ILPB1/415-949/08-2/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2008 r. (data wpływu 20 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 20 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa w zakresie przedawnienia zobowiązania podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 18 września 2002 r. podatnik dokonał sprzedaży nieruchomości. Kwota ceny przedmiotowej nieruchomości została przez podatnika w całości pobrana w dniu 30 czerwca 2002 r., a uzyskane w ten sposób środki zostały w całości wydatkowane na budowę domu mieszkalnego, o czym podatnik poinformował urząd skarbowy. Przedmiotowa budowa trwała od 2001 r. do 2002 r.

Pismem z dnia 2 października 2008 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego na podstawie art. 155 § 1 i art. 272 Ordynacji podatkowej wezwał podatnika do stawienia się w charakterze strony w celu przedłożenia aktu notarialnego sprzedaży nieruchomości dokonanej w dniu 18 września 2002 r. oraz dokumentów potwierdzających wydatkowanie kwoty uzyskanej ze sprzedaży na własne cele mieszkaniowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, gdy od zakończenia budowy minęło ponad 6 lat, w przypadku jeżeli podatnik nie posiada rachunków związanych z przedmiotową budową - żądanie urzędu skarbowego należy ocenić jako pozbawione podstawy prawnej, w szczególności w sytuacji przedawnienia zobowiązań podatkowych. Za bezpodstawne należy uznać w tej sytuacji również prowadzenie postępowania wyjaśniającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Przedawnienie jest jednym ze sposobów wygasania zobowiązań podatkowych i jednocześnie jedną z podstawowych instytucji prawa podatkowego chroniącą pewność obrotu.

Przedawnienie oznacza, że po upływie określonego czasu od momentu powstania zobowiązania podatkowego zobowiązanie to wygasa, a organ podatkowy, po upływie terminu przedawnienia, nie może domagać się uregulowania (nie ma możliwości wyegzekwowania) należnego świadczenia. Należy przy tym zauważyć, że przedawnienie następuje z mocy prawa. Termin początkowy i termin końcowy przedawnienia zobowiązania podatkowego wyznaczają termin wymagalności, czyli płatności tego zobowiązania. Termin płatności podatku jest natomiast terminem, w którym dłużnik podatkowy powinien spełnić swoje świadczenie podatkowe, a jednocześnie wierzyciel podatkowy ma prawo żądania określonego zachowania się dłużnika podatkowego wynikającego z treści stosunku zobowiązaniowego.

Terminy odgrywają w prawie bardzo ważną rolę zważywszy, iż prawo istnieje i jest realizowane w danym czasie, a także ze względu na to, że samo prawo wiąże z upływem czasu określone skutki prawne. Jednym z zasadniczych warunków prawidłowego wykonania zobowiązania przez dłużnika jest, aby nastąpiło to we właściwym czasie. Inaczej należy przyjąć, że świadczenie nie zostało spełnione lub spełniono je nienależycie. Nadejście terminu realizacji zobowiązania powoduje, że staje się ono wymagalne, a konsekwencją tego jest prawo wierzyciela do żądania zaspokojenia oraz obowiązek dłużnika spełnienia tego świadczenia. Z istoty stosunku zobowiązaniowego w prawie podatkowym wynika, że termin jego realizacji musi być ściśle określony przez prawo.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 września 2002 r. dokonał sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, a uzyskane z tej czynności środki zostały w całości - w 2002 r. - wydatkowane na budowę domu mieszkalnego. O tym fakcie Wnioskodawca poinformował urząd skarbowy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r., przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) w części wydatkowanej na nabycie w kraju, nie później niż w okresie dwóch lat od dnia sprzedaży, budynku mieszkalnego lub jego części, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, gruntu albo prawa wieczystego użytkowania gruntu pod budowę budynku mieszkalnego, lub na nabycie wynikających z przydziału spółdzielni mieszkaniowej: prawa do jednorodzinnego domu mieszkalnego, prawa do lokalu mieszkalnego w małym domu mieszkalnym oraz na budowę, rozbudowę albo remont lub modernizację własnego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego.

W myśl art. 28 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r., dochodu ze sprzedaży lub zamiany nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami z innych źródeł.

Podatek od dochodu, o którym mowa w ust. 1, ustala się w formie ryczałtu w wysokości 10% uzyskanego przychodu. Podatek ten jest płatny bez wezwania w terminie 14 dni od dnia dokonania sprzedaży na rachunek urzędu skarbowego właściwego według miejsca zamieszkania podatnika, chyba że podatnik w tym samym terminie złoży oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprzedaży wyda na cele określone w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) (art. 28 ust. 2 tejże ustawy).

Zwolnienie, o którym mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zwolnieniem z mocy prawa i przysługuje podatnikowi bez decyzyjnej ingerencji organów podatkowych, jeżeli spełni on określone przepisami warunki. Warunkiem tym jest wydatkowanie przychodu z odpłatnego zbycia, przed upływem terminu dwuletniego, na cele mieszkaniowe. Spełnienie tego warunku uprawnia do skorzystania ze zwolnienia podatkowego.

W tym przypadku nie będzie miał zastosowania przepis art. 70 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do 2002 r., zgodnie z którym bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu od dnia nabycia prawa do ulgi podatkowej do dnia wygaśnięcia tego uprawnienia.

Z analizy powyższych regulacji wynika zatem, iż termin płatności zobowiązania z tytułu zryczałtowanego podatku dochodowego z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych upływa w 14 dniu od dnia dokonania odpłatnego zbycia. Z końcem roku kalendarzowego, w którym upłynął ten termin, rozpoczyna swój bieg 5-letni okres przedawnienia w tym podatku i jest niezależny od złożenia oświadczenia o przeznaczeniu uzyskanego przychodu na cele warunkujące zwolnienie podatkowe.

Zatem zobowiązanie podatkowe, którego termin płatności przypadał na 2002 rok, uległ przedawnieniu w dniu 31 grudnia 2007 r.

Dlatego też brak jest podstaw do żądania przez urząd skarbowy przedłożenia dokumentów potwierdzających wydatkowanie kwoty uzyskanej ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na własne cele mieszkaniowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.