ILPB1/415-790/11-3/TW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawca, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 17 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów w części dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego pracownikom wykonującym pracę tylko w siedzibie zakładu pracy (grupa I) - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów w części dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego pracownikom wykonującym całość bądź część obowiązków wynikających z tytułu umów o pracę poza siedzibą zakładu pracy (grupa II) oraz w zakresie opodatkowania przychodów w części dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego pracownikom wykonującym pracę tylko w siedzibie zakładu pracy (grupa I).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada samochody firmowe, będące jego własnością. Są one przydzielane pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i wykonywane obowiązki. Korzystanie z samochodu firmowego polega na używaniu go do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych.

Wnioskodawca stanowi podstawową jednostkę organizacyjną Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe (PGL LP) obejmuje swoim zasięgiem teren o powierzchni 24.800 ha, prowadząc na nim gospodarkę leśną.

Zgodnie z zapisami par. 4 Ponadzakładowego Układu (...) dla pracowników PGL LP z 29 stycznia 1998 r. (PU (...)) miejscem wykonywania pracy dla pracowników jest siedziba zakładu pracy (I grupa), z wyjątkiem pracowników zatrudnionych na stanowiskach nadleśniczego, zastępcy nadleśniczego, inżyniera nadzoru i strażnika leśnego, dla których miejscem pracy jest teren nadleśnictwa (II grupa).

Pracownicy z I grupy wykonują swoje czynności wyłącznie w siedzibie zakładu pracy, podczas gdy pracownicy z II grupy wykonują swoje obowiązki zarówno w siedzibie zakładu pracy jak również na terenie nadleśnictwa.

Nadleśnictwo zamierza ustalić miejsce garażowania samochodów służbowych, udostępnionych do użytkowania pracownikom, w miejscu ich zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie opodatkowania przychodów w części dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego pracownikom wykonującym pracę tylko w siedzibie zakładu pracy (grupa I).

Czy pracownikom którzy wykonują pracę tylko w siedzibie zakładu pracy (grupa I), w przypadku, gdy brak jest cen rynkowych, Wnioskodawca może określać dodatkowy przychód z tego tytułu na podstawie stawek wynikających z własnego zarządzenia ustalającego ceny, po jakich samochód firmowy może zostać wynajęty osobom trzecim.

Zdaniem Wnioskodawcy, udostępnienie samochodu służbowego na przejazd z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy pracownikom, którzy wykonują pracę tylko w siedzibie zakładu pracy, będzie stanowić nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika, opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, na podstawie zapisów art. 9 ust. 1 oraz w związku z art. 11 ust. 1 i wyceniane w oparciu o art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) (PIT).

Na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy PIT wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się zgodnie z treścią ust. 2a:

Wycena bezpłatnych świadczeń, o której mowa w art. 11 ust. 2a pkt 4 opiera się o ustalenie ceny rynkowej świadczenia. W związku z tym, że przepisy ww. ustawy nie definiują, co należy rozumieć pod pojęciem ceny rynkowej, powszechne jest sięganie w tym zakresie do definicji z art. 19 ust. 3 ustawy PIT. Ta zaś zakłada, że cena rynkowa to cena stosowana w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu miejsca odpłatnego zbycia.

W sprawie określenia ceny rynkowej kilkakrotnie wypowiadał się natomiast NSA, który zdefiniował ją jako przeciętną cenę, jaką na danym terenie można uzyskać w przypadku sprzedaży rzeczy lub praw tego rodzaju (wyrok NSA z 17 czerwca 1998 r. I SA/Gd 1859/96).

Cena przeciętna stanowi zaś wypadkową między cenami najwyższymi i najniższymi (wyrok NSA z 24 listopada 1993 r. III SA 626/93).

Siedziba Wnioskodawcy znajduje się w miejscowości, na terenie której nie ma podmiotów świadczących usługi wynajmu samochodów w związku z czym, nie jest możliwe ustalenie ceny rynkowej tego rodzaju usługi.

Jednocześnie Zainteresowany oferuje możliwość wynajęcia samochodu firmowego dowolnym osobom fizycznym lub prawnym po ustalonych cenach. W związku z tym, w przypadku, gdy brak jest możliwości ustalenia ceny rynkowej świadczenia, prawidłowa jest wycena wartości bezpłatnego świadczenia polegającego na umożliwieniu pracownikom bezpłatnego dojazdu do siedziby zakładu pracy samochodem firmowym w oparciu o zapis art. 11 ust. 2a pkt 1, tj. według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14 -15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada samochody firmowe będące jego własnością. Są one przydzielane pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i wykonywane obowiązki. Korzystanie z samochodu firmowego polega na używaniu go do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych. Miejscem wykonywania pracy dla pracowników I grupy jest siedziba zakładu pracy. Pracownicy tej grupy wykonują swoje obowiązki wyłącznie w siedzibie zakładu pracy. Wnioskodawca zamierza ustalić miejsce garażowania samochodów służbowych, udostępnionych do użytkowania pracownikom w miejscu ich zamieszkania.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom do używania go w celach wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejsca zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji przejazdy z oraz do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Zainteresowanego wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Wnioskodawca jako płatnik nie jest obowiązany do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, po stronie pracowników wykonujących całość obowiązków wynikających z tytułu umów o pracę w siedzibą zakładu pracy (grupa I) nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia związany z garażowaniem samochodów w miejscu zamieszkania pracownika. Wnioskodawca nie będzie zobowiązany, jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z tym bezprzedmiotowym będzie, w przypadku, gdy brak jest cen rynkowych, określenie przychodu z tego tytułu na podstawie stawek wynikających z własnego zarządzenia ustalającego ceny, po jakich samochód firmowy może zostać wynajęty osobom trzecim.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Wniosek w zakresie opodatkowania przychodów w części dotyczącej udostępnienia samochodu służbowego pracownikom wykonującym całość bądź część obowiązków wynikających z tytułu umów o pracę poza siedzibą zakładu pracy (grupa II) w dniu 16 września 2011 r. został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr ILPB1/415-790/11-2/TW.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB1/415-790/11-2/TW, interpretacja indywidualna