ILPB1/415-749/11-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu 3 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 1 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji - jest prawidłowe.

W dniu 3 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 19 sierpnia 2011 r. znak ILPB1/415-749/11-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 sierpnia 2011 r., a w dniu 1 września 2011 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 30 sierpnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza nabyć hale namiotowe, które nie są trwale związane z gruntem. Podłoże pod hale namiotowe zostało wyłożone kostką brukową. Wymiary hal namiotowych: 20 m x 25 m i 4 m wysokości. Słupy konstrukcyjne hali mocowane są do podłoża za pomocą kotew mechanicznych (śrub) za pośrednictwem blach stopowych. Obiekt przykryty jest tkaniną plandekową PCV o gramaturze 640g/m². Poszycie układane jest na ryglach aluminiowych i naciągane za pomocą systemu belek stalowych i pasów naciągowych. Ściany boczne są wykonane z tkaniny PCV i dodatkowo zabezpieczane blachą trapezową lub płytą pouliretanową w celu ochrony przechowywanych towarów (np. kradzież). Hale są wyposażone w instalacje elektryczną i oświetleniową podwieszaną do konstrukcji nośnej obiektu. Pozostałe media dołączone według potrzeb.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, iż zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy należy halę namiotową zaklasyfikować do grupy 8 KŚT, do której ma zastosowanie stawka 20%.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż do hali namiotowej nie ma zastosowania stawka amortyzacyjna 10%, gdyż nie jest kioskiem, budką, barakiem czy domkiem kempingowym. Natomiast hala namiotowa zgodnie z KŚT jest innym obiektem wolnostojącym niezwiązanym trwale z gruntem (grupa 806 KŚT) tzn., że jest ruchomością, do której zastosowanie ma stawka 20% w świetle załącznika nr 1 poz. 08 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Do jakiej grupy należy zaklasyfikować hale namiotowe niezwiązane trwale z gruntem. Czy można je zaklasyfikować do grupy 8 według załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych ze stawką 20%.

Zdaniem Wnioskodawcy, Hale namiotowe będą wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności dłużej niż rok, będą stanowiły własność Wnioskodawcy i w momencie przyjęcia ich do używania będą zdatne i kompletne do użytku. W związku z tym będą stanowiły środek trwały, a dokonywane odpisy amortyzacyjne będą kosztem podatkowym (art. 22 ust. 1 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z tego względu, że w załączniku nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wymienia się wprost hali namiotowej to powstaje wątpliwość jak należy klasyfikować tego rodzaju obiekt.

W świetle rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) do grupy 806 należy zaklasyfikować kioski, budki, baraki, domki campingowe itp., które nie są trwale z gruntem związane. Natomiast według załącznika nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydzielone zostały dwie grupy w tym zakresie tj. grupa 806 ze stawką 10% i ogólnie grupa 8, do której należy zaliczyć wszystkie inne środki trwałe, które w grupie 806 nie zostały wymienione, a do których zastosowanie ma stawka 20%.

Grupa 806 wymienia tylko niektóre rodzaje obiektów takie jak: "Kioski, budki, baraki, domki kempingowe - niezwiązane trwale z gruntem". Hale namiotowe nie należą do żadnej z tej kategorii.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż hale namiotowe należy zaklasyfikować do grupy 8: "Narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie", gdzie zastosowanie ma stawka 20%, gdyż przewidywany okres użytkowania tych hal nie przekroczy 5 lat z uwagi, iż hale takie są wykonane z materiałów, których okres trwałości nie przekroczy 5 lat, biorąc pod uwagę warunki atmosferyczne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą - stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy - uznać za koszty uzyskania przychodów jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie w ewidencji, za pojedynczy obiekt, tzw. obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Jak wynika z przedstawionych informacji, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza nabyć hale namiotowe, które nie są trwale związane z gruntem.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, iż zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy należy halę namiotową zaklasyfikować do grupy 8 KŚT, do której ma zastosowanie stawka 20%.

Należy jednak zaznaczyć, iż to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Zgodnie z przedstawionymi powyżej przepisami Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z powyższym wykazem dla grupy 8 - narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane stawka amortyzacji wynosi 20%.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez Wnioskodawcę jako, że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować powyższą halę. Zainteresowany jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.