paliwowe i muszą tankować na wybranych stacjach paliwowych.

Wysokość wynagrodzenia A. z tytułu używania przez pracownika pojazdu do celów prywatnych stanowi iloczyn deklarowanych przez pracownika liczby kilometrów do przejechania w danym okresie rozliczeniowym pomnożonej przez stawkę za 1 (jeden) kilometr używania pojazdu do celów prywatnych wyliczonej na podstawie aktualnego aktu prawnego określającego wysokość oraz warunki ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży na obszarze kraju.

Wynagrodzenie A. jest rozliczane co miesiąc, na podstawie faktury VAT wystawionej na pracownika. W ocenie A., tak skonstruowana cena wynajmu pojazdu pracownikowi odpowiada cenie rynkowej stosowanej na rynku na jakim działa A., zatem stanowi realne wynagrodzenie za świadczenie tego typu usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy wartość miesięcznego nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania pojazdu służbowego dla celów prywatnych (250 zł lub 400 zł - zależnie od pojemności silnika), jaka ma być doliczana co miesiąc do wynagrodzenia pracownika obejmuje również koszty ponoszone przez pracodawcę (A.) z tytułu zakupu paliwa do pojazdu wykorzystywanego także do celów prywatnych, czy też takich kosztów nie obejmuje.

2. Aktualnie pracownicy A. ponoszą odpłatność za korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych według zasad określonych w umowie o używaniu pojazdu. Czy zatem w świetle art. 12 ust. 2c u.p.d.o.f. skoro świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania pojazdu służbowego do celów prywatnych jest odpłatne, to czy przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c u.p.d.o.f. a odpłatnością ponoszoną obecnie przez pracownika.

3. Jeżeli A. chciałby pozostawić dotychczasowy system obciążania pracowników za wykorzystywanie pojazdów do celów prywatnych to czy A. ma prawo do pomniejszenia kwot wyznaczonych przez ustawodawcę w art. 12 ust. 2a-2c u.p.d.o.f. o kwoty brutto (netto + VAT 23%) wynikające z faktur wystawianych pracownikom. Czy wtedy opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegałaby różnica pomiędzy wskazanymi wyżej wartościami.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, zgodnie z art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. "Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Według ust. 2b tego przepisu "W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a".

Natomiast, ust. 2c tego przepisu stanowi: "Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika".

W uzasadnieniu do ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1662), dalej "Ustawa" która znowelizowała art. 12 u.p.d.o.f., wprowadzając powyższą regulację od 1 stycznia 2015 r. wyjaśniono, że chodzi o zastąpienie obecnego systemu rozliczania podatku dochodowego z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych systemem ryczałtowym. Ustawodawca wyjaśnił w uzasadnieniu tej zmiany, że: "Świadczenie związane z nieodpłatnym korzystaniem przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W obowiązującym bowiem stanie prawnym, na podstawie art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej "ustawą PIT", przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość nieodpłatnych świadczeń polegających na udostępnieniu samochodu do celów prywatnych ustala się:

Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania. W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych. Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3 - co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3 - czyli 72 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych - w wysokości 1/30 ww. kwot". Z uzasadnienia do Ustawy wynika zatem, że Ustawodawca przyjął system ryczałtowy tj. wartość miesięcznego nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania pojazdu służbowego przez pracownika dla celów prywatnych wysokości 250 lub 400 zł - zależnie od pojemności silnika. Zatem, zgodnie z art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. jedynym elementem decydującym o wysokości przypisania pracownikowi przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń jest pojemność silnika pojazdu, który użytkuje dla celów prywatnych a nie są inne zasady o jakich mowa np. w art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. Dlatego też, w ocenie A., wartość miesięcznego nieodpłatnego świadczenia z tytułu użytkowania pojazdu służbowego dla celów prywatnych (250 zł lub 400 zł - zależnie od pojemności silnika), jaka ma być zgodnie z ww. przepisami u.p.d.o.f. doliczana do wynagrodzenia pracownika nie obejmuje kosztów ponoszonego przez pracodawcę (A.) paliwa do pojazdu wykorzystywanego przez pracownika do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, zgodnie z art. 12 ust. 2c u.p.d.o.f.: "Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika". Aktualnie pracownicy A. ponoszą odpłatność za korzystanie z samochodów służbowych do celów prywatnych według zasad określonych w umowie o używaniu pojazdu. W związku z tym, zgodnie z tym przepisem przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością tego świadczenia określoną zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c u.p.d.o.f. a odpłatnością ponoszoną obecnie przez pracownika.

W ocenie A., powyższy przepis oznacza, także w rozumieniu uzasadnienia Ustawy, że jeżeli odpłatność ponoszona przez pracownika jest większa, niż kwota 250 zł lub 400 zł, to art. 12 ust. 2a-2c u.p.d.o.f. nie ma do takiej sytuacji zastosowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 3, zgodnie z art. 12 ust. 2c u.p.d.o.f.: "Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika".

Skoro w rozważanej sytuacji odpłatność ponoszona przez pracownika jest kwotą brutto (netto + VAT 23%) wynikającą z faktury jaką co miesiąc otrzymuje on od A., to A. ma prawo do pomniejszenia kwot wyznaczonych przez ustawodawcę w art. 12 ust. 2a-2c u.p.d.o.f. o kwoty brutto (netto + VAT 23%) wynikające z faktur wystawianych pracownikom. W takim przypadku opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (a w konsekwencji oskładkowaniu składkami ZUS) podlegałaby różnica pomiędzy wskazanymi wyżej wartościami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Informuje się, że wniosek w części dotyczącej obowiązku naliczania składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne załatwiono pismem z dnia 26 marca 2015 r. nr ILPB1/'/15-2/TW.

Jednocześnie informuje się, że wniosek w części dotyczącej polityki użytkowania pojazdów służbowych dla celów prywatnych w dniu 24 kwietnia 2015 r. został rozstrzygnięty postanowieniem nr ILPB1/4511-1-122/15-4/TW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.