ILPB1/415-905/10-6/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2010 r. (data wpływu 9 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 4 października 2010 r. oraz 21 i 26 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z najmu:

* w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów odsetek od zaciągniętego kredytu oraz innych opłat związanych z kredytem, momentu ich poniesienia oraz kursu euro - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej metody ustalenia wysokości kosztu - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z najmu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 września 2010 r. znak ILPB1/415-905/10-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 23 września 2010 r., a w dniu 4 października 2010 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 30 września 2010 r.), uzupełnienia wpłynęły również w dniach 21 i 26 października 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu xx kwietnia 2010 r. nabyła wraz z siostrą spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, znajdującego się w zasobach Spółdzielni. Udziały w tym prawie zostały określone po 50% na każdą z kupujących.

Mieszkanie zaspokaja potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawczyni od czerwca 2010 r..

Jednocześnie część mieszkania została wynajęta już w miesiącu maju 2010 r.. Jako metodę opodatkowania najmu podatniczka wybrała zasady ogólne. Poinformowała w formie pisemnej Naczelnika Urzędu Skarbowego właściwego wg ówczesnego miejsca zamieszkania o zamiarze osiągania dochodów z najmu oraz wybranej metodzie ich opodatkowania.

Wnioskodawczyni wraz z siostrą od początku zamierzały przeznaczyć część nieruchomości na wynajem. Wrocław jako miasto studenckie oraz duży ośrodek gospodarczy cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem, lokale mieszkalne do wynajęcia w XXX są bardzo poszukiwane. 3-pokojowa nieruchomość została wybrana ze względu na możliwość podnajmu pozostałych pomieszczeń po zaspokojeniu potrzeby mieszkalnej Wnioskodawczyni.

Mieszkanie o dużo mniejszej powierzchni oraz liczbie pokoi w pełni zaspokoiłaby potrzeby Wnioskodawczyni, ale nie umożliwiłoby osiągnięcia dochodów z najmu. W związku z drugim celem zakupu, osiąganiu dochodów z najmu, zwiększył się koszt zakupu nieruchomości. Jednym ze źródeł finansowania był kredyt hipoteczny. Wnioskodawczyni wraz z siostrą odpowiadają solidarnie za zobowiązania powstałe z tytułu kredytu i spłacają go również solidarnie.

Kredyt hipoteczny jest waloryzowany kursem euro, jest spłacany w euro. Kwota raty kredytu jest automatycznie potrącana z rachunku walutowego Wnioskodawczyni, prowadzonego przez Bank. Dodatkowo Wnioskodawczyni wraz z siostrą ponoszą inne opłaty związane z kredytem: ubezpieczenie pomostowe opłacane w postaci wyższych odsetek do czasu uprawomocnienia się wpisu do księgi wieczystej hipoteki na rzecz banku (ubezpieczenie podwyższało o 1 p.p oprocentowanie kredytu do dnia xx lipca 2010 r.), ubezpieczenie XXX, ubezpieczenie mieszkania z przekazaniem praw z ubezpieczenia na rzecz Banku oraz ubezpieczenie niskiego wkładu własnego. Dodatkowe koszty kredytu są opłacane w złotych.

Dowodem poniesienia tych wydatków są potwierdzenia bankowe wygenerowane w systemie transakcyjnym Banku w dowolnym dniu dla rat kredytu w euro oraz wyciągi bankowe przesyłane przez Bank w formie elektronicznej, wystawiane zazwyczaj na początku miesiąca następnego po okresie, którego dotyczą - dla pozostałych kosztów.

W przypadku Wnioskodawczyni, ponoszone przez nią wydatki na obsługę kredytu hipotecznego służą jednocześnie realizacji potrzeb mieszkaniowych jak również osiąganiu dochodów z podnajmu części nieruchomości. W związku z tą sytuacją, istotne jest wyliczenie wydatków przypadających na realizację potrzeb mieszkaniowych i wydatków przypadających na osiąganie przychodów z najmu. Siostra Wnioskodawczyni mieszka poza granicami kraju. Nieruchomość nie zaspokaja w żaden sposób jej potrzeb mieszkaniowych, służy wyłącznie jako źródło dochodów z najmu.

Zainteresowana przyjęła, że rozgraniczenie wydatków związanych z osiągnięciem przychodów z najmu od wydatków związanych z prywatnymi potrzebami powinno być ściśle związane z liczbą osób, które z tej nieruchomości korzystają nieodpłatnie (Wnioskodawczyni) i odpłatnie (najemcy), po uwzględnieniu w pierwszej kolejności podziału spłaty kredytu i kosztów kredytu solidarnie przez Wnioskodawczynię i jej siostrę (po 50%).

Nie jest bowiem możliwe wyliczenie części nieruchomości przypadającej na najem, ze względu na fakt wspólnego korzystania z większości mieszkania zarówno przez Wnioskodawczynię jak i najemców.

W uzupełnieniu podano, iż Wnioskodawczyni wynajmuje lokal jako osoba prywatna. Przychody z najmu nie były i nie są rozliczane w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej. Nieruchomość nie stanowi środka trwałego i nie jest amortyzowana żadną z metod przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 32 ustawy wyłącza z kosztów podatkowych wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). Ustawa o podatku dochodowym zezwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu zapłaconych odsetek od kredytów, pod warunkiem związku zaciągniętego kredytu z osiąganymi przychodami. Zaciągnięty kredyt hipoteczny umożliwił Wnioskodawczyni i jej siostrze osiąganie przychodów z najmu, w związku z czym część zapłaconych odsetek od kredytu hipotecznego i innych kosztów kredytu, który finansował zakup, może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów z najmu. Jednocześnie w związku z potrzebami mieszkaniowymi Wnioskodawczyni, część odsetek przypadająca na ich realizację nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z najmu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna zastosować do przeliczenia na złote polskie kosztów wyrażonych w euro kurs średni ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, zgodnie z art. 22 ust. 1.

Wnioskodawczyni uważa, że dowodem poniesienia wydatków opisanych w niniejszym wniosku są potwierdzenia bankowe wygenerowane w systemie transakcyjnym Banku (większość można wygenerować w dowolnym dniu wybranym przez Wnioskodawczynię). Art. 23 ust. 1 pkt 32 nie zabrania zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odsetek pod kredytów, jeżeli zostaną opłacone.

Wnioskodawczyni powinna zaliczyć część odsetek i innych kosztów kredytu w dacie ich opłacenia, zgodnie z bankowymi potwierdzeniami opłat zawierającymi informację o dniu rzeczywistego poniesienia wydatku (opłaceniu raty kapitałowo-odsetkowej oraz składek na ubezpieczenia).

Zainteresowana podaje, iż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera reguły określającej, w jaki sposób koszty ponoszone w związku z jednoczesnym osiąganiem przychodu podlegającego opodatkowaniu jak i realizacji potrzeb prywatnych, które nie przynoszą żadnych przychodów opodatkowanych bądź nie. Nie jest również możliwe ustalenie jaka część powierzchni nieruchomości służy osiąganiu przychodu z najmu, ponieważ w ramach najmu najemcy korzystają także z części wspólnej nieruchomości (piwnica, korytarze, przedpokój, kuchnia, łazienka, toaleta). Zasada opisana w art. 22 ust. 3 nie ma również zastosowania w tym przypadku, ponieważ Wnioskodawczyni nie osiąga dochodów z tytułu realizacji potrzeb prywatnych.

Do ustalenia wysokości wydatku przypadającego na potrzeby prywatne i osiąganie przychodów z najmu, Wnioskodawczyni zastosowała więc liczbę osób, które z tej nieruchomości korzystają nieodpłatnie (Wnioskodawczyni) i odpłatnie (najemcy), 50% kosztów przypadających na Wnioskodawczynię z tytułu zapłaty kosztów kredytu podzieliła więc następnie na liczbę osób, które korzystającą z mieszkania (od miesiąca czerwca do chwili obecnej - dwie, Wnioskodawczyni oraz jeden najemca). W ocenie Wnioskodawczyni jest to czytelna metoda, właściwa do ustalenia wysokości kosztu w sytuacji, kiedy przepisy ustawy nie wskazują bezpośrednio innej metody.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów z najmu uznaje się w części dotyczącej:

* możliwości zaliczenia do kosztów odsetek od zaciągniętego kredytu oraz innych opłat związanych z kredytem, momentu ich poniesienia oraz kursu euro - za prawidłowe,

* metody ustalenia wysokości kosztu - za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), źródłem przychodu jest m.in. najem, jako odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu. Zgodnie bowiem z tym przepisem źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek przyczynowo-skutkowy z osiąganymi przychodami czyli musi wykazać, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

* pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),

* pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.

Natomiast z treści art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 wynika, że nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodu naliczone, lecz niezapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) oraz odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Przytoczone wyżej przepisy art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a), pkt 32 i 33 nie wykluczają możliwości zaliczenia odsetek od kredytu do kosztów uzyskania przychodów.

Sformułowanie "koszty poniesione" wskazuje na czas dokonany, co oznacza, iż chodzi tu o taki stan, w którym nastąpiło obciążenie kosztem nie tylko w sensie ewidencyjnym, ale w znaczeniu realnym, a więc w faktycznym poniesieniu wydatku. Koszt poniesiony to koszt faktycznie zrealizowany - wydatek w znaczeniu kasowym. Zatem wydatek można zaliczyć do kosztów podatkowych w momencie dokonania zapłaty. Istotny jest moment poniesienia kosztu, czyli dzień zapłaty za fakturę, rachunek.

Zatem wydatki poniesione na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego, który to lokal przeznaczony został pod wynajem, jako związane z uzyskiwanym przez Wnioskodawczynię przychodem z najmu mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania tego przychodu w momencie poniesienia, tj. zapłaty. Podobnie z pozostałymi kosztami dotyczącymi tego kredytu.

W celu wyliczenia kosztu uzyskania przychodu z najmu wyrażonego w euro Wnioskodawczyni powinna zastosować kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu - zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 powołanej ustawy - zdanie drugie, tj. zapłaty.

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Oznacza to, że określenia wysokości przychodu z najmu zaliczanego do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc najmu niestanowiącego pozarolniczej działalności gospodarczej, należy dokonywać w oparciu o postanowienia ww. art. 11 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości, która jest wynajmowana - 50% współwłasności.

Kwestią do rozstrzygnięcia jest prawidłowość zastosowanej metody ustalenia wysokości kosztu związana z liczbą osób zamieszkałych w danej nieruchomości, polegającą na przyjęciu przez Zainteresowaną liczby osób, które z tej nieruchomości korzystają nieodpłatnie (Wnioskodawczyni) i odpłatnie (najemcy), 50% kosztów przypadających na Wnioskodawczynię z tytułu zapłaty kosztów kredytu, podzielona następnie na liczbę osób, które korzystającą z mieszkania (od miesiąca czerwca do chwili obecnej - dwie, Wnioskodawczyni oraz jeden najemca).

W myśl art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztami uzyskania przychodu dla wynajmującego będą wydatki ponoszone w związku z uzyskiwanymi przychodami z najmu; nie będą stanowiły natomiast kosztów uzyskania przychodu wydatki, do ponoszenia których, są zobowiązani najemcy, jeżeli tak wynika z treści zawartych umów najmu.

Odnośnie sposobu rozliczenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu wynajmowania nieruchomości będącej współwłasnością stwierdza się co następuje.

W myśl art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe.

Powyższa zasada ma zastosowanie odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów (art. 8 ust. 2 cytowanej ustawy).

Jednocześnie zgodnie z definicją współwłasności wyrażoną w art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wspólna własność rzeczy ma miejsce wtedy, gdy prawo własności tej samej rzeczy przysługuje więcej niż jednej osobie. Ponadto według zasady zawartej w art. 207 ustawy - Kodeks cywilny pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną. Wymienione wyżej przepisy nakazują zatem podatnikom określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do ich praw w udziale zysku ze współwłasności, wspólnego przedsięwzięcia, posiadania lub użytkowania rzeczy lub praw majątkowych. Jeżeli zatem nieruchomość stanowiąca wspólną własność jest wynajmowana i uzyskiwane są przychody z tego tytułu, to każdy ze współwłaścicieli powinien określać przychody i koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do posiadanego udziału we współwłasności w oparciu o dokumenty potwierdzające stosunki własnościowe między współwłaścicielami a następnie dokonać samodzielnego opodatkowania osiągniętego dochodu z tego źródła.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawczyni w celu wyliczenia przypadających na nią kosztów uzyskania przychodów z najmu przyjęła zasadę podziału tych kosztów między siebie i drugą współwłaścicielkę (siostrę) solidarnie po 50%, następnie przypadające na swoją część koszty (połowa) podzieliła przez liczbę osób, które z nieruchomości mieszkalnej korzystają nieodpłatnie (Wnioskodawczyni) i odpłatnie (najemcy).

Nie jest jednak możliwym obliczenie ilości powierzchni mieszkania używanej przez najemcę. Ponadto sposób przedstawiony przez Wnioskodawczynię nie jest prawidłowy.

Wnioskodawczyni winna w celu wyliczenia przypadających na nią kosztów uzyskania przychodów z najmu przyjąć zasadę podziału tych kosztów między siebie i drugą współwłaścicielkę, nie dzieląc ich przez liczbę osób, które z nieruchomości mieszkalnej korzystają. Zainteresowana bowiem do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wydatki związane z kredytem zaciągniętym na zakup lokalu mieszkalnego, ale tylko w takiej części, w jakiej dotyczą one najmu. Zatem poniesione koszty należy podzielić proporcjonalnie do części lokalu wykorzystywanej w celach najmu (również części wspólne), nie uwzględniając przy tym pomieszczenia zajmowanego przez Zainteresowaną na cele prywatne, a następnie podzielić je według procentowego udziału Wnioskodawczyni we własności lokalu.

Z uwagi na to, że wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych został złożony przez jedną ze współwłaścicielek nieruchomości zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla drugiej współwłaścicielki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47. ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.