ILPB1/415-845/13-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 17 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 oraz art. 14f § 1 i § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 6 września 2013 r. znak ILPB1/415-845/13-2/AG, ILPP5/443-150/13-2/KG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 9 września 2013 r., a w dniu 17 września 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 16 września 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni - x - wraz z mężem x posiadają wspólność majątkową, jednak każdy z nich prowadzi odrębną działalność gospodarczą. Małżonkowie są dwoma odrębnymi i niezależnymi przedsiębiorstwami, działającymi na różnych NIP-ach i REGON-ach.

Wnioskodawczyni potrzebowała wykonać inwestycję, polegającą na stworzeniu ścieżki dydaktycznej. Najbardziej korzystną ofertę przedstawiła firma małżonka, która specjalizuje się w branży ogólnobudowlanej. Wykonanie usługi Wnioskodawczyni zleciła małżonkowi. Po wykonaniu zlecenia przelano pieniądze.

Faktury zostały zaksięgowane w obu firmach i zostały wzięte pod uwagę przy naliczaniu podatków: VAT i dochodowego. Ceny były rynkowe. Na ww. inwestycję została podpisana umowa z ARiMR w ramach działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw.

W momencie złożenia wniosku o płatność, ARiMR z uwagi na posiadaną wspólność majątkową, powołała się na art. 4 ust. 8 Rozporządzenia Komisji (UE) nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r., który stanowi, że Wnioskodawczyni sztucznie stworzyła warunki wymagane do uzyskania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia. Sam przytoczony przez ARiMR artykuł nie mówi o wspólności majątkowej, jak również nie zabrania prowadzić interesów między małżonkami.

W uzupełnieniu wniosku wskazano co następuje.

Wnioskodawczyni - od (...) października 2011 r. prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEiDG w zakresie działalności wesołych miasteczek, parków rozrywki - PKD 93.21.Z oraz 93.29.Z. Firma Wnioskodawczyni opodatkowana jest wg skali podatkowej, Wnioskodawczyni prowadzi księgę przychodów i rozchodów, jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Małżonek Wnioskodawczyni również prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od roku 2007, obecnie specjalizuje się w usługach ogólnobudowlanych. Firma małżonka także opodatkowana jest wg skali podatkowej i prowadzi księgę przychodów i rozchodów, również jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W 2011 r. Wnioskodawczyni przystąpiła do realizacji inwestycji jaką było stworzenie ścieżki dydaktycznej z modelami owadów oraz wyposażenie placu zabaw w urządzenia rekreacyjne. W związku z planowaną inwestycją, Wnioskodawczyni podpisała umowę z ARiMR w ramach działania "Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw" o dofinansowanie ze środków unijnych. Od roku 2002 Wnioskodawczyni pozostaje z małżonkiem w związku małżeńskim i posiada wspólność majątkową. Przed przystąpieniem do inwestycji Wnioskodawczyni zawarła z małżonkiem umowę, na podstawie której dzierżawi część działki, na tym gruncie planowana była inwestycja. Małżonek Wnioskodawczyni otrzymał te grunty na podstawie umowy darowizny od rodziców, nie będąc jeszcze w związku. Takiej umowy dzierżawy domagała się również ARiMR, tłumacząc się, że to Wnioskodawczyni planuje inwestycję, natomiast właścicielem gruntu jest małżonek, mimo istnienia wspólnoty majątkowej.

W związku z planowaną inwestycją Wnioskodawczyni poprosiła kilka firm budowlanych o przesłanie oferty, w tym również firmę małżonka. Wszystkie oferty były oparte na dołączonym przedmiarze robót, więc wykonane zostały w oparciu o te same parametry techniczne. Najbardziej korzystną ofertę przedstawiła firma małżonka Wnioskodawczyni, w związku z czym, Wnioskodawczyni zleciła małżonkowi wykonanie części inwestycji.

Wszystkie prace były również ujęte w kosztorysie inwestorskim. Wszystkie ustalenia co do zakresu prac, terminów realizacji i płatności regulowała umowa zawarta pomiędzy zamawiającymi, czyli firmą Wnioskodawczyni a wykonawcą, czyli firmą małżonka. Rozliczenie nastąpiło przelewem na podstawie wystawionej faktury VAT.

W firmie Wnioskodawczyni księgowa wystawione faktury zakwalifikowała jako zakupy inwestycyjne i były one podstawą odliczenia podatku od towarów i usług. Stosowane ceny były cenami rynkowymi. W firmie małżonka natomiast ww. faktury stanowiły przychód z działalności gospodarczej i stanowiły podstawę do naliczenia podatku od towarów i usług. Obecnie inwestycja została zakończona. W marcu tego roku Wnioskodawczyni złożyła do ARiMR wniosek o płatność. Agencja odmówiła wypłaty dofinansowania, powołując się na art. 4 ust. 8 Rozporządzenia Komisji (UE) Nr 65/2011 z dnia 27 stycznia 2011 r., który stanowi, że Wnioskodawczyni sztucznie stworzyła warunki wymagane do uzyskania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia, tylko przez to, że posiada z małżonkiem wspólność majątkową. Agencja twierdzi dalej, że nie został poniesiony koszt.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Czy od wydatku - poniesionego na podstawie otrzymanej od firmy małżonka faktury za wykonanie części inwestycji, polegającej na budowie ścieżki dydaktycznej, zakwalifikowanego jako zakup inwestycyjny - po zakończeniu inwestycji można dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wliczać je w koszty uzyskania przychodu.

Pytanie wynika z uzupełnienia wniosku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, Zainteresowana stanowi z małżonkiem dwa różne przedsiębiorstwa, działające na dwóch różnych NIP-ach i REGON-ach. Każdy z małżonków musi pozyskiwać kontrahentów, by móc utrzymać się na rynku, czy to jest mąż, brat, czy obcy zleceniodawca, Wnioskodawczyni musi zdobywać pieniądze, by wywiązywać się z bieżących zobowiązań firmy. Wspólność majątkowa ma dopiero sens w momencie bankructwa jednej w firm.

W uzupełnieniu wniosku wskazano dodatkowo, że Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem samodzielnie zarządzają swoimi firmami, podejmują niezależne decyzje. Swoich klientów również pozyskują w sposób samodzielny, w wyniku prowadzonych indywidualnych negocjacji handlowych z kontrahentami. Współpraca pomiędzy firmą Wnioskodawczyni a firmą małżonka odbywa się na zasadach rynkowych. Główną przesłanką zaistnienia transakcji między firmą Wnioskodawczyni a firmą małżonka było przedstawienie najkorzystniejszej oferty na wykonanie części inwestycji.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wykonanie inwestycji przez firmę małżonka stanowi podstawę prowadzenia działalności gospodarczej, a przez to również osiągnięcia przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien łącznie spełniać warunki:

1. Pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Warunek ten został spełniony, ponieważ wykonana inwestycja służy do prowadzenia podstawowej działalności gospodarczej i do osiągania przychodów.

2. Nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wykonana inwestycja odbyła się na zasadzie umowy o współpracę między dwoma podmiotami gospodarczymi, prowadzącymi odrębne działalności gospodarcze. Warunek ten został również spełniony.

3. Być właściwie udokumentowany. Warunek ten również został spełniony, ponieważ za wykonaną usługę Wnioskodawczyni otrzymała fakturę. Wnioskodawczyni z małżonkiem jest podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku z powyższym na udokumentowanie transakcji muszą stosować faktury, wystawiając je zgodnie z zasadami.

Transakcje między firmami odzwierciedlają faktycznie wykonane usługi i mają charakter odpłatny. W przypadku gdy każdy z małżonków prowadzi odrębną działalność gospodarczą i w jej ramach wykonuje usługi na rzecz firmy małżonka, to wykonanie tych usług nie stanowi pracy własnej małżonka. Mamy wówczas do czynienia z dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi, każdy z małżonków jako odrębny przedsiębiorca będzie wykonywał usługi dla firmy drugiego małżonka i wystawiał faktury za wykonane usługi.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że po zakończonej inwestycji ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych i wliczać je w koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Powyższy przepis wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wartość własnej pracy podatnika, jego małżonka oraz małoletnich dzieci. Przy czym użyty w nim termin "wartość pracy" należy rozumieć jako wartość wszelkiego rodzaju pracy, niezależnie od tego, czy praca jest świadczona na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej (umowy zlecenia, umowy o dzieło), czy też bez podstawy prawnej (bezumownie).

W przypadku, gdy każdy z małżonków prowadzi odrębną działalność gospodarczą i w jej ramach wykonuje usługi na rzecz firmy małżonka, to wykonanie tych usług nie stanowi pracy własnej małżonka. Mamy tu bowiem do czynienia z dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi; każdy z małżonków jako odrębny przedsiębiorca będzie wykonywał usługi dla firmy drugiego małżonka i wystawiał faktury za wykonane usługi.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie działalności wesołych miasteczek i parków rozrywki. Natomiast małżonek Wnioskodawczyni prowadzi odrębną działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług ogólnobudowlanych. Firma małżonka wykonała na rzecz firmy Wnioskodawczyni część inwestycji, za którą firma Wnioskodawczyni wystawiła firmie małżonka fakturę VAT. Wykonanie ww. inwestycji dokonane zostało po cenach rynkowych, gdzie Wnioskodawczyni wybrała ofertę firmy małżonka spośród kilku konkurujących ofert. Wnioskodawczyni pozostaje z małżonkiem w związku małżeńskim i posiada wspólność majątkową.

Inwestycja została ukończona i Zainteresowana zamierza dokonywać od niej odpisów amortyzacyjnych.

Reasumując stwierdzić należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawczyni oraz małżonek Zainteresowanej prowadzą odrębnie różne działalności gospodarcze, a małżonek w ramach prowadzonej działalności wykonał inwestycję na rzecz firmy Wnioskodawczyni, to wykonanie tej inwestycji nie należy kwalifikować jako pracy własnej małżonka, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Są to bowiem usługi świadczone przez odrębny podmiot gospodarczy - odrębnego przedsiębiorcę. W takiej sytuacji wartość usługi świadczonej przez firmę małżonka na rzecz firmy prowadzonej przez Wnioskodawczynię będzie mogła stanowić dla Wnioskodawczyni koszty uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej wytworzonego środka trwałego, spełniającego definicję wynikającą z przytoczonego wcześniej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawczyni należy zatem uznać za słuszne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w zakresie problematyki dotyczącej podatku od towarów i usług wniosek został rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.