ILPB1/415-970/12-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2012 r. (data wpływu 5 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 2 lipca 2012 r. zarejestrował się jako osoba fizyczna samodzielnie wykonująca działalność gospodarczą. Działalność ta polega na świadczeniu usług budowlanych. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Podatek dochodowy rozlicza na zasadach ogólnych, na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

W związku z wykonywaną działalnością gospodarczą Wnioskodawca dokonał zakupów urządzeń oraz sprzętu potrzebnego do działalności gospodarczej, takich jak: niwelator optyczny, dalmierz laserowy, betoniarka jednofazowa (wartość każdego z wymienionych nie przekracza 1.000 zł netto), agregat prądotwórczy (1.800 netto), przyczepa samochodowa (3.130 netto). Wszystkie z wymienionych pozycji Zainteresowany planuje użytkować przez okres dłuższy niż rok. Zakupiony sprzęt, którego wartość początkowa nie przekroczyła 1.500 zł netto (niwelator optyczny, dalmierz laserowy, betoniarka jednofazowa), został ujęty bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu w miesiącu oddania ich do używania. Natomiast pozostałe urządzenia (przyczepa samochodowa, agregat prądotwórczy), których wartość netto mieściła się w przedziale między 1.500 zł a 3.500 zł netto, Wnioskodawca ujął w ewidencji wyposażenia oraz w kosztach uzyskania przychodów, w miesiącu oddania ich do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wymienione urządzenia w związku z tym, że będą użytkowane dłużej niż rok, powinny stanowić środki trwałe, a co za tym idzie być ujęte w ewidencji środków trwałych, czy też - tak jak to zostało opisane przez Wnioskodawcę - w związku z wartością zakupu nieprzekraczającą 3.500 zł netto stanowić powinny w przypadku przyczepy samochodowej i agregatu prądotwórczego wyposażenie. Natomiast w pozostałych przypadkach, gdzie wartość początkowa nie przekroczyła 1.500 zł netto, nie muszą być ujmowane ani w ewidencji środków trwałych, jak również w ewidencji wyposażenia i stanowią koszt uzyskania przychodu w dacie ich oddania do używania.

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując zakupu niwelatora optycznego, dalmierza laserowego, oraz betoniarki jednofazowej, gdzie wartość każdego z wymienionych urządzeń nie przekracza 1.500 zł netto, mimo że okres użytkowania będzie przekraczał 1 rok, zgodnie z art. 22d ust. 1 u.p.d.o.f. Wnioskodawca może odnieść w koszty uzyskania przychodu bezpośrednio w miesiącu oddania ich do używania. Wymienione urządzenia nie będą stanowić środków trwałych i podlegać ewidencji, zgodnie z art. 22n ust. 2 u.p.d.o.f., oraz nie stanowią wyposażenia zgodnie z § 4.2. rozporządzenia w sprawie prowadzenia KPiR.

W myśl art. 22d ust. 1, zakup agregatu prądotwórczego o wartości 1.800 zł netto i przyczepy samochodowej, której wartość wynosi 3.130 zł netto, również nie stanowi zakupu środków trwałych i nie podlega ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 22n ust. 2 u.p.d.o.f., stanowi jedynie - zgodnie z § 4.2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia KPiR - wyposażenie i na podstawie tych przepisów podlega ujęciu w ewidencji wyposażenia.

Wskazane zakupy korzystają z odstępstwa od generalnej zasady zawartej w art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., wskazującej okres używania przekraczający rok jako podstawowy określający środek trwały i nie podlegają ewidencji środków trwałych, określonej w art. 22n ust. 2 u.p.d.o.f. Możliwość taką daje Wnioskodawcy art. 22d ust. 1 u.p.d.o.f., na podstawie którego mógł on dokonać wyboru i niektóre z zakupów, których wartość zakupu netto mieściła się w przedziale od 1.500 zł do 3.500 zł, rozpoznać jako wyposażenie i zgodnie z § 4.2 rozporządzenia w sprawie prowadzenia KPiR ująć je w ewidencji wyposażenia, natomiast pozostałe urządzenia, których wartość netto była poniżej 1.500 zł, nie podlegają żadnej z dwóch ewidencji wskazanych w § 4.1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia KPiR i stanowią koszt uzyskania przychodu w chwili oddania ich do używania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Treść art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Dokonując odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze, może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, natomiast wydatki związane z nabyciem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego - w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie danego składnika majątku - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po trzecie, podatnicy mogą amortyzować składniki majątkowe, o których mowa, na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe czy też wartości niematerialne i prawne.

Przy czym należy wskazać, że w przypadku, gdy wartość początkowa składnika majątku nie przekracza 3.500 zł, a podatnik postanowił nie dokonywać od nich odpisów amortyzacyjnych, to składników tych - stosownie do przepisu art. 22d ust. 2 ww. ustawy - nie ujmuje się w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W odniesieniu natomiast do kwestii ujęcia składników majątku w ewidencji wyposażenia należy wskazać, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Stosownie zaś do treści § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

Zatem analizując treść przytoczonych przepisów, składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, nawet jeżeli spełniają kryteria do uznania ich za środki trwałe (m.in. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok), mogą być zgodnie z wolą podatnika, niezaliczone do środków trwałych, ale wówczas należy je potraktować jako wyposażenie. Jeżeli wartość składników majątku przekracza 1.500 zł należy wprowadzić je do ewidencji wyposażenia.

Natomiast składniki majątku, których wartość początkowa nie przekracza 1.500 zł nie podlegają wykazaniu w ewidencji wyposażenia.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż w sytuacji będącej przedmiotem wniosku, jeśli zgodnie z wolą Zainteresowanego składniki majątku, których wartość netto mieściła się w przedziale od 1.500 zł do 3.500 zł, nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - to nie stanowią one środków trwałych, lecz wyposażenie, które winno zostać ujęte w stosownej ewidencji wyposażenia.

Natomiast składniki majątku, których wartość nie przekroczyła 1.500 zł netto, nie muszą być ujmowane ani w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani w ewidencji wyposażenia.

Wydatki poniesione na nabycie wyposażenia mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie ich oddania do używania.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.