ILPB1/415-709/14-6/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Uniwersytetu, przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2014 r. (data wpływu 11 lipca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 20 sierpnia 2014 r. oraz w dniu 3 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 8 sierpnia 2014 r. znak ILPB1/415-709/14-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 11 sierpnia 2014 r., a w dniu 20 sierpnia 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 sierpnia 2014 r.).

Uzupełnienie wniosku zostało podpisane przez Prorektora ds. Współpracy z Zagranicą. Do uzupełnienia nie dołączono jednak pełnomocnictwa lub innego dokumentu, z którego wynikałoby prawo osoby podpisanej na uzupełnieniu do reprezentowania Wnioskodawcy. W związku z tym, pismem z dnia 22 września 2014 r. nr ILPB1/415-709/14-4/AG wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o pełnomocnictwo lub inny dokument, z którego wynika prawa do reprezentowania Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie przez osobę podpisaną na uzupełnieniu wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 września 2014 r., a w dniu 3 października 2014 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 1 października 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Uniwersytet wypłaca pracownikom honorarium za korzystanie przez pracownika z praw autorskich lub z praw pokrewnych albo rozporządzanie przez niego tymi prawami do zrealizowanych w ramach stosunku pracy utworów / artystycznych wykonań.

Maksymalną wysokość honorarium określa uchwała Senatu Uczelni. Natomiast szczegółowe zasady określania wysokości honorarium i jego wypłacania zawiera zarządzenie nr 117 Rektora Uniwersytetu z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wynagrodzenia z tytułu korzystania przez pracowników Uniwersytetu z autorskich praw majątkowych lub praw pokrewnych albo rozporządzania nimi.

W § 3 ust. 1 tego zarządzenia zapisano, że pracownikom będącym nauczycielami akademickimi wypłaca się honorarium z tytułu udzielenia licencji / przeniesienia na Uczelnię autorskich praw majątkowych do zrealizowanych w ramach stosunku pracy utworów - stanowiące do 90% wynagrodzenia zasadniczego i wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe. Natomiast w myśl § 3 ust. 2 tego zarządzenia pracownikom niebędącym nauczycielami akademickimi wypłaca się honorarium z tytułu udzielenia licencji / przeniesienia na Uczelnię autorskich praw majątkowych do zrealizowanych w ramach stosunku pracy utworów - stanowiące do 70% wynagrodzenia zasadniczego. Jak wynika z § 3 ust. 3 zarządzenia, postanowienia ust. 1 stosuje się odpowiednio do praw pokrewnych.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. zarządzenia, warunkiem zastosowania w danym roku kalendarzowym stawki 50% kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy jest:

Zgodnie z § 5 ust. 5 w zw. z § 5 ust. 1 pkt a) zarządzenia, ewidencję prac twórczych prowadzi pracownik oraz jednostka organizacyjna, w której zatrudniony jest pracownik na podstawie oświadczenia w sprawie wykonania w danym roku kalendarzowym prac twórczych wraz z wykazem prac twórczych wykonanych w danym roku kalendarzowym.

W myśl § 5 ust. 1 pkt a) i b) zarządzenia, w terminie do 15 grudnia każdego roku pracownik wykonujący w ramach stosunku pracy prace twórcze składa w jednostce organizacyjnej, w której jest zatrudniony (nauczyciel akademicki w Instytucie lub na Wydziale w przypadku wydziałów nieposiadających w swojej strukturze instytutów) ww. oświadczenie i wykaz prac twórczych, a także deklarację na kolejny rok kalendarzowy, określającą procentowy udział prac twórczych w stosunku pracy i honorarium w wynagrodzeniu zasadniczym i / lub wynagrodzeniu za godziny ponadwymiarowe.

W myśl § 5 ust. 3 w terminie do 31 grudnia każdego roku Dziekani Wydziałów / Dyrektorzy Instytutów / kierownicy jednostek organizacyjnych składają w Dziale Kształcenia potwierdzone przez siebie oświadczenia pracowników w sprawie wykonania w danym roku kalendarzowym prac twórczych.

Zatem, do momentu potwierdzenia przez Dziekanów Wydziałów / Dyrektorów Instytutów / kierowników jednostek organizacyjnych ww. oświadczeń pracowników, nie następuje faktyczne przyjęcie tych prac przez pracodawcę (Uniwersytet) - chyba że co innego wynika z czynności cywilnoprawnej pomiędzy uczelnią a pracownikiem - i nie mogą zostać spełnione warunki do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów, określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W przypadku niezłożenia przez pracownika dokumentów, o których mowa w § 5 ust. 1 w terminie, do obliczania wysokości podatku dochodowego stosowane będą ogólne zasady rozliczeń bez uwzględnienia stawki 50% kosztów uzyskania przychodów.

Z kolei w myśl § 6 ust. 1 zarządzenia, honorarium nie przysługuje pracownikowi za okresy nieobecności w pracy - w takim przypadku nie stosuje się stawki 50% kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu podatku dochodowego od osób fizycznych za dany rok kalendarzowy. Zgodnie z § 6 ust. 2 zarządzenia, postanowień ust. 1 nie stosuje się w przypadku korzystania przez pracownika z urlopu na przygotowanie rozprawy doktorskiej lub płatnego urlopu dla celów naukowych.

W związku z powyższym powstały wątpliwości dotyczące zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieobecności pracowników Wnioskodawcy w pracy, takich jak urlop wypoczynkowy, delegacja służbowa, okres choroby, urlop dla poratowania zdrowia, urlop bezpłatny dla celów naukowych.

W uzupełnieniu wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca podał, że zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) prace pracowników Wnioskodawcy wyczerpują znamiona utworów chronionych prawem autorskim; klasyfikowane są jako utwory, o których mowa w art. 1 ust. 2 Ustawy. Ponadto cechują się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym; polegają na kreatywnym tworzeniu utworów w rozumieniu art. 2 ust. 2 wyż. cyt. Ustawy. Należy zatem stwierdzić, iż efekty prac wykonywanych przez pracowników Wnioskodawcy są niepowtarzalne, mają indywidualny charakter oraz spełniają przesłanki utworów określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do wynagrodzenia pracownika - w zarysowanym powyżej stanie faktycznym - za okresy nieobecności w pracy (urlop wypoczynkowy, delegacja służbowa, okres choroby, urlop dla poratowania zdrowia, urlop bezpłatny dla celów naukowych, urlopy naukowe określone w art. 134 ust. 1 i 3 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym - Dz. U. z 2012 r. poz. 572, z późn. zm.) - wynagrodzenie z zastosowaniem stawki 50% kosztów uzyskania przychodów, przy założeniu, że w czasie tych nieobecności pracownik nie wykonuje prac, które skutkowałyby powstaniem utworu i nie następuje przejęcie utworów przez pracodawcę.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z postanowieniami wskazanego powyżej zarządzenia, w szczególności § 5 ust. 5 w zw. z § 5 ust. 1 pkt a) i b) oraz § 6 ust. 1 i 2, nauczycielowi akademickiemu zatrudnionemu w uczelni publicznej w ramach stosunku pracy przysługuje - za okresy nieobecności w pracy (urlop wypoczynkowy, delegacja służbowa, okres choroby, urlop dla poratowania zdrowia, urlop bezpłatny dla celów naukowych) - wynagrodzenie z zastosowaniem stawki 50% kosztów uzyskania przychodów, przy założeniu, że w czasie tych nieobecności pracownik nie wykonuje prac, które skutkowałyby powstaniem utworu i nie następuje przejęcie utworów przez pracodawcę.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto w myśl art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami - w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie do treści art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Na podstawie art. 22 ust. 10 cytowanej ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, ze w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Z treści art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

W razie zatem wykonywania na podstawie jednej umowy o pracę czynności, zarówno chronionych prawem autorskim, jak i niebędących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, z umowy tej powinno wynikać, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności niechronionych prawem autorskim. Tylko bowiem takie rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu, daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca w ramach umowy o pracę jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu.

Z przedstawionego opisu wynika, że Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którym wypłaca honorarium za korzystanie przez pracownika z praw autorskich lub z praw pokrewnych albo rozporządzanie tymi prawami do zrealizowanych w ramach stosunku pracy utworów / artystycznych wykonań.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy istnieje możliwość zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieobecności pracownika Wnioskodawcy w pracy, takich jak urlop wypoczynkowy, delegacja służbowa, okres choroby, urlop dla poratowania zdrowia, urlop bezpłatny w celach naukowych, przy założeniu, że w czasie tych nieobecności pracownik, nie wykonuje prac, które skutkowałyby powstaniem utworu i nie następuje przejęcie utworów przez pracodawcę.

Wnioskodawca jest zdania, że pracownikowi przysługuje za okresy nieobecności w pracy wynagrodzenie z zastosowaniem stawki 50% kosztów uzyskania przychodów, przy założeniu, że w czasie tych nieobecności pracownik nie wykonuje prac, które skutkowałyby powstaniem utworu i nie następuje przejęcie utworów przez pracodawcę.

W związku z powyższym należy uznać, że skoro pracownicy Wnioskodawcy są traktowani w świetle przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych jako twórcy, to do przychodów osiąganych przez nich tytułem wynagrodzeń za pracę twórczą, mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu. Natomiast do pozostałego przychodu z wynagrodzenia za pracę niemającego przymiotu pracy twórczej koszty uzyskania przychodu określone będą na podstawie art. 22 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kwestii dotyczącej wynagrodzenia za okres choroby lub niezdolności do pracy, czy nieobecności w pracy należy zauważyć, że są to świadczenia stanowiące przychód ze stosunku pracy i przy poborze zaliczki na podatek dochodowy należy uwzględnić zryczałtowane koszty uzyskania przychodu wynikające z art. 22 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W czasie niezdolności do pracy wskutek choroby lub nieobecności w pracy z innych przyczyn, pracownik nie wykonuje bowiem pracy, nie wypełnia tym samym obowiązku twórczego działania o indywidualnym charakterze, którego efektem jest powstanie utworu w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Z tego też względu stosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów do wynagrodzeń pracowników dotyczy tylko tych okresów zatrudnienia, w których praca o charakterze twórczym jest przez pracowników rzeczywiście wykonywana.

Mając na uwadze opisany we wniosku sposób ustalania wynagrodzenia z tytułu honorarium autorskiego tut. Organ nie może potwierdzić prawidłowości prezentowanego przez Zainteresowanego stanowiska.

Prawidłowym jest - dla celów ustalenia wysokości podwyższonych kosztów uzyskania - wyłączenie z pełnej kwoty należnego wynagrodzenia za dany miesiąc tej części świadczenia, które odpowiada wysokości wynagrodzeniu za czas nieobecności w pracy (w stosunku do którego zastosowanie znajdą normatywne koszty uzyskania przychodów określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), i dopiero w stosunku do pozostałej części wynagrodzenia, tj. za czas, w którym pracownik wykonywał czynności o charakterze twórczym, zastosowanie wynikającego z umowy zawartej z pracownikiem wskaźnika ryczałtowego.

Dlatego też całość wynagrodzenia z tytułu honorarium autorskiego, w sposób ustalany przez Wnioskodawcę, nie może być objęta podwyższonymi kosztami uzyskania przychodów.

Wskazać przy tym należy, że od przychodów osiąganych przez ww. pracowników Wnioskodawcy, koszty określone w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo, podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego. W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.