ILPB1/415-984/11-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2011 r. (data wpływu 9 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podstawową dziedziną wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest przewóz osób (usługi autokarowe). Przy wykonywaniu usługi, której część trasy przebiega przez teren Niemiec, Zainteresowany jest zobowiązany do złożenia deklaracji i rozliczenia się z niemieckim urzędem skarbowym.

Faktura wystawiana odbiorcy usługi posiada dwie pozycje: jedną zawierającą etap podróży po drogach krajowych opodatkowaną podatkiem VAT w wysokości 8% i drugą określającą część usługi wykonaną na terenie Niemiec, która nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W deklaracji przekazywanej urzędowi niemieckiemu, Wnioskodawca jest zobowiązany do wyliczenia podatku odprowadzanego niemieckiemu urzędowi. Dokonuje się tego wyliczając procentowy udział dystansu przebytego w związku z wykonywaniem przedmiotowej usługi.

Następnie wyliczony procent mnoży się przez kwotę brutto całej faktury i od wynikowej kwoty odprowadza się 19% podatku - tzw. umsatsteuer. Rozliczenie takie jest dokonywane kwartalnie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W jaki sposób Wnioskodawca może uwzględnić w deklaracji dotyczącej podatku dochodowego, zapłacony niemieckiemu urzędowi skarbowemu podatek, opisany w rubryce 68, aby uniknąć zapłaty podatku dochodowego od należności, która finalnie nie została przez Niego zainkasowana.

Zdaniem Wnioskodawcy, należność zapłaconą niemieckiemu urzędowi skarbowemu powinien uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu, dokumentując to kopią deklaracji, przekazanej niemieckiemu urzędowi skarbowemu oraz dowodem wpłaty należności.

Kwota odprowadzana przez Zainteresowanego na konto niemieckiego urzędu skarbowego, jest bezpośrednio i nierozerwalnie związana z wykonywaną usługą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, umniejszając faktyczny dochód.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest więc kosztem uzyskania przychodu, który powinien być wprowadzony do podatkowej księgi przychodów i rozchodów dowodem wewnętrznym udokumentowanym jak opisano powyżej.

Wnioskodawca prosi o określenie w autorytatywny sposób, w jaki sposób postępować, aby w sposób zgodny z obowiązującym prawem podatkowym, w przedmiotowej sprawie dokonać zaewidencjonowania i odliczenia od dochodu opisywanej należności, tym samym prosi o ewentualne skorygowanie swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Ze złożonego wniosku wynika, że podstawową dziedziną wykonywanej działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę jest przewóz osób (usługi autokarowe). Przy wykonywaniu ww. usługi, której część trasy przebiega przez teren Niemiec, Zainteresowany jest zobowiązany do złożenia deklaracji i rozliczenia z niemieckim urzędem. W deklaracji przekazywanej urzędowi niemieckiemu Wnioskodawca jest zobowiązany do wyliczenia 19% podatku, tzw. umsatzsteuer.

W tym miejscu tut. organ zauważa, iż umsatzsteuer jest niemieckim podatkiem obrotowym, nazywanym także podatkiem od wartości dodanej.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Z powyższego wynika, iż za wyjątkiem przypadków wskazanych w ww. przepisie, podatek od towarów i usług nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Natomiast stosownie do art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej "wspólnego systemu podatku od wartości dodanej".

Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno "podatek od towarów i usług", obowiązujący na terenie Polski, jak i "podatek od wartości dodanej", o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. podatek nakładany na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując, w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i powołanych przepisów prawnych nie występują przesłanki dające podstawę do uwzględnienia w deklaracji dotyczącej podatku dochodowego, zapłaconego niemieckiemu urzędowi skarbowemu podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca świadczący usługi na terenie innych niż Polska krajów Unii Europejskiej, za przychód z działalności gospodarczej powinien uznać przychód pomniejszony o należny podatek od wartości dodanej. Podatek od wartości dodanej nakładany na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.