ILPB1/415-836/13-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2013 r. (data wpływu 18 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

* jest prawidłowe - w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej przez Wnioskodawcę,

* jest prawidłowe - w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej przez drugiego komandytariusza.

W dniu 18 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej przez Wnioskodawcę, a także w zakresie skutków podatkowych wygaśnięcia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej przez drugiego komandytariusza.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest komandytariuszem spółki komandytowej (zwanej dalej Spółką). Pozostałymi wspólnikami Spółki są: inna osoba fizyczna, będąca również komandytariuszem oraz spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, będąca komplementariuszem Spółki.

Spółka nie posiada obecnie żadnych aktywów, natomiast jej jedynymi zobowiązaniami są zobowiązania z tytułu pożyczek udzielonych Spółce przez obu jej komandytariuszy (tekst jedn.: przez Wnioskodawcę oraz drugą osobę fizyczną). Zobowiązania Spółki wobec każdego komandytariusza są przy tym zobowiązaniami o równej wysokości.

W chwili obecnej wspólnicy Spółki zamierzają rozwiązać Spółkę. W tym celu zamierzają oni podjąć uchwałę o rozwiązaniu Spółki bez przeprowadzenia likwidacji, co jest zgodne z art. 67 § 1 k.s.h. oraz postanowieniami umowy Spółki. W umowie Spółki znajduje się bowiem postanowienie, iż "Rozwiązanie Spółki nie wymaga przeprowadzenia likwidacji, jeśli postanowią tak jednomyślnie wspólnicy Spółki. W uchwale wspólnicy powinni określić sposób podziału majątku Spółki i zakres spłaty przez każdego z nich zobowiązań obciążających Spółkę".

W planowanej uchwale w przedmiocie rozwiązania Spółki wspólnicy zamierzają określić w następujący sposób podział majątku Spółki i zakres spłaty przez każdego z nich zobowiązań obciążających Spółkę:

* Wnioskodawca zobowiązany zostanie do spłaty zobowiązania Spółki z tytułu udzielonej jej przez siebie pożyczki; nie otrzyma żadnych aktywów Spółki;

* drugi komandytariusz zobowiązany zostanie do spłaty zobowiązania Spółki z tytułu udzielonej jej przez siebie pożyczki; nie otrzyma żadnych aktywów Spółki;

* komplementariusz nie zostanie zobowiązany do spłaty żadnych zobowiązań obciążających Spółkę, ani nie otrzyma żadnych aktywów Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w zdarzeniu przyszłym przedstawionym powyżej, nałożenie uchwałą na Wnioskodawcę obowiązku zaspokojenia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej jej przez niego samego, będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy.

2. Czy w zdarzeniu przyszłym przedstawionym powyżej, brak nałożenia uchwałą na Wnioskodawcę obowiązku zaspokojenia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej jej przez drugiego komandytariusza, będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w zdarzeniu przyszłym przedstawionym powyżej, nałożenie na Wnioskodawcę obowiązku zaspokojenia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej jej przez niego samego, nie będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Powyższe stanowisko jest zasadne z uwagi na przedstawioną poniżej argumentację.

Zgodnie z art. 58 pkt 2 k.s.h. w zw. z art. 103 k.s.h. rozwiązanie spółki komandytowej może nastąpić na podstawie jednomyślnej uchwały wszystkich wspólników. Zgodnie natomiast z art. 67 § 1 k.s.h. w zw. z art. 103 k.s.h. likwidacja spółki komandytowej może nie być przeprowadzana, jeżeli wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

W niniejszym przypadku wspólnicy Spółki uzgodnili w umowie spółki inny sposób zakończenia działalności Spółki, wobec czego byli uprawnieni do podjęcia uchwały, w której określili zakres spłaty przez każdego z nich zobowiązań obciążających Spółkę w sposób wskazany w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym.

W następstwie podjęcia uchwały o rozwiązaniu Spółki, określającej sposób podziału majątku Spółki i zakres spłaty przez każdego z nich zobowiązań obciążających Spółkę, na Wnioskodawcę nałożony zostanie obowiązek spełnienia zobowiązania Spółki wobec samego siebie. Tym samym Wnioskodawca stanie się jednocześnie z tego samego stosunku prawnego wierzycielem i dłużnikiem. W konsekwencji, zobowiązanie Spółki wobec Wnioskodawcy z tytułu udzielonej przez niego pożyczki, w następstwie podjęcia przedmiotowej uchwały przestanie istnieć wobec zaniku niezbędnych elementów stosunku zobowiązaniowego - nie będzie bowiem dwóch stron, z których każda reprezentowałaby przeciwstawne interesy. Nie jest bowiem możliwe, aby ten sam podmiot prawa był dla siebie jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem.

Z treści art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f. wynika, że przychodem z działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. W przepisie tym ustawodawca używa w odniesieniu do wymienionych w nim kategorii przychodów m.in. terminu umorzone zobowiązania. Z uwagi jednak na to, iż ustawodawca nie zdefiniował w ustawie podatkowej pojęcia umorzenia należy posłużyć się definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1998, t. III, str. 557), zgodnie z którą "umorzenie" oznacza "zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania pieniężnego poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela lub spłatę stopniową długu." Skutkiem umorzenia jest zatem zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub w części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z przepisem art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa poprzez umorzenie, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Z treści powyższego przepisu wynika zatem, że jest to umowa dwustronna i wymaga akceptacji dłużnika. Umorzenie zatem nie następuje z mocy prawa, gdyż przybiera formę umowy konsensualnej pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem.

W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym nie dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania w wyniku jego umorzenia. Zobowiązanie przestanie istnieć w konsekwencji zbiegu uprawnień wierzyciela i obowiązków zobowiązanego w jednym podmiocie. Brak będzie zatem podstaw do zastosowania w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przepisu art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f., bowiem nie dojdzie tu do umorzenia zobowiązania. Tym samym wygaśnięcie zobowiązania w wyniku nałożenia na Wnioskodawcę obowiązku zaspokojenia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej jej przez niego samego, nie będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Ad. 2

W ocenie Wnioskodawcy w zdarzeniu przyszłym przedstawionym powyżej, brak nałożenia uchwałą na Wnioskodawcę obowiązku zaspokojenia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej jej przez drugiego komandytariusza, nie będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy.

Odwołując się do argumentacji przedstawionej na poparcie stanowiska zaprezentowanego do pytania nr 1, należy podkreślić, iż wspólnicy Spółki - z uwagi na przywołane już przepisy k.s.h. oraz postanowienia umowy spółki - są uprawnieni do podjęcia uchwały, w której określą zakres spłaty przez każdego z nich zobowiązań obciążających Spółkę w sposób wskazany w przedstawionym powyżej zdarzeniu przyszłym.

Określenie natomiast zakresu spłaty przez każdego ze wspólników zobowiązań obciążających Spółkę spowoduje, że na każdego z komandytariuszy nałożony zostanie obowiązek spełnienia zobowiązania Spółki wobec samego siebie. Tym samym każdy z komandytariuszy stanie się jednocześnie z tego samego stosunku prawnego wierzycielem i dłużnikiem. W konsekwencji, zatem zobowiązania Spółki wobec każdego z komandytariuszy z tytułu udzielonych przez nich pożyczek, w następstwie podjęcia przedmiotowej uchwały, przestaną istnieć, wobec zaniku niezbędnych elementów stosunku zobowiązaniowego - nie będzie bowiem dwóch stron, z których każda reprezentowałaby przeciwstawne interesy. Jak wskazano bowiem powyżej, nie jest możliwe, aby ten sam podmiot prawa był dla siebie jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem.

Również zatem w tym przypadku zastosowania nie znajdzie przepis art. 14 ust. 2 pkt 6 u.p.d.o.f., z którego wynika, że przychodem z działalności gospodarczej jest wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych kredytów (pożyczek), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. Z uwagi bowiem na fakt, iż każdy z komandytariuszy stanie się wierzycielem i dłużnikiem z tytułu udzielonej przez siebie pożyczki, oba zobowiązania przestaną istnieć w konsekwencji zbiegu uprawnień wierzyciela i obowiązków zobowiązanego w jednym podmiocie, a nie w wyniku umorzenia zobowiązania.

Skoro natomiast każde ze zobowiązań Spółki przestanie istnieć w konsekwencji zbiegu uprawnień wierzyciela i obowiązków zobowiązanego w jednym podmiocie, nie można przyjąć, że brak nałożenia uchwałą na Wnioskodawcę obowiązku zaspokojenia zobowiązania Spółki z tytułu pożyczki udzielonej jej przez drugiego komandytariusza, będzie skutkować powstaniem przychodu po stronie Wnioskodawcy, bowiem nie nastąpi umorzenie zobowiązań Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.