ILPB1/415-912/13-2/AMN - Ustalenie kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku sprzedaży wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2013 r. (data wpływu 12 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

* wartości kwoty roszczenia głównego - jest prawidłowe,

* odsetek naliczonych do dnia podpisania umowy - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca dysponuje szeregiem wierzytelności od podmiotów trzecich. Wierzytelności te składają się z należności głównej oraz należnych odsetek. Obecnie Wnioskodawca rozważa dokonanie (jednej lub wielu) cesji tych wierzytelności (roszczenia głównego oraz odsetek) na podmiot trzeci za wynagrodzeniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dokonania zbycia wierzytelności Wnioskodawca będzie mógł rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu wartość zbywanej wierzytelności, tj. zarówno wartość kwoty roszczenia głównego jak i odsetki naliczone do dnia podpisania umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodu z tytułu sprzedaży przedmiotowych wierzytelności #8722; praw majątkowych #8722; jest ich nominalna wartość, tj. wartość kwot głównych udzielonych pożyczek wraz z naliczonymi do dnia sprzedaży odsetkami, ale nie wyższa niż wartość ceny wynikającej z umowy sprzedaży wierzytelności.

Wnioskodawca w celu uzyskania przychodu ze sprzedaży wierzytelności uszczupli swój majątek o łączną wartość przysługujących wierzytelności (tekst jedn.: kwot głównych pożyczek oraz naliczonych do dnia sprzedaży odsetek), w konsekwencji czego nominalna wartość sprzedawanych wierzytelności, będzie stanowiła dla Wnioskodawcy koszt uzyskania tego przychodu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 została zarachowana jako przychód należny.

Wnioskodawca na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności sprzeda swoje prawo dochodzenia omawianych wierzytelności w wysokości wymienionej w umowie, na którą składają się wierzytelności główne i uboczne wynikające z umów pożyczek. Należy zatem uznać, że w wyniku sprzedaży dojdzie do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy zarówno w wysokości odpowiadającej wartości wierzytelności głównych i ubocznych (odsetek).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży wierzytelności w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

* wartości kwoty roszczenia głównego - uznaje się za prawidłowe,

* odsetek naliczonych do dnia podpisania umowy - uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów. A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 została zarachowana jako przychód należny.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca rozważa dokonanie cesji wierzytelności (roszczenia głównego oraz odsetek) na podmiot trzeci za wynagrodzeniem.

W związku z powyższym należy wskazać, że w przypadku dokonania zbycia wierzytelności Wnioskodawca będzie mógł rozpoznać jako koszt uzyskania przychodu wartość roszczenia głównego (bez odsetek). Nie można natomiast zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, w którym stwierdza, że kosztem uzyskania przychodu będzie wartość kwot głównych udzielonych pożyczek wraz z naliczonymi do dnia sprzedaży odsetkami. Niewątpliwie kosztem uzyskania przychodu będzie wartość wierzytelności (kwota roszczenia głównego); jednakże nie można do kosztów uzyskania przychodu zaliczyć odsetek. W art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wyraźnie wskazał, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W tej definicji nie mieszczą się zatem odsetki przysługujące pożyczkodawcy w związku z pożyczką, ponieważ nie stanowią one poniesionych przez wierzyciela wydatków. Powstanie wierzytelności wiąże się bowiem z faktycznym pomniejszeniem majątku u wierzyciela. Nie będzie natomiast stanowiła kosztu uzyskania przychodu wartość naliczonych do dnia sprzedaży odsetek od tej wierzytelności, albowiem w tym przypadku nie wystąpił element poniesienia wydatku.

Reasumując, zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wartości kwoty głównej wierzytelności (bez odsetek za zwłokę), winno nastąpić maksymalnie do wysokości odpowiadającej uzyskanemu przychodowi ze zbycia wierzytelności.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że Wnioskodawca będący osobą fizyczną, we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jako rodzaj sprawy wskazał podatek dochodowy od osób fizycznych, a jako przepisy prawa podatkowego będące przedmiotem interpretacji indywidualnej wskazał art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w uzasadnieniu własnego stanowiska Zainteresowany powołał art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym tut. Organ wyjaśnia, że ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) nie zawiera przepisów określonych jako art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39, natomiast przepisy art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie mają w niniejszej sprawie zastosowania. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisami tożsamymi do przepisów art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są przepisy art. 22 ust. 1 oraz art. 23 ust. 1 pkt 34.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.