ILPB1/415-803/08-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu 3 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* przychodów podlegających opodatkowaniu z tytułu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej - jest prawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej środków trwałych - jest nieprawidłowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyposażenie - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* przychodów podlegających opodatkowaniu z tytułu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej,

* ustalenia wartości początkowej środków trwałych,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyposażenie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni podaje, że na podstawie umowy z dnia 21 lipca 2008 r. zawartej z Powiatowym Urzędem Pracy w Z (...) zostały przyznane Jej jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, jako osobie bezrobotnej, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Zgodnie z umową środki w kwocie 13.000 zł zostały przyznane za zakupy środków trwałych i wyposażenia do działalności jako pomoc publiczna przyznana na zasadach pomocy de minimis, która nie wymaga ratyfikacji Komisji Europejskiej i spełnia warunki określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.).

Wnioskodawczyni podaje, iż otrzymane środki wykorzystała na zakup środków trwałych, tj. zestawu komputerowego i samochodu osobowego o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł oraz wyposażenia w postaci niszczarki oraz urządzenia wielofunkcyjnego, których wartość nie przekracza 1.500 zł.

Wnioskodawczyni informuje, że otrzymane środki uznała za dotację i nie zaliczyła do przychodów podlegających opodatkowaniu, natomiast zakup majątku potraktowała dwojako:

* zestaw komputerowy wraz z oprogramowaniem ujęła w ewidencji środków trwałych i nie naliczyła odpisów amortyzacyjnych, bo w całości został sfinansowany z pomocy publicznej,

* samochód według wartości początkowej wynikającej z faktury zakupu i koszty rejestracji ujęła w ewidencji środków trwałych, lecz odpisów amortyzacyjnych Zainteresowana dokonała wyłącznie od tej części wartości pojazdu, która została sfinansowana ze środków własnych.

Wyposażenie którego wartość nie przekracza 1.500 zł. Wnioskodawczyni w całości ujęła do kosztów uzyskania przychodów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni, otrzymane środki pochodzą z pomocy publicznej, dlatego też nie powinny mieć wpływu na podstawę opodatkowania, a tym samym nie stanowią przychodów podatkowych.

Zainteresowana uważa również, że środki trwałe nabyte ze środków pomocowych powinny zostać ujęte w ewidencji środków trwałych tylko w wartości początkowej sfinansowanej ze środków własnych, a gdy różnica ta nie przekracza kwoty 3.500 zł może być jednorazowo zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie oddania środka trwałego do używania.

Wnioskodawczyni podaje, iż nabyte w ramach pomocy wyposażenie o wartości nie przekraczającej 1.500 zł może zostać w całości ujęte do kosztów uzyskania przychodów i nie trzeba go wpisywać do ewidencji wyposażenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

* przychodów podlegających opodatkowaniu z tytułu jednorazowych środków przyznanych bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej uznaje się za prawidłowe,

* ustalenia wartości początkowej środków trwałych uznaje się za nieprawidłowe,

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wyposażenie uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.).

Przepis ten stanowi m.in., że Starosta może ze środków Funduszu Pracy przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej. Szczegółowe warunki przyznawania tych środków zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu dokonywania refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej oraz form zabezpieczenia zwrotu otrzymanych środków (Dz. U. Nr 236, poz. 2002 z późn. zm.).

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów należy stwierdzić, iż otrzymane przez Wnioskodawczynię środki z Powiatowego Urzędu Pracy nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż korzystają ze zwolnienia na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 121 cytowanej ustawy. Zatem otrzymane środki nie podlegają ujęciu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W związku z powyższym w zakresie pytania pierwszego stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powołanego przepisu wynika, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych od tej części ich wartości, która została Wnioskodawczyni zwrócona w jakiejkolwiek formie, a zatem również poprzez dotację z Powiatowego Urzędu Pracy.

Z treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy wynika, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, za którą - zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy - uważa się, w przypadku nabycia w drodze kupna, cenę ich nabycia (...).

Zgodnie z art. 22n ust. 2 ww. ustawy podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zawierającej, z zastrzeżeniem ust. 3, co najmniej:

Reasumując środki trwałe należy ująć w ewidencji środków trwałych w pełnej kwocie, stanowiącej cenę nabycia.

W myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22 m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jednakże w przypadku, gdy część wydatków na nabycie środka trwałego została sfinansowana dotacją z Powiatowego Urzędu Pracy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów - zgodnie z ww. art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jedynie tę część wartości środka trwałego, która nie pochodzi z dotacji.

W związku z powyższym w zakresie pytania drugiego stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za nieprawidłowe.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jak i art. 23 ww. ustawy wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia, sfinansowane ze środków otrzymanych z Powiatowego Urzędu Pracy.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Warunkiem tego zaliczenia jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Powiatowego Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129.

Zgodnie z treścią art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W świetle powyższego wydatki poniesione na zakup składników majątku nie zaliczonych do środków trwałych, a więc stanowiących wyposażenie, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

W związku z powyższym w zakresie pytania trzeciego stanowisko Wnioskodawczyni uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.