ILPB1/415-944/09-3/AMN - Rodzaj ksiąg podatkowych prowadzonych w związku z pozarolniczą działalnością gospodarczą.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2009 r. (data wpływu 2 września 2009 r.), uzupełnionym w dniu 17 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rodzaju ksiąg podatkowych prowadzonych w związku z pozarolniczą działalnością gospodarczą - jest prawidłowe.

W dniu 2 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rodzaju ksiąg podatkowych prowadzonych w związku z pozarolniczą działalnością gospodarczą.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem Królestwa Danii. Na terenie Polski posiada ośrodek interesów osobistych. Ponadto w związku z zamiarem rozpoczęcia od dnia 1 września 2009 r. prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, miał będzie miejsce również ośrodek interesów gospodarczych pytającego. Wnioskodawca został w Polsce zameldowany na pobyt czasowy na okres 3 miesięcy i zamierza w dalszym ciągu tu zamieszkiwać i wnioskować o przedłużenie zameldowania. Wnioskodawca wystąpił do właściwego miejscowo wojewody o przyznanie prawa pobytu na terytorium Polski w związku z zamiarem prowadzenia tu działalności gospodarczej i konieczności osobistego i ciągłego nadzoru nad tą działalnością, w związku z sytuacją osobistą.

Wnioskodawca wykonywał będzie działalność gospodarczą jako osoba fizyczna na podstawie dokonanego w dniu 5 sierpnia 2008 r. wpisu do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta. Przedsiębiorca otrzymał też numer statystyczny REGON.

Wnioskodawca spełnia przesłanki przewidziane w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z treścią tego przepisu za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Dla realizacji zasady nieograniczonego obowiązku podatkowego i opodatkowania dochodów osiąganych na terytorium Polski, Wnioskodawca zamierza uzyskiwane w Polsce dochody opodatkować na zasadach określonych w art. 30c ust. 1 do 6 u.p.d.o.f.

Jednocześnie Wnioskodawca zamierza prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, w oparciu o przepis art. 24a ust. 1 u.p.d.o.f. i na jej podstawie ustalać dochód lub stratę.

Zaznaczyć należy, że Wnioskodawca w kraju obywatelstwa nie uzyskuje żadnych dochodów i w nim nie przebywa. Wskazać też trzeba, iż Wnioskodawca w 2009 r. osiąga dochody ze źródła położonego na terenie Republiki Federalnej Niemiec.

Wnioskodawca nie ma zamiaru na terenie Polski uzyskiwać innych dochodów niż związane z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą.

W sprawie będącej przedmiotem zapytania nie zachodzi też potrzeba badania zagadnienia pod kątem stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z państwem Królestwo Danii, ani z krajem położenia innych źródeł przychodów/dochodów - Republika Federalna Niemiec.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z treścią art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), a to w związku z art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1059 z późn. zm.), a to w związku z art. 10, art. 12, art. 43 i pośrednio art. 49 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Wnioskodawca może prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów w celu ustalenia przychodów i kosztów prowadzonej działalności i w celu ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w sposób określony w art. 30c u.p.d.o.f.

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca jest obywatelem Danii. Miejsce zamieszkania, ośrodek interesów osobistych (interesów życiowych) pytającego od dnia 1 września 2009 r. w związku z rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej znajdują się w Polsce. Od dnia 1 maja 2004 r. Rzeczpospolita Polska w związku z wejściem w życie Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską - dalej TWE - stała się jej państwem członkowskim. Zgodnie z treścią art. 87 ust. 1 Konstytucji, źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Nadto, jak stanowi norma prawa zawarta w art. 91 ust. 1-3 Konstytucji, ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami. Z chwilą ratyfikowania Traktatu dotyczącego przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, akt ten stanowi nie tylko element krajowego systemu prawa, ale tworzy ramy w jakich należy dokonywać wykładni prawa. W tym świetle zawarta w art. 7 Konstytucji norma prawna, zgodnie z którą organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa nabiera szerszego kształtu i jednocześnie nakłada na wszystkie organy państwa, w tym organy podatkowe, obowiązek stosowania prawa i dokonywania jego wykładni nie tylko w oparciu o przepisy ustaw krajowych, ale w razie wystąpienia kolizji między normami prawa krajowego i wspólnotowego do pominięcia przepisu wewnętrznego.

W stanowisku wydanym w sprawie prejudycjalnej C-314/08 Filipiak przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu, Komisja Europejska przypomniała, że zasada pierwszeństwa czy nadrzędności prawa wspólnotowego zobowiązuje organy administracyjne oraz sądy państwa członkowskiego do niestosowania w konkretnym przypadku normy prawa krajowego, jeżeli pozostaje ona w sprzeczności z normami prawa wspólnotowego (teza 68). Traktat Ustanawiający Wspólnotę Europejską - dalej TWE w art. 10 stanowi, iż Państwa Członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki ogólne lub szczególne w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z niniejszego Traktatu lub z działań instytucji Wspólnoty. Ułatwiają one Wspólnocie wypełnianie jej zadań. Powstrzymują się one od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów niniejszego Traktatu, z kolei z art. 12 wynika jednoznacznie, że w zakresie zastosowania niniejszego Traktatu i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych, które on przewiduje, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową.

Przepis art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) - dalej u.p.d.o.f., definiuje krąg podmiotów zobowiązanych do prowadzenia ksiąg podatkowych i określa jakie to są konkretnie księgi. Z przepisu wynika, że osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą uzyskujące z niej przychody mają obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów albo ksiąg rachunkowych. Z tym, że księgi rachunkowe bezwzględnie w myśl przepisów prawa podatkowego musi założyć i prowadzić ta osoba prowadząca działalność gospodarczą, która uzyskuje przychody wymienione w art. 14 u.p.d.o.f. o ile jej przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w EURO w przepisach o rachunkowości. Konstrukcja przepisu wyraźnie wskazuje, że chodzi o przychody z działalności gospodarczej, którą w myśl treści przepisu art. 5a pkt 6 lit a)-c) jest działalność zarobkowa wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa, polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, oraz polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Fakultatywnie wyboru prowadzonych ksiąg może dokonać osoba, która nie spełnia warunku wielkości obrotów z przepisu art. 24a ust. 4, lecz chce je prowadzić i odpowiednio powiadomi o tym naczelnika urzędu skarbowego. Przepisy ustawy podatkowej nie kreują innych niż w tym przepisie zdefiniowanych warunków kształtujących obowiązek podatnika. Tymczasem przepis art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) stanowi, iż jej przepisy, stosuje się, z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Polski osób zagranicznych, oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Ustawa o rachunkowości nakłada obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych na wszystkie osoby zagraniczne oraz wielkość osiągniętych przez nie przychodów. Bez znaczenia jest tu także, czy osoba zagraniczna będąca osobą fizyczną jest obywatelem jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej i czy jej obroty uzasadniałyby w ogóle zakładanie i prowadzenie tych ksiąg gdyby miała obywatelstwo polskie. Niezrozumiałe jest zróżnicowanie osób zagranicznych, będących osobami fizycznymi mającymi obywatelstwo jednego z państw członkowskich UE lub tworzącymi w Polsce spółki osobowe z przedsiębiorcami działającymi w taki sam sposób posiadającymi obywatelstwo polskie, według kryterium obywatelstwa. Ponadto zauważyć należy, że ustawa odnosząc się do definicji osoby zagranicznej odsyła do przepisów innego aktu prawnego, jakim jest ustawa o swobodzie działalności gospodarczej. Z treści przepisu art. 5 pkt 2 lit. a)-c) tego przepisu dowiadujemy się z kolei, że osobą zagraniczną jest: osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego, osoba prawną z siedzibą za granicą lub jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadająca zdolność prawną, z siedzibą za granicą. Warto szczególnie zwrócić uwagę na zmianę wprowadzoną przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz. 888) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 20 września 2008 r. Mianowicie poprzez skreślenie w tym przepisie w odniesieniu do osób fizycznych słów "mającą miejsce zamieszkania za granicą" istotnie został zmieniony krąg odbiorców normy art. 5 pkt 2 lit a) ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Oznaczałoby to, że każda osoba fizyczna, o ile nie posiada obywatelstwa polskiego, jest uznawana za osobę zagraniczną, a w konsekwencji musi zgodnie z tym przepisem od dnia wejścia zmiany w życie prowadzić księgi rachunkowe. Już sam fakt zobowiązania każdej osoby fizycznej prowadzącej w Polsce działalność gospodarczą, lecz posiadającej inne niż polskie obywatelstwo, do założenia i prowadzenia ksiąg rachunkowych, bez względu na rozmiar tej działalności wydaje się być błędny. Nadto kryterium obywatelstwa zgodnie z normą art. 12 TWE wprost stanowi, iż zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową.

W żaden racjonalny sposób nie wydaje się możliwe, aby taką wyraźnie dyskryminującą obywatela państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej konstrukcję normy prawnej art. 5 pkt 2 lit. a) u.s.d.g. uzasadnić, to jeszcze w świetle przepisów art. 10, art. 43 i pośrednio art. 49 TWE nie wydaje się możliwe aby można było ją stosować. Zgodnie z przepisem art. 10 TWE Państwa Członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki ogólne lub szczególne w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z niniejszego Traktatu lub z działań instytucji Wspólnoty. Ułatwiają one Wspólnocie wypełnianie jej zadań. Powstrzymują się one od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów niniejszego Traktatu. Różnicowanie ze względu na obywatelstwo narusza rażąco zasady Wspólnoty Europejskiej. Niedopuszczalne jest w tym stanie rzeczy nierówne traktowanie osób chcących prowadzić działalność gospodarczą na własny rachunek - art. 43. Również niedopuszczalna jest w świetle norm prawa wspólnotowego dyskryminacja pośrednia polegająca na uniemożliwieniu korzystania z określonych usług przez obywatela państwa członkowskiego innego niż państwo, w którym wykonywana jest działalność gospodarcza, które dostępne są dla obywateli państwa, w którym wykonywana jest działalność, a jedynym kryterium rozróżniającym jest obywatelstwo - art. 49 TWE. W tym świetle nałożenie obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych na osobę zagraniczną - obywatela innego państwa należącego do UE uniemożliwia takie samo korzystanie z usług w zakresie obsługi podatkowej i księgowej jak jest to możliwe dla osób mających obywatelstwo polskie. W tym stanie Wnioskodawca wyrażając swoje stanowisko uważa, że w jego przypadku normy art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości w zw. z art. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o swobodzie działalności gospodarczej należy pominąć, gdyż sprzeciwiają się zasadzie równego traktowania i swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług wyrażonych w art. 10, art. 12, art. 43 i pośrednio w art. 49 TWE.

Zatem Wnioskodawca z chwilą rozpoczęcia prowadzenia działalności gospodarczej może tak jak obywatel Polski swobodnie dokonać wyboru co do prowadzonych ksiąg podatkowych i może dla celów swojej działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce stosować podatkową księgę przychodów i rozchodów do czasu osiągnięcia przychodów wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000,00 EURO.

W tożsamym stanie faktycznym w dniu 24 marca 2009 r. wydana została już interpretacja prawa podatkowego przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach pod sygnaturą IBPBI/1/415-1034/08/BK. Zawarte w tej interpretacji stanowisko jest zgodne z przedstawionym w niniejszym wniosku. Wnioskodawca podziela zawarte w tej interpretacji stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, który wyjaśnił, iż: "Jeżeli zatem wnioskodawca jest obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą na terytorium Polski, to zobowiązany będzie do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro - zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości".

W tym stanie rzeczy słuszne jest stanowisko Wnioskodawcy, który rozpoczynając działalność gospodarczą w Polsce uważa, ze może od pierwszego dnia tej działalności prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, na podstawie której będzie ustalał przychód, koszty i dochód lub stratę z tej działalności, a ewentualnie z chwilą przekroczenia przychodów stanowiących równowartość w złotych 1.200.00,00 EURO dopiero będzie zobowiązany do założenia i prowadzenia ksiąg rachunkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Odrębnymi przepisami, do których odsyła ww. przepis art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 2 ust. 1 pkt 2 i 6 ww. ustawy, przepisy ustawy o rachunkowości, stosuje się z zastrzeżeniem ust. 3, do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:

Z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy o rachunkowości, ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia zagranicznej osoby fizycznej należy w sprawie stosować definicję zawartą w art. 5 pkt 2 lit. a) ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.), zgodnie z którym za osobę zagraniczną uważa się osobę fizyczną, nieposiadającą obywatelstwa polskiego.

Mając powyższe na względzie, Wnioskodawca jako osoba fizyczna, nieposiadająca obywatelstwa polskiego, zobowiązany jest do prowadzenia ksiąg rachunkowych, według zasad określonych w ww. ustawie o rachunkowości.

Odstępstwo od ww. zasady dotyczy jedynie obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 10 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską: "Państwa Członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki ogólne lub szczególne w celu zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z niniejszego Traktatu lub z działań instytucji Wspólnoty. Ułatwiają one Wspólnocie wypełnianie jej zadań.

Powstrzymują się one od podejmowania wszelkich środków, które mogłyby zagrozić urzeczywistnieniu celów niniejszego Traktatu".

Stosownie do treści art. 12 i 43 ww. Traktatu: "W zakresie zastosowania niniejszego Traktatu i bez uszczerbku dla postanowień szczególnych, które on przewiduje, zakazana jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową. Rada stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251, może przyjąć wszelkie przepisy w celu zakazania takiej dyskryminacji. (...) Ograniczenia swobody przedsiębiorczości obywateli jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego są zakazane w ramach poniższych postanowień. Zakaz ten obejmuje również ograniczenia w tworzeniu agencji, oddziałów lub filii przez obywateli danego państwa członkowskiego, ustanowionych na terytorium innego państwa członkowskiego. Z zastrzeżeniem postanowień rozdziału dotyczącego kapitału, swoboda przedsiębiorczości obejmuje podejmowanie i wykonywanie działalności prowadzonej na własny rachunek, jak również zakładanie i zarządzanie przedsiębiorstwami, a zwłaszcza spółkami w rozumieniu artykułu 48 akapit drugi, na warunkach określonych przez ustawodawstwo Państwa przyjmującego dla własnych obywateli".

Z wyrażonej w art. 43 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską zasady swobody przedsiębiorczości i zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego nad prawem krajowym wynika, że:

Stosownie do treści art. 49 ww. Traktatu: "W ramach poniższych postanowień ograniczenia w swobodnym świadczeniu usług wewnątrz Wspólnoty są zakazane w odniesieniu do obywateli Państw Członkowskich mających swe przedsiębiorstwo w państwie Wspólnoty innym niż Państwo odbiorcy świadczenia.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, może rozszerzyć korzyści wynikające z postanowień niniejszego rozdziału na obywateli państwa trzeciego świadczących usługi i mających swe przedsiębiorstwa wewnątrz Wspólnoty".

Ponadto w swoich orzeczeniach Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że postanowienia Traktatu i bezpośrednio obowiązujące akty prawne wydane przez instytucje wspólnotowe po ich wejściu w życie nie tylko automatycznie wyłączają stosowanie jakichkolwiek sprzecznych z nimi aktów prawa krajowego, ale również wykluczają przyjęcie przez parlament państwa członkowskiego nowych ustaw, które byłyby niezgodne z przepisami prawa wspólnotowego. Ponadto Trybunał wskazał, że przepisy prawa wspólnotowego są bezpośrednim źródłem praw i obowiązków, dla tych wszystkich do których się odnoszą, tj. dla państw członkowskich oraz podmiotów prywatnych będących stronami stosunków prawnych na podstawie prawa wspólnotowego.

Reasumując, należy stwierdzić, że państwa członkowskie są zobligowane do przestrzegania prawa wspólnotowego.

Ponadto przepis art. 13 ust. 1 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej stanowi, iż osoby zagraniczne z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, które mogą korzystać ze swobody przedsiębiorczości na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, mogą podejmować i wykonywać działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy.

W świetle powyższych przepisów, mając na uwadze zasadę równego traktowania obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej - osoby fizyczne (będące obywatelami tych państw) nieposiadające obywatelstwa polskiego powinny być traktowane tak jak obywatele polscy, w związku z czym zastosowanie do nich znajduje art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości, w świetle którego, osoby te są zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro.

Zatem w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca będący obywatelem Danii jest osobą zagraniczną i jako osoba zagraniczna z państwa członkowskiego Unii Europejskiej ma prawo prowadzić działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak przedsiębiorcy polscy, tj. zobowiązany będzie do prowadzenia ksiąg rachunkowych dopiero po osiągnięciu, za poprzedni rok obrotowy, przychodów netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wynoszących co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro - zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o rachunkowości.

Reasumując zgodnie z treścią art. 24a ust. 1 ustawy, w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości, a to w związku z art. 5 pkt 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a to w związku z art. 10, art. 12, art. 43 i pośrednio art. 49 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Wnioskodawca może prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów w celu ustalenia przychodów i kosztów prowadzonej działalności w celu ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym w sposób określony w art. 30c u.p.d.o.f.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.