ILPB1/415-82/11-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2011 r. (data wpływu 20 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 20 stycznia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą związaną z doradztwem informatycznym oraz oprogramowaniami, opodatkowaną na zasadach ogólnych.

Siedziba firmy znajduje się w miejscu jego zamieszkania. Zainteresowany podpisał kontrakt na świadczenie usług związanych z działalnością ze Spółką z o.o., która znajduje się poza miejscem zamieszkania, a tym samym poza miejscem prowadzenia działalności gospodarczej. Wg kontraktu usługi będą świadczone na terytorium kraju, a w szczególności w siedzibie Spółki, czasami u klientów Spółki lub w siedzibie działalności gospodarczej Wnioskodawcy (praca zespołowa, indywidualna oraz wdrażanie oprogramowań).

Wykonywanie prac niezbędnych do realizacji kontraktu wiąże się z dłuższymi wyjazdami (4 - 5 dni w tygodniu) poza miejsce prowadzenia działalności, co pociąga za sobą m.in. ponoszenie zwiększonych kosztów związanych z wyżywieniem oraz noclegami.

Wnioskodawca wyjeżdża najczęściej w poniedziałek rano a wraca do domu w piątek wieczorem. Obecnie nocuje u znajomych.

Zainteresowany chce wynająć mieszkanie wspólnie z inną osoba fizyczną (prowadzącą podobną działalność gospodarczą jak on), aby nie dojeżdżać codziennie do xx lub wynajmować hotel. Opłata czynszu za wynajem mieszkania płatna po połowie. Wynajęcie mieszkania związane jest tylko z koniecznością bardzo częstego i wielogodzinnego pobytu w xx w celu wywiązania się z zawartego kontraktu powodującego bezpośrednie dostarczenie i zabezpieczenie źródła przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w koszty uzyskania przychodu można zaliczyć:

* diety z tytułu podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą w wysokości diet zgodnie z odrębnymi przepisami,

* opłatę czynszu (połowa ponoszonej opłaty) za wynajem mieszkania (dokumentem byłoby pisemne potwierdzenie przez właściciela mieszkania wysokości wniesionej opłaty czynszu wystawione na nazwisko Zainteresowanego).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 77 Kodeksu Pracy, wyjazdy poza miejsce prowadzenia działalności związane z prowadzeniem usług do realizacji kontraktu należy uznać jako podróże służbowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnych źródeł są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia dochodu.

Mając powyższe na uwadze, jeżeli podróże krajowe jakie odbywa Zainteresowany w związku z podpisanym kontraktem, a tym samym związane z prowadzoną działalnością, to diety można zaliczyć w koszty uzyskania przychodu w wysokości diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach. Wnioskodawca uważa również, że połowę czynszu za wynajem mieszkania można również zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, gdyż wiąże się to bezpośrednio z wyjazdami mającymi na celu osiągniecie przychodu jak również ma wpływ na zmniejszenie kosztów związanymi z codziennymi dojazdami lub wynajmowaniem hotelu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące krajowych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Jednocześnie art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Odrębnym przepisem, o którym mowa wyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.).

Z powołanego przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą. W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

W przepisach prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej nie zostało zdefiniowane. Definicja podróży służbowej pracownika została natomiast zawarta w art. 77^{5 §} 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem za podróż służbową uznaje się wykonywanie na podstawie polecenia pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy.

Podkreślić jednak należy odmienny charakter regulacji w przypadku pracownika i osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą. Pracownikowi cel podróży służbowej określa pracodawca w poleceniu odbycia podróży służbowej, natomiast w odniesieniu do przedsiębiorcy, istotnym kryterium dla uznania wyjazdu za podróż służbową winno być ustalenie czy wyjazd ma bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając powyższe na względzie, o ile podróże krajowe są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności można zaliczyć diety związane z tymi podróżami do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty czynszowej za wynajem mieszkania na cele prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej tut. organ stwierdza co następuje.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczność, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów obciąża podatnika.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki związane z najmem lokalu, wynajętego przez Wnioskodawcę w związku ze świadczonymi usługami dla polskiego kontrahenta, stosownie do postanowień art. 22 ust. 1 cyt. ustawy stanowią koszt uzyskania przychodu.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wykazał bowiem związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ww. wydatkami, a uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki powyższe jako niewskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostały przez ustawodawcę wyłączone z kosztów uzyskania przychodów.

Tak więc, Wnioskodawca może zaliczyć wydatki na wynajem mieszkania (połowa czynszu) do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, jednakże tylko w wysokości wydatków związanych z rzeczywistym korzystaniem z wynajętego mieszkania w związku z wykonywaniem w czasie pobytu w xx zadań służbowych. Jeżeli więc poniesione wydatki spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.