ILPB1/415-887/12-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2012 r. (wg daty wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 11 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. jest podmiotem należącym do szwajcarskiej Grupy x, prowadzącym działalność w zakresie produkcji płyt i wyrobów drewnopodobnych.

W związku z prowadzoną działalnością, Wnioskodawca przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. przedstawicielom handlowym, operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki, personelowi z działu produkcji odpowiedzialnemu za utrzymanie ruchu zakładu oraz osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych, wykonującym obowiązki w trybie zadaniowym. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy (siedzibą Spółki).

Biorąc po uwagę konieczność zapewnienia stałej gotowości do użytkowania samochodów służbowych przez pracowników w celach służbowych (dyspozycyjność) oraz ze względu na ponoszoną przez pracowników odpowiedzialność za powierzone mienie (w tym obowiązek należytego zabezpieczenia powierzonych samochodów służbowych przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem), pracownicy zobowiązani zostali do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

W związku z powyższym pracownicy Spółki wykonują przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonania danego zadania służbowego (którym w danym dniu może być siedziba spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy, w związku z przejazdami pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, powstanie po stronie pracowników przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. W konsekwencji, Wnioskodawca - jako płatnik podatku PIT - nie powinien uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy. Poniżej Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia swoje stanowisko w sprawie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej powyżej regulacji, istotne jest rozstrzygnięcie, czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania zadań służbowych mają charakter prywatny, czy są związane z wykonywaniem czynności służbowych (znajdujących się w zakresie obowiązków pracowniczych).

Wnioskodawca podnosi, iż o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest m.in.:

Ad a)

W pierwszej kolejności Wnioskodawca wskazuje, że zapewnienie stałej dyspozycyjności pracowników - realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania - uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy. W szczególności, w przypadku poszczególnych grup pracowników wystąpiły następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania:

* skrócenie czasu dojazdów przedstawicieli handlowych do klientów (biorąc pod uwagę, że ok. 99% znajduje się w odległości większej niż 100 km od siedziby Spółki),

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności personelu produkcyjnego, odpowiedzialnego za zabezpieczenie nieprzerwanej działalności zakładu (w razie awarii od pracowników wymagane jest dotarcie do zakładu produkcyjnego w jak najkrótszym czasie niezależnie od pory dnia/nocy),

* zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych, wykonujących swoje obowiązki w trybie zadaniowym.

Reasumując, parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników - a nie w siedzibie Spółki - wpływa w ocenie Wnioskodawcy na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników.

Ad b)

W następnej kolejności Spółka uzasadnia, że obowiązek parkowania/garażowania powierzonych samochodów w miejscu zamieszkania stanowi konkretyzację ogólnych uregulowań prawa pracy, odnoszących się do zasad użytkowania i dbania o mienie pracodawcy.

Zgodnie z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.; dalej - Kodeks pracy), pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu. Natomiast zgodnie z § 3 ww. przepisu, "od odpowiedzialności określonej w § 1 i 2, pracownik może się uwolnić, jeżeli wykaże, że szkoda powstała z przyczyn od niego niezależnych, a w szczególności wskutek niezapewnienia przez pracodawcę warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia".

Z powołanych powyżej przepisów Kodeksu pracy wynika ciążący na każdym pracodawcy obowiązek zapewnienia warunków umożliwiających zabezpieczenie powierzonego mienia przez pracownika. W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników obowiązku parkowania/garażowania samochodów służbowych w bezpośredniej okolicy miejsca zamieszkania, w sposób istotny wpływa na możliwość zabezpieczenia powierzonych samochodów służbowych przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym. W konsekwencji należy uznać, że okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem), nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 25 czerwca 2012 r. nr IPTPB1/415-263/12-2/KO,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 19 czerwca 2012 r. nr IPPB4/415-319/12-2/JK2,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 12 stycznia 2012 r. nr ILPB1/415-1173/11-2/TW,

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 22 grudnia 2011 r. nr IBPBII/1/415-840/11/BD.

Wnioskodawca końcowo podnosi, iż mimo, że interpretacje indywidualne wydawane w sprawach innych podatników w analogicznych/podobnych stanach faktycznych nie są wiążące dla organu będącego adresatem niniejszego wniosku i nie stanowią źródła prawa, Wnioskodawca w pełni podziela argumentację w nich zawartą, co stanowi istotną przesłankę formułowania stanowiska w sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.