ILPB1/415-847/13-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2013 r. (data wpływu 23 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami oraz pośrednictwa w zakresie sprzedaży nieruchomości.

Wnioskodawca zamierza kupić konie w celach promocji swojej firmy poprzez sport jeździecki i środowisko jeździeckie. Wnioskodawca z wykształcenia jest Technikiem Hodowli Koni, studiował Zootechnikę, obecnie pełni honorową funkcję Sekretarza (...), udziela się w kwestiach związanych z hodowlą i promocją koni sportowych i sportu jeździeckiego, pisze artykuły do gazet.

Tego roku Wnioskodawca zaangażował się w organizację wystawy hodowlanej pt. "Święto Konia", w której to imprezie uczestniczyło ponad 50 koni oraz prawie 3.000 osób. Firma Wnioskodawcy uczestniczyła w imprezie jako sponsor, zyskała dzięki temu kilku wpływowych klientów.

Wnioskodawca jest zatem osobą znającą dobrze środowisko jeździeckie, prawa nim rządzące, dzięki udzielaniu się w tym środowisku poznaje wielu zamożnych potencjalnych klientów, posiadających duże finanse jak również liczne nieruchomości. Dlatego też Wnioskodawca pragnie dotrzeć to tej "obiecującej" grupy odbiorców swoich usług poprzez kulisy hodowli i sportu jeździeckiego.

W tym celu Zainteresowany zamierza zakupić kilka koni z potencjałem sportowym, mających predyspozycje do startów w zawodach jeździeckich, które swoją nazwą i wynikami będą promowały firmę Wnioskodawcy. Zwyczajowo do imienia konia dodaje się drugi człon z nazwą firmy, np. jednym z mistrzów Polski był koń imieniem "x", sponsorowany przez firmę Volkswagen zyskał nazwę "x i pod taką nazwą startował we wszystkich konkursach. Przykładów tego typu promocji firmy jest wiele.

Drugą możliwością promowania firmy, jest reklama na sprzęcie jeździeckim: ubiorze jeźdźca, konia, przyczepie do przewozu koni itp. W ten sposób firma ma szansę na zdobycie wielu strategicznych klientów. Tym samym taka promocja staje się bezpośrednim narzędziem do zwiększania przychodów firmy z tyt. prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno koszt zakupu koni, wyposażenia koni jak i koszty utrzymania koni.

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl przepisów art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wnioskodawca uważa, że przedmiotowe koszty wykazują pośredni związek z osiąganym przychodem. Wobec tego, że nie znajdują się w katalogu art. 23, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów z tytułu działalności gospodarczej.

Wydatki te mają na celu zaznaczenie obecności firmy na rynku ze szczególnym postawieniem na środowisko ludzi zamożnych, zatem wiążą się z reklamą. Dlatego zdaniem Wnioskodawcy zarówno koszt zakupu konia, wyposażenia konia jak i pozostałe wydatki związane z utrzymaniem konia należy zaliczać do kosztów zyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

O tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, decyduje podmiot prowadzący tę działalność, lecz należy zauważyć, że nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodu i jako taki podlegać odliczeniu od postawy opodatkowania. Takimi kosztami bowiem nie mogą być - co do zasady - wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że w celu dotarcia do "obiecującej" grupy odbiorców swoich usług poprzez kulisy hodowli i sportu jeździeckiego zamierza zakupić kilka koni z potencjałem sportowym, mających predyspozycje do startów w zawodach jeździeckich, które swoją nazwą i wynikami będą promowały firmę Wnioskodawcy.

W świetle powyższego, konieczne jest rozstrzygnięcie czy przedmiotowe wydatki spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ww. ustawy, w którym to artykule ustawodawca dokonał enumeratywnego wyliczenia wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, nawet jeśli są ponoszone w celu uzyskania przychodów (zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów).

W szczególności należy rozstrzygnąć, czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę stanowią wydatki związane z reklamą i promocją Wnioskodawcy.

W przypadku reklamy i promocji brak jest w przepisach podatkowych legalnej definicji tych pojęć.

Według Słownika języka polskiego pod red. M. Szymczaka (wyd. PWN z 1996 r., tom III, s. 37), reklamą jest "rozpowszechnianie informacji o towarach ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie czegoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia, itp.) służące temu celowi". Chodzi więc o zachwalanie produktów, usług czy towarów danego producenta lub sprzedawcy, skłonienie ludzi do ich nabywania.

Innymi słowy, reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Z kolei promocja, oznacza działania zmierzające do zwiększenia popularności jakiegoś produktu (usługi) lub przedsięwzięcia. Pod pojęciem promocji kryje się więc ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji i obietnic. Promocja stanowi także formę zachęty, skłaniającą do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzającą przychylną opinię o firmie.

Jednocześnie należy podkreślić, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie - z punktu widzenia podatnika - posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy - po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji - uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów, bądź jego zabezpieczeniem.

Zdaniem tut. Organu wydatek poniesiony na zakup koni i ich utrzymanie, nie posiada takowego związku, który w sposób bezsporny bądź choćby prawdopodobny wskazywałby na jego związek z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wnioskodawca wskazał, że pełni honorowo funkcję Sekretarza Terenowego Koła Hodowców Koni, udziela się w kwestiach związanych z hodowlą i promocją koni sportowych oraz sportu jeździeckiego, zna środowisko jeździeckie i udziela się w nim. Natomiast działalność gospodarcza, którą Zainteresowany prowadzi, dotyczy obrotu nieruchomościami oraz pośrednictwa w zakresie sprzedaży nieruchomości. Zakup i posiadanie koni z potencjałem sportowym, mających predyspozycje do startów w zawodach jeździeckich, nie znajduje więc powiązania z zakresem prowadzonej działalności gospodarczej, wskazuje raczej na wydatek odnoszący się do realizacji prywatnych zainteresowań Wnioskodawcy.

Jednocześnie trudno przyjąć za argument - uzasadniający możliwość uznania wydatków za zakup i utrzymanie koni za koszt uzyskania przychodów, że posiadanie koni jest wydatkiem niezbędnym do tego, aby dotrzeć do grona potencjalnych klientów. Wnioskodawca, jako osoba - co sam wskazał - udzielająca się w kwestiach hodowli koni sportowych i jeździectwa oraz pisząca artykuły do gazet, jest już zapewne osobą znaną w środowisku hodowców koni. Fakt posiadania konia z potencjałem startowym oraz jego udział w zawodach jeździeckich zapewne podkreśli udział Wnioskodawcy w środowisku hodowców koni sportowych, jednak - zdaniem tut. Organu - nie będzie miał związku z reklamą działalności gospodarczej prowadzonej przez Zainteresowanego.

Podsumowując, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na zakup koni, wyposażenia jak i koszty utrzymania koni nie mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.