ILPB1/415-815/09-2/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2009 r. (data wpływu 27 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka cywilna prowadzi działalność w zakresie usług lekarskich oraz najmu gabinetów lekarskich i pomieszczeń przychodni, której wspólnicy są właścicielami. Od 10 stycznia 2002 r. spółka wynajmowała lokal użytkowy najemcy na prowadzenie działalności aptecznej. W 2008 r. najemca lokalu zaproponował wspólnikom spółki kupno od nich wynajmowanego lokalu.

Jednak w lipcu po dokonaniu wszystkich niezbędnych formalności (wyodrębnieniu lokalu, sporządzeniu mapek, konsultacji z prawnikiem oraz notariuszem) najemca wycofał się z transakcji. Spółka rozpoczęła poszukiwania innego przedsiębiorcy zainteresowanego kupnem lokalu na działalność apteczną. Początkowo wspólnicy spółki podjęli decyzję, iż przedmiotowy lokal zostanie sprzedany w styczniu 2009 r. tj. z chwilą wygaśnięcia umowy z dotychczasowym najemcą (umowa nie przewidywała wcześniejszego rozwiązania). Dotychczasowy najemca, gdy dowiedział się, że nie zostanie mu przedłużona umowa, w związku z planowaną sprzedażą, zamknął aptekę i zaczął dewastować lokal. Jednocześnie przedsiębiorca zainteresowany kupnem lokalu chciał, aby do transakcji sprzedaży doszło we wrześniu 2008 r. lub w październiku 2008 r., gdyż w sezonie jesiennym zyski apteki znacznie się zwiększają. Przedsiębiorca zastrzegł również, że w przypadku zdemolowania lokalu przez dotychczasowego najemcę zażąda ponownej wyceny lokalu, obniżenia uzgodnionej już ceny sprzedaży, a w przypadku dużych zniszczeń wycofa się z transakcji. Wobec powyższego wspólnicy spółki wypowiedzieli umowę dotychczasowemu najemcy w trybie natychmiastowym. W okresie od października 2008 r. do maja 2009 r. lokal został wynajęty nowemu przedsiębiorcy, który w umowie najmu zobowiązał się do kupna lokalu. Początkowo do transakcji miało dojść już w grudniu 2008 r. jednak ze względu na problemy z pozyskaniem kapitału, nowy najemca poprosił spółkę o czas do maja 2009 r. W maju 2009 r. lokal został sprzedany, a wspólnicy spółki zgodnie z interpretacją Izby Skarbowej odprowadzili podatek dochodowy. Poprzedni najemca założył sprawę w sądzie o odszkodowanie. Sąd oddalił powództwo, jednak najemca odwołał się i wygrał sprawę przed Sądem, który orzekł, iż podnajemcy przysługują roszczenia posesoryjne. Początkowo najemca zażądał od spółki kwoty 104 540,56 zł tytułem zwrotu poniesionych nakładów koniecznych - na które przedstawił faktury (najemca stwierdził, iż skoro w umowie najmu nie było zapisów regulujących kwestię pokrywania nakładów koniecznych na lokal, a w umowie był zapis, że w sprawach nieuregulowanych ma zastosowanie Kodeks cywilny, to zastosowanie ma art. 663 k.c., który nakazuje zwrot poniesionych nakładów koniecznych wynajmującemu) oraz kwotę 35 512,00 zł tytułem odszkodowania za brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej. Ostatecznie spółka podpisała z najemcą ugodę, w której zobowiązała się zapłacić na rzecz najemcy kwotę 88 160,44 zł (z czego 18 160,44 zł wpłaciła najemcy wcześniej tytułem zwrotu nakładów poniesionych na uzgodnione remonty konieczne). Pozostałą kwotę wpłaciła na konto najemcy w czerwcu 2009 r. i w lipcu 2009 r. Ugoda nie precyzowała które i w jakiej wysokości roszczenia zostały zawarte w należnej kwocie, najemca oświadczył jedynie, że kwota "wyczerpuje w całości jego roszczenia". Czy zapłacona kwota za remont konieczny na podstawie ugody sądowej stanowi koszt uzyskania przychodu. Zdaniem spółki tak.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy do kosztów uzyskania przychodów spółki, a tym samym do kosztów uzyskania przychodów poszczególnych wspólników (proporcjonalnie do udziałów) słusznie zaliczono wartość zapłaconych roszczeń najemcy.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wartość roszczenia najemcy zapłacona zgodnie z ugodą słusznie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów spółki, a co za tym idzie do kosztów uzyskania przychodów jej wspólników. Spółka naraziła się na wypłatę ewentualnego odszkodowania rozwiązując umowę przed terminem w celu osiągnięcia przychodu ze sprzedaży lokalu, który wielokrotnie przewyższał przychody osiągane z najmu. Istniało realne zagrożenie, że nowy przedsiębiorca nie będzie czekał na wygaśnięcie umowy lub że lokal zostanie zdewastowany. Mogłoby wówczas nie dojść do realizacji transakcji, jak również nie byłoby możliwości dalszego wynajmowania lokalu przed dokonaniem koniecznych napraw. Charakter odszkodowania nie spełnia warunków art. 23 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie jest to wydatek wykluczony z wydatków będących kosztami uzyskania przychodów. Wobec powyższego nie ulega wątpliwości, że zapłacone odszkodowanie w pełni spełnia definicję kosztu uzyskania przychodu zawartą w art. 22 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ww. ustawy określa negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego. Kosztem uzyskania przychodów nie są bowiem wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu powinien, w myśl powołanych przepisów spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż Spółka w wyniku podpisanej ugody z najemcą wypłaciła Mu kwotę tytułem zwrotu poniesionych przez Niego nakładów remontowych na lokal oraz odszkodowanie za brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w przedmiotowym lokalu. Istniało realne zagrożenie, że nowy najemca nie będzie czekał na wygaśnięcie umowy lub że lokal zostanie zdewastowany przez dotychczasowego najemcę. Mogłoby wówczas nie dojść do realizacji transakcji sprzedaży lokalu, jak również nie byłoby możliwości dalszego wynajmowania lokalu przed dokonaniem koniecznych napraw.

Katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, określony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje wykluczenia z kosztów uzyskania przychodów, wydatków związanych ze zwrotem poniesionych przez najemcę koniecznych wydatków remontowych w lokalu oraz wypłaconym odszkodowaniem za brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w przedmiotowym lokalu. A zatem w przypadku spełnienia pozostałych przesłanek mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż dokonane wydatki tytułem zwrotu najemcy, poniesionych przez Niego nakładów remontowych w przedmiotowym lokalu oraz wypłacone odszkodowanie za brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w ww. lokalu, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, gdyż zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Ponadto, w związku z tym, iż wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego został złożony przez jednego ze wspólników spółki cywilnej, zaznacza się, iż interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla pozostałych wspólników.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.