ILPB1/415-86/07-4/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2007 r. (data wpływu do tut. organu 13 września 2007 r.), uzupełnionym w dniu 23 listopada 2007 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

* w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe,

* w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2007 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań-Winogrady wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Pismem z dnia 31 sierpnia 2007 r. nr DG/412-981/07 Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań-Winogrady - działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa - przekazał wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu. Pismo wraz z wnioskiem wpłynęło do tut. organu w dniu 13 września 2007 r.

Pismem z dnia 20 listopada 2007 r. nr ILPB/415-59/07-2/AMN Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia tego wniosku o przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w kwestii metodyki dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Na uzupełnienie wniosku upoważniony organ wyznaczył Wnioskodawcy siedmiodniowy termin od dnia doręczenia wezwania.

W wezwaniu poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 22 listopada 2007 r. (data wpływu 23 listopada 2007 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca określił, że jest właścicielem domu jednorodzinnego, rozbudowanego w latach 1993-1996. W rozbudowanej części nieruchomości, na pierwszym piętrze oraz poddaszu prowadzi wynajem pokoi, natomiast na parterze wynajmował garaże. Wnioskodawca wyjaśnił, iż dokonuje amortyzacji środka trwałego w części stanowiącej piętro i poddasze nieruchomości przyjmując wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tej części budynku i kwoty 988 zł. natomiast nie dokonuje żadnej amortyzacji środka trwałego w wynajmowanej wcześniej, rozbudowanej części, stanowiącej parter budynku. Wnioskodawca wskazał, iż od lipca 2007 r. remontuje garaże w celu ich wynajmowania jako pokoje. Wnioskodawca podał, że prace związane z zamianą garaży na pokoje wykonuje na podstawie prawa budowlanego w oparciu o pozwolenie na budowę, projekt i odbiory techniczne, co jest niezbędne przy zgłoszeniu do użytkowania jako pomieszczenia mieszkalne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo odliczyć wydatki poniesione na remont, jako koszty uzyskania przychodu i stosować odpisy amortyzacyjne środka trwałego stanowiące iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej budynku i kwoty 988 zł, bądź też stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% od nowo ustalonej wartości początkowej środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy wszelkie wydatki poniesione w związku ze zmianą przeznaczenia funkcjonalnego garaży na pokoje stanowią koszty uzyskania przychodów, ponieważ nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych od części nieruchomości stanowiącej parter budynku. Wnioskodawca uważa, że zmieniając zakres świadczonych usług wynajmu garaży na wynajem pokoi zwiększył swoje przychody, zaś przebudowa jest związana z remontem.

Jednocześnie Wnioskodawca uważa, że może stosować odpisy amortyzacyjne środka trwałego stanowiące iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej budynku i kwoty 988 zł.

I.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z definicją remontu określoną w przepisie art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) remontem są roboty budowlane wykonywane w istniejącym obiekcie budowlanym polegające na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiące bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu jest zatem przywrócenie pierwotnego stanu technicznego, nie zmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i wynikające z tej eksploatacji. Są to więc wszystkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny danego środka trwałego oraz pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji, niezwiększające jego wartości użytkowej, przy czym pojęcie to nie obejmuje zwykłych zabiegów konserwacyjnych.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cytowanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 tejże ustawy powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Środek trwały uznaje się za ulepszony (art. 22g ust. 17 ww. ustawy), gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Według utrwalonego orzecznictwa z ulepszeniem mamy do czynienia, gdy następuje:

Różnica pomiędzy remontem a ulepszeniem polega na tym, że remont przywraca jedynie pierwotną wartość użytkową (nawet przy użyciu nowocześniejszych materiałów i technologii), zaś ulepszenie zwiększa tę wartość.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż poczynione przez Wnioskodawcę prace związane z funkcjonalnym przystosowaniem garaży na pokoje nie są remontem, lecz adaptacją, tj. przystosowaniem (przerobieniem) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony, bądź nadaniem mu nowych cech użytkowych. W związku z powyższym nie ma podstaw do bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu poniesionych wydatków związanych z adaptacją garaży na pokoje.

II

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Problematyka amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do zapisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z treścią art. 22g ust. 10 ww. ustawy podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Biorąc więc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz cytowane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca może dokonać odpisów amortyzacyjnych środka trwałego według metody uproszczonej wyrażonej w iloczynie metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej budynku lub lokalu i kwoty 988 zł.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.