ILPB1/415-732/12-2/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2012 r. (data wpływu 30 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 30 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wskazał, iż przedsiębiorstwo zakupiło na potrzeby działalności gospodarczej system kontroli paliwa i kontroli miejsca pobytu - GPS, który obecnie montowany jest w pojazdach. Każdy pojazd (samochód, koparka) wyposażony jest w zespół urządzeń kontrolnych, na które składają się rejestrator GPS, sonda lub przystawka (w zależności czy jest to koparka czy samochód), antena, modem, rejestrator obrotów silnika. Monitoring pojazdów odbywa się za pomocą programów komputerowych, które używane będą na podstawie zakupionej licencji. Ponadto firma od której zakupiono urządzenia obciążyła przedsiębiorstwo kosztami montażu, dojazdu do miejsca montażu oraz szkolenia. Każdy zespół urządzeń może być wymontowany z pojazdu w dowolnej chwili. Program komputerowy wykorzystywany będzie wyłącznie podczas funkcjonowania urządzeń w poszczególnych pojazdach. W przypadku całkowitego zrezygnowania z monitoringu program stanie się bezużyteczny. Wartość nabycia poszczególnego zespołu urządzeń zamontowanego w pojeździe nie przekracza 3.500 zł, z uwzględnieniem kosztów pośrednich (koszty dojazdu, koszty szkolenia, koszt zakupu programu komputerowego). Ogólna wartość nabycia całego systemu GPS opiewa na kwotę 59.895 zł, który został zamontowany w 23 pojazdach. Obecnie wszystkie koszty związane z zakupem gromadzone są na koncie "środki trwałe w budowie". Wartość kompletnego urządzenia w poszczególnym pojeździe przedsiębiorstwo ustaliło w następujący sposób: każdy pojazd posiada protokół wykonania montażu, w którym wyszczególnione są zamontowane poszczególne elementy systemu GPS. Do wartości tych elementów doliczono proporcjonalnie koszty pośrednie (koszt szkolenia i montażu), a także koszt zakupu licencji na programy komputerowe obsługujące ten system. Według wydanej opinii Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi urządzenia zamontowane w pojazdach należy sklasyfikować do grupy 6 rodzaju 620 KŚT "urządzenia nadawcze dla radiofonii i telewizji".

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przedsiębiorstwo prawidłowo postąpi zaliczając wartość zakupionych poszczególnych urządzeń do niskocennych środków trwałych i wydatki z tytułu zakupu zaliczy do kosztów bieżących.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego stanowisko jest słuszne, gdyż każdy zespół systemu GPS stanowi komplet urządzenia, który może zostać wymontowany z jednego pojazdu (np. w chwili sprzedaży) i zamontowany w innym pojeździe, lub zrezygnować z monitoringu w danym pojeździe. Ponieważ wartość poszczególnego zestawu wynosi 1.700 zł do 3.300 zł (różnica w wartości zestawu zależy od tego jakie urządzenia są zamontowane w pojeździe), Wnioskodawca uważa, że zgodnie z art. 22d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poszczególne urządzenie powinno stanowić niskocenny środek trwały (wartość zestawu nieprzekracza 3.500 zł, a środek trwały używany będzie ponad 12 miesięcy). Jednostka w polityce rachunkowości przyjęła, że niskocennymi środkami trwałymi są urządzenia o wartości od 1.000 zł do 3.500 zł, wykorzystywane na potrzeby przedsiębiorstwa przez co najmniej 12 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, iż aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

* musi być kompletny i zdatny do użytku,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),

* przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Dopiero po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. W związku z powyższym, w przypadku gdy dany składnik majątku składa się z mniejszych elementów, lub w sytuacji, gdy dla prawidłowego funkcjonowania wymaga dodatkowych elementów, wówczas co do zasady mamy do czynienia z jednym środkiem trwałym w rozumieniu cytowanego art. 22a ust. 1 ww. ustawy, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Odrębnymi przepisami, które wpływają na sposób klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.). Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie ww. rozporządzenia. W klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego, spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. W nielicznych przypadkach dopuszcza się przyjęcie za pojedynczy obiekt tzw. obiekt zbiorczy, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Jak wskazano we wniosku urządzenia zamontowane w pojazdach należy sklasyfikować do grupy 6 rodzaju 620 KŚT - urządzenia nadawcze dla radiofonii i telewizji.

Z objaśnień szczegółowych do grupy 620 powołanej Klasyfikacji wynika, że grupa ta "Urządzenia nadawcze dla radiofonii i telewizji" obejmuje: nadajniki radiofoniczne i radiotelefoniczne, nadajniki radiokomunikacyjne oraz nadajniki telewizyjne.

Obiektem jest kompletnie wyposażony nadajnik wraz ze wszystkimi urządzeniami pomocniczymi do normalnej pracy nadajnika. Granicę obiektu stanowią: z jednej strony - urządzenia rozdzielcze zasilania energią elektryczną, z drugiej - wyprowadzenie linii przesyłowej wysokiej częstotliwości, które nie wchodzą w granicę obiektu.

Jak wynika z informacji przedstawionych we wniosku, na potrzeby działalności gospodarczej zakupiono system kontroli paliwa i kontroli miejsca pobytu (GPS), który zamontowany jest w pojazdach. Każdy pojazd wyposażony jest w zespół urządzeń kontrolnych, na które składają się rejestrator GPS, sonda lub przystawka, antena, modem, rejestrator obrotów silnika. Monitoring pojazdów odbywa się za pomocą programów komputerowych, które używane będą na podstawie zakupionej licencji. Wartość nabycia poszczególnego zespołu urządzeń zamontowanego w pojeździe nie przekracza 3.500,00 zł.

Zatem, w przedmiotowej sprawie, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakup przedmiotowych urządzeń o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w bieżącej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. organ zauważa, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości dokonanej klasyfikacji przez podatnika, jako że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia, czy prawidłowo Wnioskodawca zakwalifikował urządzenia opisane we wniosku do odpowiedniej grupy KŚT. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.