ILPB1/415-841/13-2/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca 18 lipca 1990 r. rozpoczął działalność pod nazwą Przedsiębiorstwo "A" wykonując usługi krawieckie. W roku 1998 zakupił nieruchomość stanowiącą budynek o pow. 1620 m² i przynależny do niej plac utwardzony o pow. 1450 m² 2 (położone na działce będącej w wieczystym użytkowaniu), w której do dnia dzisiejszego Wnioskodawca prowadzi usługi w zakresie hotelarstwa, gastronomii, usług kateringowych, szkoleniowych. Cała nieruchomość wprowadzona została jako środek trwały - do ewidencji środków trwałych oraz naliczane są od niej odpisy amortyzacyjne wg metody liniowej ze stawką 2,5%. Od roku 2011 w wyniku ogólnoświatowego kryzysu w branży odzieżowej i zalewu taniej odzieży z Chin, Zainteresowany zrezygnował z prowadzenia części działalności (krawiectwo). Zakupiona nieruchomość, w latach 2006-2009 została zmodernizowana i rozbudowana. Parking wokół hotelu pokryty jest betonowymi płytami ymbo oraz częściowo (760 m²) wylany asfaltem.

Z uwagi na długi okres eksploatacji - ponad 25 lat (ruch samochodów osobowych: gości hotelowych, gości restauracji, osób biorących udział w licznych szkoleniach, samochody dostawcze - zaopatrzenia towarów niezbędnych w wykonywaniu działalności, samochody pracowników, kontrahentów oraz liczne autobusy wycieczkowe) oraz w wyniku działań atmosferycznych, płyty betonowe i asfalt uległy zniszczeniu; popękały i wytworzyły się różnego rodzaju wyrwy, dziury i nierówności, które nie dość, że psują wizerunek hotelu i zniechęcają przejeżdżających do zatrzymania się w hotelu, to zagrażają także zdrowiu przebywających aktualnie gości hotelowych, kontrahentów i pracowników.

W związku z powyższym Wnioskodawca stwierdza, że niezbędny jest remont przynależnego do hotelu parkingu. Prace wykona wyspecjalizowana w tego typu pracach firma zewnętrzna w miesiącach czerwiec i lipiec 2013 r. Parking wyłożony zostanie betonową kostką brukową na istniejącym podkładzie z płyt i asfalcie. Szacunkowy koszt remontu - wymiany to około 80.000,00 zł netto. Z uwagi na duży koszt części remontu związanego z usunięciem popękanych płyt i asfaltu, zostaną one wyrównane i potraktowane jako warstwa podkładowa pod wyłożony bruk (szacowany koszt remontu wraz z usunięciem płyt i asfaltu, a następnie utwardzeniem podłoża i położeniem kostki byłby dużo wyższy).

W prowadzonej działalności Wnioskodawca wybrał formę opodatkowania uzyskiwanych dochodów podatkiem liniowym i prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną.

Opisane we wniosku działania, są zbieżne z treścią art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wpłyną na poprawę i zabezpieczenie źródła przychodów, ponadto w wyniku wykonanych prac zostanie przywrócony tylko pierwotny stan techniczny i użytkowy placu, jego funkcje pozostaną bez zmian.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z planowanymi pracami, poniesione sukcesywnie (w miesiącach czerwiec i lipiec 2013 r.) wydatki na remont placu, Wnioskodawca może zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opierając się na definicji pojęcia remont i mając na uwadze fakt, że pierwotne przeznaczenie środka trwałego nie ulegnie zmianie, a zostanie tylko przywrócony jego pierwotny stan techniczny i użytkowy, to poniesione nakłady dotyczące placu, na łączną kwotę 80.000,00 zł, stanowić mogą koszty bieżących remontów i mogą być ujęte w kosztach działalności firmy w momencie ich poniesienia.

Działania te będą miały na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego, gdyż w wyniku wieloletniej eksploatacji, plac całkowicie stracił swoje cechy użytkowe, a goście i klienci skarżą się, że plac jest niebezpieczny i będą zmuszeni do omijania hotelu. Dodatkowo w dobie dużej konkurencji i coraz wyższych wymagań konsumentów, tj. osób korzystających z hotelu i restauracji, a tym bardziej przebywających pierwszy raz gości oraz przyjezdnych, nieestetyczne otoczenie nie wpływa zachęcająco, a wręcz odpycha. Z uwagi na to, że prawo budowlane dopuszcza stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyte w stanie pierwotnym, Wnioskodawca uważa, że koszty związane ze zmianą płyt betonowych i asfaltu na kostkę brukową można zaliczyć bezpośrednio w koszty.

Opisane powyżej działania będą miały na celu zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów, a stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Treść art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Wydatki te zatem w momencie ich poniesienia nie stanowią bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast, zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, odpisy z tytułu zużycia ulepszonych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje użytych w niej pojęć przebudowa, adaptacja, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja.

Z ulepszeniem środków trwałych mamy do czynienia, gdy następuje ich:

* przebudowa, tj. zmiana (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,

* rozbudowa, tj. powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych, w szczególności budynków i budowli, linii technologicznych itp.,

* adaptacja, tj. przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony albo nadania mu nowych cech użytkowych,

* rekonstrukcja, tj. odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo składników majątkowych,

* modernizacja, tj. unowocześnienie środka trwałego.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest także definicji pojęcia remont. Remontem - zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) - jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Zgodnie z powyższą definicją, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego użytkowanego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, niezmieniające jego charakteru i funkcji, a następujące w trakcie eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji (zużycia) oraz niezwiększające jego wartości początkowej.

Przed zakwalifikowaniem określonych wydatków do inwestycji lub remontów należy każdorazowo w stosunku do konkretnego środka trwałego szczegółowo przeanalizować zakres rzeczowy wykonywanych robót, porównując je do stanu istniejącego na podstawie dokumentacji technicznej, a w przypadku wątpliwości co do prawidłowej kwalifikacji poniesionych wydatków oprzeć się na opinii biegłego do spraw budowlanych, który w oparciu o stosowną dokumentację i oględziny wypowie się co do charakteru poniesionych nakładów.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę informacje, a w szczególności wskazanie, że planowane prace będą remontem istniejącego obiektu należy stwierdzić, że wydatki które mają na celu przywrócenie pierwotnej zdolności użytkowej placu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Reasumując, w związku z planowanymi pracami, poniesione sukcesywnie (w miesiącach czerwiec i lipiec 2013 r.) wydatki na remont placu, Wnioskodawca może zaliczyć bezpośrednio w koszty uzyskania przychodu.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do zagadnienia związanego z zaliczeniem do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont placu w kontekście zadanego pytania i zaprezentowanego przez Wnioskodawcę stanowiska. Pojęcie "remont" należy do zakresu prawa budowlanego, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej prawidłowości zakwalifikowania odpowiednich wydatków do remontu nie leży w kompetencji organów podatkowych upoważnionych do wykonywania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowego zakwalifikowania określonych wydatków do inwestycji lub remontów.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.