ILPB1/415-702/11-4/IM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2011 r. (data wpływu 18 maja 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

* nieprawidłowe w części dotyczącej kosztów noclegów, wyżywienia i przejazdów ponoszonych przez Spółkę na rzecz pracowników podwykonawców,

* prawidłowe w części dotyczącej kosztów ponoszonych przez Spółkę na rzecz zleceniobiorców.

W dniu 18 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1, art. 14b § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 29 lipca 2011 r., znak ILPB1/415-702/11-2/IM, ILPB4/423-160/11-2/MC na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 5 sierpnia 2011 r., a w dniu 9 sierpnia 2011 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka świadczy na terenie kraju i innych państw Unii Europejskiej, a także na terenie państw trzecich usługi budowy stoisk targowych i wystawowych, oraz sprzedaż gotowych elementów stoisk targowych i wystawowych na zamówienie klientów prezentujących swoją ofertę lub agencji reklamowych.

Wyżej wymienione czynności świadczone są na rzecz kontrahentów zagranicznych (podmioty mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty lub na terytorium państw trzecich) oraz podmiotów krajowych. Wnioskodawca przy realizacji sprzedaży usług i elementów korzysta z pracy własnych pracowników, osób zatrudnionych na umowę zlecenie (dzieło), jak również firm podwykonawców.

Podwykonawcy i zleceniobiorcy wykonują na jego rzecz czynności pomocnicze, takie jak: wykonanie poszczególnych elementów stoiska, zaprojektowanie części lub całego stoiska, pakowanie i rozpakowywani elementów stoiska, a także ich montaż i demontaż, gdy świadczona jest usługa budowy stoiska.

Z uwagi na konieczność szybkiego i sprawnego wykonania zleconych prac, Spółka zamierza podpisać z podwykonawcami umowę, z której będzie wynikało, że koszty noclegów, wyżywienia i innych wydatków związanych z przejazdem do miejsca wykonywania czynności pracowników podwykonawców (w tym bilety komunikacji samochodowej, kolejowej lub lotniczej), sfinansowane będą przez Spółkę Wnioskodawcy i będą stanowiły jej koszty uzyskania przychodu. Jednocześnie ww. koszty nie będą refakturowane na podwykonawców.

Również w umowach ze zleceniobiorcami będzie zapis mówiący, że przedmiotowe koszty sfinansowane będą przez spółkę Wnioskodawcy i nie obciążają zleceniobiorców. Przedstawiony sposób rozliczania podyktowany jest faktem, że Spółka Wnioskodawcy odpowiada przed zamawiającym za terminowe wykonanie zamówienia i jest ona organizatorem i koordynatorem całości prac, więc dokonywać będzie rezerwacji na konkretne terminy zarówno noclegów jak i przejazdów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty noclegów, wyżywienia i przejazdów ponoszone na rzecz pracowników podwykonawców oraz na rzecz zleceniobiorców stanowią koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych".

W ocenie Wnioskodawcy, ponoszenie przedmiotowych kosztów ma związek z osiąganiem przychodów przez Spółkę, ponieważ następuję ono w celu realizacji budowy stoisk targowych i wystawowych oraz sprzedaży gotowych elementów. Ww. koszty są jednym z elementów kalkulacji kosztów realizacji danego projektu (takim samym jak np. koszty zakupu surowców, materiałów). Konsekwentnie koszt ten przekłada się na wynagrodzenie uzyskiwane przez Spółkę od podmiotów zlecających wykonanie stoisk targowych i wystawowych. Tym samym, należy uznać, że spełniony jest wymóg wynikający z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

* nieprawidłowe w części dotyczącej kosztów noclegów, wyżywienia i przejazdów ponoszonych przez Spółkę na rzecz pracowników podwykonawców,

* prawidłowe w części dotyczącej kosztów ponoszonych przez Spółkę na rzecz zleceniobiorców.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Wprawdzie wydatki poniesione na noclegi, wyżywienie i przejazdy na rzecz pracowników podwykonawców niebędących pracownikami firmy Wnioskodawcy, zajmującego się świadczeniem usługi budowy stoisk targowych i wystawowych oraz sprzedażą gotowych elementów stoisk targowych i wystawowych na zamówienie klientów prezentujących swoją ofertę lub agencji reklamowych, nie zostały wprost wyłączone z kosztów na podstawie art. 23 ww. ustawy, jednakże nie upoważnia to podatnika do zaliczenia ich w ciężar kosztów uzyskania przychodów własnej działalności gospodarczej, bowiem między tymi kosztami a przychodem musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Wydatki te muszą również dotyczyć określonego źródła przychodów, którym w przypadku będącym przedmiotem wniosku jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Mając powyższe na względzie oraz przestawione we wniosku zdarzenie przyszłe, w szczególności to, że Wnioskodawca do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie pozarolniczej działalności gospodarczej zamierza zaliczyć wydatki ponoszone za firmy zewnętrzne (związane z zapewnieniem wyżywienia i noclegów ich pracowników) stwierdzić należy, że wydatki te jako ponoszone przez Zainteresowanego w celu zapewnienia funkcjonowania innego podmiotu gospodarczego (za inny podmiot gospodarczy), a więc nie dotyczące firmy, w której Wnioskodawca jest wspólnikiem, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Tego rodzaju wydatki są bowiem kosztami innego podmiotu, gdyż wiążą się, co do zasady, z prowadzoną przez ten podmiot działalnością gospodarczą, a nie z działalnością Wnioskodawcy.

Reasumując, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty noclegów, wyżywienia i przejazdów ponoszonych przez Spółkę na rzecz pracowników podwykonawców nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W wniosku wskazano również, że Wnioskodawca ponosi kosztów noclegów, wyżywienia i przejazdów z tytułu podróży osób, z którymi zawarto umowy zlecenia. Z umów zlecenia wynika, że przedmiotowe koszty sfinansowane będą przez Spółkę Wnioskodawcy i nie będą obciążały zleceniobiorców.

W katalogu przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na diety bądź inne należności, w związku z wyjazdami służbowymi osób niebędących pracownikami.

Ograniczenie zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy dotyczy natomiast diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących i stanowi, że nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zatem, niezależnie od tego czy wypłacane osobom niebędącym pracownikami środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów prawa pracy (nie będących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) - dietą lub inną należnością, wypłacaną w związku podróżami służbowymi osób niebędących pracownikami, mogą stanowić u Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli oczywiście spełniają przesłanki ujęte w cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów bądź też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Mając na uwadze treść art. 22 i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że ponoszone przez Spółkę Wnioskodawcy wydatki z tego tytułu mogą w całości stanowić koszt uzyskania przychodu. Prawidłowo udokumentowane wydatki na zwrot przedmiotowych kosztów wynikających z zawartych w formie pisemnej umów zlecenia, osobom niebędącym pracownikami Wnioskodawcy można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów z działalności, o ile Zainteresowany wykaże, iż pozostają one w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przez niego przychodami z działalności gospodarczej.

Z przedstawionych informacji wynika, iż Spółka zawarła umowy z podwykonawcami, których pracownicy będą świadczyć na rzecz Spółki usługi jak również umowy zostały zawarte ze zleceniobiorcami.

Reasumując, jeżeli Spółka zawarła umowy zlecenia z osobami niebędącymi pracownikami podwykonawcy, to ponoszone przez Spółkę na rzecz zleceniobiorców wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów przy zachowaniu warunków zaliczenia do kosztów wynikających z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.