ILPB1/415-711/09-2/AMN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2009 r. (data wpływu 24 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych - jest:

* prawidłowe - w części dotyczącej świadczeń medycznych wynikających z Kodeksu pracy,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej świadczeń medycznych niewynikających z Kodeksu pracy.

W dniu 24 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (spółka z o.o., dalej jako: "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą, w Spółce zatrudnionych jest pięciu pracowników.

Spółka posiada umowę zawartą z podmiotem świadczącym szeroki zakres usług medycznych. Zakres świadczeń oferowanych w ramach umowy obejmuje badania wstępne, badania okresowe, badania kontrolne oraz badania profilaktyczne przewidziane w Kodeksie Pracy, jak również inne świadczenia medyczne, nie związane z medycyną pracy. Koszty uczestnictwa pracowników w programie ochrony zdrowia są w całości ponoszone przez Spółkę.

Uczestnictwem w programie świadczeń medycznych objęci są wyłącznie pracownicy Spółki. W przypadku, kiedy pracownik pragnie włączyć do programu członków swojej rodziny, łączy się to z dodatkowymi kosztami ze strony pracownika.

Opłaty za usługi medyczne są ponoszone przez Spółkę w ramach comiesięcznych zryczałtowanych płatności. Ich wysokość kalkulowana jest na podstawie stałej stawki (określonej przez świadczącego usługi i niezależnej od ilości świadczonych rzeczywiście usług medycznych) oraz ilości pracowników Spółki.

Należy jednak zaznaczyć, iż pomimo faktu, że wysokość ponoszonych przez Spółkę opłat za usługi medyczne jest zależna od ilości pracowników objętych świadczeniami, brak jest możliwości przyporządkowania odpowiedniej kwoty do poszczególnych pracowników Spółki. Opłata ryczałtowa nie stanowi bowiem sumy kwot za faktycznie wykonane wobec nich usługi medyczne. Co więcej, na podstawie opłat ponoszonych przez Spółkę, nie można określić, jaka część ryczałtu opłacana jest za usługi wynikające bezpośrednio z kodeksu pracy, a jaka część przypada na usługi dodatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z powyższym stanem faktycznym, w świetle którego brak jest możliwości ustalenia wartości usług medycznych faktycznie wykorzystanych przez pracowników, wartość finansowanych przez Spółkę świadczeń medycznych udostępnianych nieodpłatnie pracownikom nie powinna być przez Spółkę dodawana do wynagrodzenia pracowników ani traktowana jako element podstawy do kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), za przychody ze stosunku pracy uważa się wszystkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w tym, w szczególności, między innymi, wartość innych nieodpłatnych oraz częściowo odpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, zgodnie z zawartą w art. 11 ustawy o PIT definicją, przychodami są "otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń". Zgodnie z tą definicją, mając na uwadze wykładnię językową powyższych przepisów, w przypadku nieodpłatnych świadczeń uzyskanych przez pracownika, za jego przychód uznać należy wyłącznie wartość świadczeń faktycznie otrzymanych.

W świetle powyższych przepisów ustawy o PIT, udostępnione pracownikom świadczenia będą, co do zasady, podlegały opodatkowaniu, jeżeli pracownik rzeczywiście je otrzymał.

Jednocześnie przepisy ustawy o PIT nie odnoszą się bezpośrednio do kwestii opodatkowania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń zdrowotnych na rzecz pracownika finansowanych przez pracodawcę. Zgodnie zatem z ogólnymi zasadami, świadczenia te powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podobnie jak każde inne nieodpłatne świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika stanowiące przychód ze stosunku pracy.

Zgodnie z powszechnie akceptowaną praktyką, potwierdzoną licznymi postanowieniami w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanymi w ostatnich latach, wartość świadczeń zdrowotnych, do których finansowania zobowiązują pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw, nie stanowi dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu. Również Spółka stoi na stanowisku, że wartość takich świadczeń nie stanowi dla pracownika przychodu.

Natomiast co do grupowych świadczeń medycznych, do których finansowania nie zobowiązują pracodawcy przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw to (w świetle powyższych uwag dotyczących regulacji art. 11 ustawy o PIT) pracodawca nie posiadający niezbędnych danych do ustalenia, kto spośród uprawnionych i w jakim zakresie korzystał faktycznie z tych świadczeń, nie jest, w ocenie Spółki, w stanie oszacować wysokości przychodu osiągniętego przez konkretnych pracowników z tego tytułu.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, opłacany przez Spółkę ryczałt zawiera zarówno opłaty za usługi, do zapewnienia których pracodawca jest zobligowany przepisami Kodeksu pracy, jak i usługi dodatkowe (bez względu na to, czy pracownik faktycznie skorzystał z usług medycznych). W związku z tym, zdaniem Spółki, brak możliwości określenia wartości świadczenia, z którego pracownik faktycznie skorzystał, powoduje iż niemożliwe staje się ustalenie podstawy wymiaru podatku. W praktyce, w takiej sytuacji, świadczenia te nie powinny podlegać opodatkowaniu z powodu braku podstawy opodatkowania.

Powyższy pogląd został potwierdzony w odpowiedzi Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów z dnia 27 września 2002 r. na interpelację poselską nr 1980 (sygn SPS-0202-1980/02) w sprawie nierównego traktowania podatników korzystających z usług medycznych niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej. Zgodnie z treścią tej odpowiedzi"z powołanych przepisów < art. 12 ust. 3, art. 11 ust. 2-2b - przyp. Spółki> wynika zatem jednoznacznie, iż pracodawca jest zobowiązany do doliczenia do przychodu pracownika wartości faktycznie otrzymanych przez pracownika świadczeń, w tym usług medycznych, stosując w tym celu ceny zakupu usługi. Uwzględnienie kosztów usług medycznych w przychodach pracownika jednak nie zawsze jest możliwe. Przykładowo może mieć to miejsce w sytuacji, gdy pracodawca wykupuje usługi medyczne, jednakże opłatę za te usługi wnosi w sposób zryczałtowany (bez względu na rzeczywistą wartość wykonanych usług) albo w sposób uniemożliwiający identyfikację ceny konkretnej usługi ponoszonej na rzecz konkretnego pracownika. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje bowiem doliczania do dochodu pracownika wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników w sytuacji, gdy nie można określić wartości świadczenia, z jakiego podatnik faktycznie skorzystał".

Takie rozumienie przepisu potwierdzone jest również wydanymi przez II Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie informacjami w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego z 21 lipca 2004 r. (sygn. US72/RPŁ/423-80/04/GK) oraz z dnia 27 grudnia 2004 r. (sygn. US72/RPŁ/423-146/04/GK). Zgodnie z przywołanymi dokumentami: "Opłata mająca ogólny charakter, za usługi medyczne oferowane pracownikom przez zakład pracy, w związku z umową zawartą z przychodnią lekarską-dokonywana w formie abonamentu nie jest dla pracowników przychodem <...>, gdyż daje jedynie możliwość skorzystania z usług medycznych. <...> Natomiast wartość otrzymanych przez pracowników świadczeń medycznych, do których ponoszenia nie zobowiązują pracodawcę przepisy kodeksu pracy lub innych ustaw, będzie stanowić dla pracownika przychód jako wartość nieodpłatnych świadczeń jedynie wtedy, gdy możliwe będzie określenie wartości świadczenia, z jakiego konkretny pracownik faktycznie skorzystał".

W ocenie Spółki, nieodpłatne świadczenie powstaje zatem wyłącznie gdy: otrzymujący odnosi korzyść, korzyść jest możliwa do określenia, korzyść następuje pod tytułem danym.

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż korzyść oferowana przez Spółkę pracownikom (w postaci możliwości dostępu do usług medycznych) nie spełnia powyższych wskazówek, a tym samym nie powinna być uznana za nieodpłatne świadczenie tworzące przychód po stronie pracowników Spółki.

Spółka pragnie podkreślić, iż warunek możliwości ustalenia wartości świadczenia oraz jego faktycznego wykorzystania podnoszony jest również w linii orzeczniczej Wojewódzkich Sądów Administracyjnych. Jako przykład należy wskazać wyroki WSA w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2008 r. (sygn. III SA/Wa 625/08) oraz 11 września 2008 r. (sygn. III SA/Wa 475/08), w których sąd stwierdził co następuje: "Reasumując stwierdzić należy, że w przypadku, gdy wartości świadczeń medycznych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, (...), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał, czy nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę usług medycznych. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość".

Warto przytoczyć również wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r. (sygn. III SA/Wa 1916/08), w którym sąd stwierdza, iż " (...) o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji usług medycznych i jednocześnie możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o PIT. Ze stanu faktycznego wynika, że abonament obejmuje określoną grupę pracowników, ale nie jest zależny od liczby faktycznie wykonanych usług. Jest przy tym płacony bez względu na korzystanie przez pracowników z opieki lekarskiej, Opłata ryczałtowa nie stanowi więc sumy kwot za faktycznie wykonane usługi medyczne wobec poszczególnych pracowników. W konsekwencji cena zakupu usług medycznych dla poszczególnego pracownika nie jest znana, a więc niemożliwe jest określenie wartości świadczenia na niego przypadającego".

W ocenie Spółki, w odniesieniu do oferowanego przez nią pracownikom programu świadczeń medycznych, brak będzie możliwości ustalenia podstawy wymiaru podatku, przypadającej na określonego pracownika, ponieważ:

* wysokość ryczałtu opłacanego przez Spółkę nie jest uzależniona od liczby faktycznie wykonanych usług,

* opłata ryczałtowa nie stanowi sumy kwot za faktycznie wykonane usługi medyczne,

Spółka nie będzie posiadała możliwości ustalenia dokładnej liczby pracowników, którzy faktycznie skorzystali z usług oraz

Spółka nie będzie posiadała możliwości określenia dokładnej wartości świadczeń nieobowiązkowych wykorzystanych przez określonego pracownika, z uwagi na niemożność przypisania dokładnych kwot wynagrodzenia przypadających na obowiązkowe i nieobowiązkowe świadczenia medyczne.

W konsekwencji powyższego, oraz w świetle przytoczonych wcześniej przepisów ustawy o PIT, stanowiska Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Finansów (potwierdzonego następnie w szeregu indywidualnych interpretacji) oraz linii orzeczniczej WSA, zdaniem Spółki wartość finansowanych przez Spółkę świadczeń medycznych udostępnianych nieodpłatnie pracownikom, nie powinna być przez Spółkę dodawana do wynagrodzenia pracowników i, w konsekwencji, nie powinna być traktowana jako element podstawy do kalkulacji miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* prawidłowe - w części dotyczącej świadczeń medycznych wynikających z Kodeksu pracy,

* nieprawidłowe - w części dotyczącej świadczeń medycznych niewynikających z Kodeksu pracy.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 powołanej ustawy zostały określone źródła przychodów, do których należy między innymi: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy tym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Z powołanych przepisów wynika zatem, że wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń w zakresie opieki medycznej - co do zasady - stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których ponoszenia pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż pracodawca odpłatność za przedmiotowe usługi ponosi niezależnie od faktu korzystania przez pracowników z tych usług, jak również że opłata ta wnoszona jest w sposób zryczałtowany. Tutejszy organ nie kwestionuje stanowiska, iż aby pracownik uzyskał przychód z tytułu przekazania na jego rzecz świadczenia, konieczne jest jego otrzymanie, a nie tylko postawienie do dyspozycji. W sytuacji opisanej we wniosku wydatek poniesiony przez pracodawcę jest związany z zapewnieniem gotowości wykonywania usług medycznych, nie zaś z rzeczywistym ich wykorzystaniem przez pracownika. W tym przypadku o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z konkretnej usługi, lecz samo otrzymanie przez pracownika wykupionego abonamentu (o określonej wartości pieniężnej), dającego prawo do usług medycznych w jego ramach. W związku z tym przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika jakim jest możliwość skorzystania z takich usług. Samo zagwarantowanie ich świadczenia jest udzieleniem świadczenia w rozumieniu podatkowym. Pracownik otrzymuje świadczenie w postaci zagwarantowanej dostępności określonego rodzaju usług medycznych w ramach wykupionego na jego rzecz abonamentu, w miesiącu w którym pracodawca wykupił dla niego usługi. Ze względu na opłacanie należności za usługi w formie ryczałtu stwierdzić należy, iż w przypadku usług medycznych oferowanych przez pracodawców pracownikom, nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. Możliwość taka istnieje bowiem w oparciu o listę osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych.

Ponieważ w momencie wykupu ww. usług znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie, to Spółce powinna być znana wartość otrzymanego przez pracownika jednego pakietu usług. Ponadto, wynagrodzenie za usługi, jak wskazano we wniosku zależne jest od liczby osób objętych opieką i ceny jednostkowej za dany miesiąc, nie zależy natomiast od ilości usług wykonanych w danym miesiącu na rzecz poszczególnych pracowników. Powyższe wskazuje, że opłacając miesięczny ryczałt pracodawca ma możliwość przypisania konkretnemu pracownikowi wartości przypadających na niego świadczeń.

Podkreślenia wymaga, iż fakt skorzystania bądź nie przez pracownika z oferowanej usługi, a nawet jeśli - to w jakim zakresie, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania wskazanych świadczeń.

Ponadto, zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, stąd też wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy.

Określenie relacji wartości świadczeń będących przychodem zwolnionym w stosunku do pozostałych świadczeń medycznych pozostaje zatem w gestii Spółki, która będąc stroną umowy o świadczenie usług medycznych może uzgodnić z usługodawcą, jaka część opłaty z tego tytułu dotyczy badań obowiązkowych. Tym bardziej, iż ilość przeprowadzonych badań obowiązkowych i krąg pracowników, którzy się im poddali, jest możliwy do ustalenia, bowiem zgodnie z § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzenia badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.) w związku z art. 229 § 8 Kodeksu pracy badanie profilaktyczne przeprowadza się na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę. W myśl § 1 ust. 1 pkt 1 tegoż rozporządzenia pod pojęciem "badania profilaktyczne" należy rozumieć wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie pracowników, o których mowa w art. 229 § 1, 2 i 5 Kodeksu pracy.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z jej tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych usług. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od pracodawcy, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

W konsekwencji, w momencie wykupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych świadczeń, ich wartość po wyłączeniu wartości świadczeń, do finansowania których pracodawca jest zobowiązany, stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej.

Zatem wartość świadczenia medycznego w zakresie dodatkowej opieki zdrowotnej, opłaconego za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym należy wskazać, że świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu Pracy lub innych ustaw, nie są przychodem podlegającym opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Natomiast w odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę pism urzędowych organów podatkowych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.