ILPB1/415-853/11-4/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2011 r. (data wpływu 4 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 7 października 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 września 2011 r., znak ILPB1/415-853/11-2/IM, ILPP1/443-946/11-2/NS, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 września 2011 r., a w dniu 7 października 2011 r. wniosek uzupełniono o brakujące informacje (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 października 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z działalnością gospodarczą w zakresie produkcji energii elektrycznej Wnioskodawca wydzierżawił na podstawie pisemnej umowy stopień wodny na rzece. Miesięczny czynsz najmu stanowi równowartość określonej w umowie ilości energii elektrycznej wyprodukowanej w elektrowni wodnej Wnioskodawcy.

Wydzierżawiający wystawiał faktury na podstawie cen energii stosowanych przez miejscowy zakład energetyczny (obecnie 0,36 zł za 1 Kwh).

Producenci energii z elektrowni wodnych uzyskują przy jej sprzedaży cenę 0,195 zł za 1 Kwh-jest to cena regulowana ustalana corocznie przez Prezesa Urzędu regulacji Energetyki.

W związku z tym, że czynsz wynikający z faktur był nienależny, niemalże dwukrotnie wyższy od ustalonego w umowie Zainteresowany zwracał Wydzierżawiającemu otrzymywane faktury z żądaniem ich korekty.

Wydzierżawiający nigdy nie dokonał korekt faktur, nie anulował ich i nie wystawiał nowych - z poprawnie ustalonym czynszem.

Okoliczność, że czynsz był ustalany błędnie, niezgodnie z umową i że to Wnioskodawca miał rację w zakresie stawki czynszu jaka winna stanowić podstawę ustalania czynszu, została potwierdzona w postępowaniu sądowym.

Przez cały okres w jakim wystawiane były błędne faktury Zainteresowany płacił Wydzierżawiającemu przelewem jedynie kwoty jakie faktycznie winien otrzymywać tytułem czynszu (wg. stawki 0,195 zł za 1 Kwh) wraz z podatkiem VAT naliczonym od tej kwoty.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż działalność gospodarcza jest prowadzona w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Zainteresowany nie dysponuje dowodem księgowym w postaci faktury wystawionej przez Wydzierżawiającego. Jak wyjaśnił we wniosku - w związku z błędnym naliczaniem czynszu w fakturach - Wnioskodawca zwracał je bez księgowania, z żądaniem wystawienia poprawnego dokumentu księgowego.

Zainteresowany wyjaśnia dodatkowo, że z Wydzierżawiającym ma pisemną umowę. Czynsz dzierżawny nie jest określony w stałej kwocie, a każdorazowo uzależniony od wartości sprzedanej energii jest więc wartością zmienną. Wnioskodawca nie tworzył wewnętrznych dowodów księgowych celem udokumentowania wydatków na czynsz. Posiada natomiast dowody w postaci potwierdzenia przelewu na rachunek Wydzierżawiającego czynszu jaki każdorazowo ustalał w prawidłowej wysokości wynikającej z zapisów umowy dzierżawy. Ten czynsz przelewany Wydzierżawiającemu, był czynszem brutto zawierającym podatek od towarów i usług.

W związku z tym, że faktury VAT były odsyłane, a Wydzierżawiający nigdy nie dokonał ich korekty ani też nie wystawił poprawnego (z właściwą stawką czynszu) dowodu księgowego - nie miał możliwości odliczenia podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku braku faktury VAT, a wobec istnienia pisemnej umowy i dowodu przelewu prawidłowo ustalonego czynszu, w koszty uzyskania przychodu należy księgować kwotę brutto czynszu i podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa sposobu dokumentowania poniesionych wydatków, odsyłając w tym zakresie do odrębnych przepisów.

Przepis art. 24a ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy.

Natomiast art. 24a ust. 7 tej ustawy zawiera delegację dla Ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia - w drodze rozporządzenia, sposobu prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, szczegółowych warunków, jakim powinna odpowiadać ta księga, aby stanowiła dowód pozwalający na określenie zobowiązań podatkowych, oraz szczegółowy zakres obowiązków związanych z jej prowadzeniem, a także terminy zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu księgi.

Podstawą zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów mogą być wyłącznie dowody księgowe spełniające warunki określone w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

Zgodnie z postanowieniami § 12 ust. 3 powołanego rozporządzenia, dowodami księgowymi są:

W myśl § 13 ww. rozporządzenia, za dowody księgowe uważa się również:

Ponadto zgodnie z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia na udokumentowanie zapisów w księdze dotyczących niektórych kosztów (wydatków) mogą być sporządzane dowody wewnętrzne zaopatrzone w datę i podpisy osób, które bezpośrednio dokonały wydatków, określające przy zakupie nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach - przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu (wydatku).

Dowody wewnętrzne należą do dowodów własnych wystawionych przez podatnika w celu zaewidencjonowania operacji gospodarczej nieudokumentowanej innym dowodem.

Dowody wewnętrzne mogą dotyczyć wyłącznie zdarzeń gospodarczych wymienionych w § 14 ust. 2 cytowanego rozporządzenia, a więc:

nbspnbspnbsp8a. opłaty skarbowej uiszczanej znakami tej opłaty do dnia 31 grudnia 2008 r.;

Cytowane powyżej przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zawierają zamknięty katalog dokumentów stanowiących podstawę do ujęcia wydatków w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji energii elektrycznej w oparciu o księgę przychodów i rozchodów. Na podstawie pisemnej umowy wydzierżawił stopień wodny na rzece, a miesięczny czynsz najmu stanowi równowartość określonej w umowie ilości energii elektrycznej wyprodukowanej w elektrowni wodnej Wnioskodawcy. Zainteresowany nie posiada dowodu księgowego w postaci faktury wystawionej przez Wydzierżawiającego, nie posiada też dowodów wewnętrznych dokumentujących wydatki na czynsz. Posiada natomiast umowę i dowody w postaci potwierdzenia przelewu na rachunek Wydzierżawiającego czynszu jaki każdorazowo ustala i przelewa Wydzierżawiającemu.

Wnioskodawca otrzymał od Wydzierżawiającego faktury, jednakże w związku z tym, że czynsz wynikający z nich był niemalże dwukrotnie wyższy od ustalonego w umowie zwrócił Wydzierżawiającemu faktury z żądaniem korekt. Wydzierżawiający nigdy nie dokonał korekt faktur, nie anulował ich i nie wystawił nowych.

Mając na uwadze powyższe uregulowania prawne, stwierdzić należy, że dokumentem będącym podstawą do ujęcia operacji gospodarczych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów powinna być - co do zasady - faktura, bądź rachunek, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Podstawą zapisów w księdze mogą być również inne dowody księgowe, jednakże pod warunkiem spełnienia wszystkich wymogów zawartych w § 13 i § 14 tego rozporządzenia. W przypadku wypełnienia warunków zawartych w ww. przepisach, dowód księgowy stanowi podstawę do zaksięgowania zakupu towarów handlowych.

Zwrot wystawianych faktur i nie otrzymanie korekt powoduje, iż Wnioskodawca nie posiada dowodu księgowego spełniającego wymogi przewidziane w rozporządzeniu w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów zatem nie może stanowić podstawy zapisu kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Reasumując, w związku z opisaną wyżej sytuacją, z uwagi na brak faktur VAT Wnioskodawca nie może księgować w kosztach uzyskania przychodu kwot zapłaconego Wydzierżawiającemu czynszu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ wskazuje, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem w terminie późniejszym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.