ILPB1/415-981/08-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2008 r. (data wpływu 1 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 1 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - osoba fizyczna nie prowadząca działalności w okresie 15 lat, w różnych odstępach czasu wykorzystując koniunkturę na rynku nabywał grunty budowlane oraz nieruchomości w postaci mieszkań. Składniki majątkowe nie były nabywane na potrzeby działalności gospodarczej lecz były traktowane jako inwestycje. Mieszkania były utrzymywane poprzez płacenie niezbędnych rachunków, czynszów i mediów.

Wnioskodawca - osoba fizyczna nie prowadząca działalności - prowadził bieżące remonty tych nieruchomości, a w poszczególnych mieszkaniach zostały przeprowadzone gruntowne inwestycje podnoszące znacznie standard mieszkań. W związku z tym znacznie wzrosła wartość mieszkań. Zainteresowany inwestycje prowadził samodzielnie, nie posiada żadnych rachunków i faktur.

W tej sytuacji, jak podaje Wnioskodawca, nie może ustalić wartości początkowej środka trwałego tylko w oparciu o cenę nabycia. Chce rozpocząć działalność gospodarczą jako osoba fizyczna wnosząc poszczególne składniki majątku do prowadzonej działalności. W związku z tym pojawia się problem wyceny tych składników przed założeniem ewidencji środków trwałych.

Wnioskodawca rozumie, iż cena nabycia jest wyznacznikiem wartości początkowej, jednakże odstęp czasu i doprowadzenie do stanu używalności, niektóre mieszkania są po gruntownych inwestycjach i przebudowach, są komfortowe i ich standard znacznie został podniesiony.

Zainteresowany jest przekonany, iż cena nabycia poszczególnych mieszkań i połączenie remontów i nakładów zwiększających wartość składników majątkowych dają możliwość wykorzystania art. 22g ust. 8 lub ust. 9. Zdaniem Wnioskodawcy lepiej skorzystać z wyceny biegłego, który w tym zakresie ma większe doświadczenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może w powyższym przypadku sam wycenić lub przez biegłego wartość poszczególnych składników majątkowych - mieszkań.

Zdaniem Wnioskodawcy, osoba fizyczna ma prawo zgodnie z art. 22g ust. 8 lub 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wyceny samodzielnej bądź przez biegłego.

Brak dokumentów, jak podaje Wnioskodawca, jest usprawiedliwiony, ponieważ nie prowadząc działalności nie miał obowiązków zbierania dokumentów pozwalających ustalić koszty remontów czy inwestycji w mieszkania. Wprowadzając do działalności składniki majątkowe w postaci mieszkań i gruntu, które wcześniej nabył jako osobiste oraz odstęp czasu, nakłady uniemożliwiają prawidłowe określenie wartości poszczególnych składników majątku.

Wnioskodawca, uważa za słuszne możliwość skorzystania i zastosowania wyceny przez biegłego lub przez samego podatnika poszczególnych składników majątkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy za wartość początkową środka trwałego oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 4 ww. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez Zainteresowanego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji środków trwałych, o której mowa w art. 22n, wartość początkową tego środka przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia.

W myśl natomiast przepisu art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków-faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w okresie 15 lat jako osoba fizyczna, nabył grunty budowlane oraz nieruchomości w postaci mieszkań. Składniki majątkowe nie były nabywane na potrzeby działalności gospodarczej lecz były traktowane jako inwestycje. Wnioskodawca dokonywał bieżących remontów tych nieruchomości, a w poszczególnych mieszkaniach przeprowadził gruntowne inwestycje podnosząc znacznie standard mieszkań oraz ich wartość.

Wnioskodawca podaje, że zamierza rozpocząć działalność gospodarczą - jako osoba fizyczna wnosząc poszczególne składniki majątku do prowadzonej działalności.

Wnioskodawca podaje, iż nie posiada żadnych rachunków i faktur i w związku z tym pojawia się problem wyceny tych składników przed założeniem ewidencji środków trwałych.

Zatem z uwagi na brak udokumentowania poniesionych wydatków na bieżące remonty jaki i gruntowne inwestycje przeprowadzone w poszczególnych mieszkaniach, ustalenie wartości początkowej środków trwałych jest możliwe wg zasad określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy.

Wartość początkowa nieruchomości nie może być ustalona na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przepis art. 22g ust. 9 dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze kupna.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.