ILPB1/415-733/10-2/IM - Użyczenia przez spółkę samochodu służbowego pracownikowi dla celów prywatnych, powoduje po stronie pracownika nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 września 2010 r. Izba Skarbowa w Poznaniu ILPB1/415-733/10-2/IM Użyczenia przez spółkę samochodu służbowego pracownikowi dla celów prywatnych, powoduje po stronie pracownika nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 25 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka Akcyjna posiada samochody firmowe, będące jej własnością oraz użytkowane na podstawie umowy leasingu. Samochody firmowe są przydzielone pracownikom ze względu na zajmowane stanowisko i zakres wykonywanych obowiązków. Korzystanie z samochodu firmowego polega na używaniu go do wszelkich podróży związanych z wykonywaniem czynności służbowych.

Spółka chce udostępnić samochody służbowe pracownikom do celów prywatnych, m.in. w celu dojazdu samochodem z miejsca zamieszkania do miejsca zatrudnienia lub w celu wyjazdu na urlop. Samochody udostępniane byłyby pracownikom, którzy dojeżdżają codziennie do biura, jednak często zdarza się, że przed i po pobycie w biurze muszą wykonywać obowiązki służbowe oraz pracownikom, którzy z uwagi na zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę nie są zobowiązani do codziennego pobytu w biurze. W większości przypadków udostępniane samochody byłby samochodami osobowymi. Spółka dokonuje sprzedaż opodatkowaną, jedynie w marginalnym stopniu prowadzona jest sprzedaż zwolniona, która nie ma wpływu na wskaźnik proporcji VAT, w związku z czym Spółka jest w 100% uprawniona do odliczania VAT naliczonego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy Spółka może udostępnić samochody służbowe rozliczając koszty używania tych samochodów jako świadczenie odpłatne w części dotyczącej kosztów paliwa, poprzez potracenie kosztów paliwa związanych z przejazdami prywatnymi z wynagrodzenia pracownika oraz jako świadczenie nieodpłatne określając dodatkowy przychód z tego tytułu, określony zgodnie z projektem ustaw o zamianie ustaw podatkowych z dnia 17 sierpnia 2009 r. Ministerstwa Finansów, który odpowiadałby miesięcznie 0,5% wartości początkowej samochodu lub 0,5% wartości rynkowej samochodu w przypadku umowy leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze z dnia zawarcia umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie otrzymane od pracodawcy w formie używania samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi po stronie pracownika przychód podlegający opodatkowaniu. Jeżeli jednak pracownik zostanie obciążony kosztami ww. świadczenia bądź zostanie zobowiązany do wykonania w zamian za nie świadczenia, nie będzie to świadczenie nieodpłatne skutkujące powstaniem przychodu.

W ocenie Spółki, wycena świadczenia, na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia będzie bardzo trudne i krzywdzące dla pracowników. Używanie samochodu firmowego przez pracownika nie sposób porównać do usługi najmu pojazdu. Pracodawca udostępniając samochód pracownikowi zobowiązuje go do zachowania dyspozycyjności i powierzając mu zadania, które musi wykonać przed bądź po pobycie w biurze, udostępnienie samochodu traktuje jako gratyfikację. W związku z tym udostępnienie samochodu można traktować jako świadczenie częściowo odpłatne. Ponieważ trudno jest jednoznacznie określić w jakiej części następuje ta odpłatność, gdyż powierzone zadania nie są we wszystkich miesiącach jednakowe i wynikają z bieżących potrzeb Spółki, a mając na uwadze słuszność projektu Ministerstwa Finansów, Spółka stoi na stanowisku, że zastosowanie wskaźnika na podstawie projektu Ministerstwa Finansów z dnia 17 sierpnia 2009 r. w wysokości miesięcznej 0,5% wartości początkowej samochodu lub 0,5% wartości rynkowej samochodu w przypadku umowy leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze z dnia zawarcia umowy do oszacowania przychodu jest jak najbardziej miarodajne, jednolite i przejrzyste możliwe do zastosowania grupie osób zajmujących różne stanowiska w Spółce i jednocześnie dysponujących samochodami różnej klasy. Dzięki udostępnieniu samochodów służbowych Spółka posiada również dodatkowe narzędzie zachęcające pracowników-specjalistów w swojej dziedzinie - do pozostania w Spółce, bez konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów w postaci podwyżek wynagrodzenia, tym bardziej istotne jest to w obecnej trudnej sytuacji rynkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Natomiast, stosownie do treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż nieodpłatne świadczenie otrzymane od pracodawcy w formie używania samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi po stronie pracownika przychód podlegający opodatkowaniu.

Użyczenie pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych jest świadczeniem usług. Ustalając wartość udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika należy wziąć pod uwagę markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co Spółka, firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów, które po analizie powyższych kryteriów odpowiadają samochodowi wykorzystywanemu przez pracownika.

Reasumując, w przypadku użyczenia przez Spółkę samochodu służbowego pracownikowi dla celów prywatnych, powoduje to po stronie pracownika nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tutejszy organ informuje, że wniosek w zakresie:

* podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty w dniu 17 września 2010 r. odrębnymi interpretacjami indywidualnymi nr ILPP2/443-956/10-2/SJ, nr ILPP2/443-956/10-3/SJ,

* podatku dochodowego od osób prawnych zostanie rozstrzygnięty w terminie późniejszym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl